Αιφνιδίως(;), κατέφθασε η παραίτηση του υπουργού επί των οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη. Ο πρωθυπουργός απεφάσισε να θυσιάσει έναν αξιωματικό του πάνω στην ανισόρροπη σκακιέρα της ανηλεούς διαπραγμάτευσης.

Με «61 κόμμα κάτι», μια πολύ ηχηρή απόφαση από έναν αποφασισμένο και για τα χειρότερα λαό, έκαμε την κίνηση να ανακουφίσει επί του προσωπικού πια, την άλλη πλευρά.  Ενοχλούσε την άλλη πλευρά του τραπεζιού, ο τέως υπουργός. Μα με την εμφάνιση, μα με το στυλ, μα με ύφος του, ενοχλούσε. Το θέμα είχε πάρει τη διάσταση της βεντέτας. Οι αντιδράσεις,  είχαν φτάσει σε επίπεδο προσβλητικό.

Σωστή ή λάθος η παραίτηση δεν θα μάθουμε ποτέ. Εκεί που είχαμε φτάσει ήταν επιβεβλημένη. Η Ελληνική Πολιτεία θα βαδίσει πλέον, με την επιλογή του Ευκλ. Τσακαλώτου. Το εγγόνι, του ξαδέλφου του Θρασύβουλου, έρχεται στο προσκήνιο, για να μας θυμίσει ότι η Ελλάδα είναι κάτι το μοναδικό σε Ιστορικό βάθος και πόνο. Η μοναδικότητα τούτη παραμένει παντού και σήμερα. Αρκετοί από εκείνους που χθες δεν χώνευαν τον Γιάνης για το στυλ του, σήμερα δεν είναι χαρούμενοι για την απομάκρυνσή του.
Ούτως ή άλλως όμως, σε μια παγκόσμια πολιτική σκηνή που είναι πολύ αμφίβολο ποιος έχει τον πρώτο λόγο, οι αγορές ή η πολιτική βούληση, σε μια Ευρωπαϊκή σύνθεση που δεν προσπαθεί καν να δείξει πόσο Ένωση είναι, το έργο της Ελληνικής κυβέρνησης παραμένει πολύ δύσκολο.

Για την παραίτηση του αρχηγού του ιστορικότερου, μετά το Κ.Κ.Ε., κόμματος του Ελληνικού κοινοβουλίου τι σχόλιο να γίνει; Πως άργησε πέντε μήνες; Πως έχει εκθέσει τη βάση; Πάντως, η ευχή περί της τύχης του κόμματος δεν μπορεί να είναι άλλη από το εκείνη του να αποκτήσει έναν ηγέτη ισόρροπο, ήρεμο, σταθερό, άξιο της ιστορίας του.

Τέλος, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο, το μέγεθος του λάθους της εκτίμησης των

δημοσκοπήσεων και μάλιστα σε μια σαφώς πιο εύκολη πρόβλεψη, από ότι σε εθνικές εκλογές. Από μια μικρή υπεροχή του «ναί», περάσαμε σε μια διαφορά της τάξης των 22 εκατοστιαίων μονάδων υπέρ του «όχι». Η στατιστική επιστήμη δεν πρέπει να έχει υποπέσει σε τόσο μεγάλο σφάλμα στο παρελθόν.

Γίνεται βεβαίως αντιληπτό, ότι τούτη η σκακιέρα είναι ανελέητη. Η θυσία του υπουργού, η παραίτηση του αρχηγού είναι το έλασσον, ακόμα και για όσους τους συμπαθούσαν. Όλοι όσοι παίζουν συνειδητά αυτό το παιχνίδι γνωρίζουν καλά πώς όλοι και όλα είναι αναλώσιμα, όλα είναι στο τραπέζι. Όλα, εκτός από τη θυσία του τόπου.

Μιλώντας για θυσίες όμως, αν και το ακόλουθο κείμενο, το προόριζα πιο γεμάτο, πιο σύνθετο, το θυσιάζω εδώ, στο βωμό της αναγκαίας δειξόδου από το καθημερινό σφυροκόπημα .

Τέσσερις απόψεις λοιπόν, για το πως αντιμετωπίζεται το κεφάλαιο Γυναίκα.

Ο Νίκος Καζντζάκης στον Αλέξη Ζορμπά, μονολογεί και διερωτάται:
«Ποιός έφτιασετο δαίδαλο αυτόν της αβεβαιότητας, το ναό της αλλαζονείας, τη στάμνα με τις αμαρτίες, το χωράφι το σπαρμένο σκανταλόχαρτα, το στόμα της Κόλασης, το πανέρι το ξεχειλισμένο πανουργίες, το φαρμάκι που μοιάζει μέλι, την αλυσίδα που δένει τους θνητούς με τον κόσμο - την γυναίκα;»

Η Charlotte Bronte, ως γυναίκα, βάζει την Jane Eyre να ομολογεί:
«Προτιμώ να είμαι ευτυχισμένη παρά να επιδεικνύω μια αξιοπρεπή στάση.»

Ένας Γάλλος συγγραφέας που αντιμετώπισε πολλά περισσότερα από τα θεοκρατικά πυρά, ο Louis Ferdinand Destouches, γνωστότερος ως Σελίν, στο θεωρούμενο και ως καλύτερο του έργο, στο «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας», που το ολοκλήρωσε στα 38 του χρόνια, περνά μια πιο τολμηρή άποψη:
«...Βιτσιόζα κοντολογίς. Στο κρεβάτι όμως ήταν φοβερή, πήγαινες και ξαναπήγαινες και σ' έφτιαχνε. Καργιόλα ξεγυρισμένη. Μα μόνο έτσι φχαριστιέσαι το πήδημα. Στα ερωτικά μαγειρέματα, η μπαμπεσιά είναι απαραίτητη σαν το πιπέρι και δένει τη σάλτσα.»

Για να κλείσουμε με μια ακόμα γυναικεία τοποθέτηση η σύζυγός του Fr. D. Roosvelt, Eleanor γυναίκα με σοβαρό έργο και αντίστοιχη επιρροή στην εποχή της μας λέει:
«Μια γυναίκα είναι σαν ένα φακελάκι τσαγιού - δεν μπορείτε να πείτε πόσο ισχυρή είναι μέχρι να βαπτιστεί στο καυτό νερό. »