Η ανθρωπογραφία των ημερών – Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 |
Πριν δυο μέρες, μια ντουζίνα άνθρωποι που για τρία σχεδόν χρόνια εργαστήκαμε δίπλα - δίπλα, μετακόμισαν σε άλλο χώρο εξαιτίας μια εσωτερικής μεταρρύθμισης. Θα ήταν πολύ εύκολο να εναντιωθώ στο λόγο, στον τρόπο, στην μέθοδο και στο αποτέλεσμα της μετακόμισης, μα δεν είναι αυτό το θέμα μας. Όπως επίσης πρέπει να σημειωθεί πως όταν πριν τρία χρόνια ήρθαν εκείνοι και μας βρήκαν στην αίθουσα, πράξη απότοκη άλλης μιας εσωτερικής αλλαγής, ήταν περισσότεροι. Αναμενόμενο και αυτό. Τέλος πάντων, συζητούσα με κάποιον από αυτούς, λέγοντας πράγματα που δεν είχαμε πεί τρία ολόκληρα χρόνια. Ήταν μια ανοικτή, ανθρώπινη κουβέντα. Κι όταν η κουβέντα τέλειωνε, αυθόρμητα του ‘πα αυτό που σκέφτηκα:
Τα σημειώνω όλα αυτά, τούτη την κρίσιμη μέρα, διότι το συγκεκριμένο περιστατικό ήταν, ένα ακόμα από τα αρκετά που στη δύσκολη εποχή μας, κόντυναν τις αποστάσεις ανάμεσα σε ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Υπήρξαν και περιπτώσεις που οι αποστάσεις μάκρυναν. Προσοχή όμως. Δεν μάκρυναν, διότι οι επιλογές τους, ή οι ιδέες τους, ήταν διαφορετικές από τις δικές μου. Όχι βέβαια. Δεν είμαι τόσο κουτός να πιστεύω ότι πρεσβεύω κάτι που δεν υφίσταται. Το οικουμενικά σωστό. Μάκρυναν, διότι κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι απομακρυθέντες, εκφράστηκαν περισσότερο από όσα καταλάβαιναν και εκτέθηκαν περισσότερο από όσα γνώριζαν. Με ενόχλησε δε, λιγότερο απ’ ότι με στεναχώρησε. Έχω μάλιστα την εντύπωση, ότι αν όλοι μας ήμαστε περισσότερο στεναχωρημένοι απ’ ότι οργισμένοι, ο κόσμος γύρω μας θα ήταν λιγότερο οδυνηρός. Επαγωγικά, ο δρόμος προς την κορύφωση αυτής της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, με οδήγησε σε χρήσιμα συμπεράσματα και σε αντίστοιχες εμπειρίες. Μου έδωσε επίσης το δικαίωμα να ισχυρίζομαι ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Το αύριο δεν το ξέρω, δεν μπορώ να το προβλέψω. Αλλά το γεγονός, ότι πέρα από το αίμα μου, είμαι διατεθειμένος να ταλαιπωρηθώ και για κάποιους άλλους, θαρρώ ότι λέει κάτι.
|