Για τον Παιδεραστή – Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015. |
Διαβάζω με προσοχή τα ρεπορτάζ που αφορούν τη δράση του παιδεραστή από το Περιστέρι. Πριν κατηγορήσω τους γονείς των παιδιών που αποπλάνησε, για πλημμελή εκτέλεση των καθηκόντων τους, διότι πάντα υπήρχαν αδιάφοροι γονείς, πριν στείλω στο πυρ το εξώτερο την τεχνολογία και το διαδίκτυο, διότι παιδόφιλοι υπήρχαν πριν την ανακάλυψη του παγκόσμιου ιστού, προσπαθώ να φανταστώ τις συνθήκες που έστηνε τις δουλειές του. Οι ενέργειες του 40χρονου παιδόφιλου δεν είναι ανήθικες, αυτό σε μεγάλο βαθμό είναι ένα πρόβλημα διαχειρίσιμο. Είναι χωρίς κανένα ήθος, και αυτό είναι χαώδες. Πως το αντιμετωπίζεις; Γράφτηκε ότι οι γείτονες, ενήμεροι για ότι συνέβαινε, έγραφαν στους τείχους του σούπερ μάρκετ που διατηρούσαν οι γονείς του στο Περιστέρι τη λέξη παιδεραστής, αλλά δεν κατήγγειλαν το θέμα στις αρμόδιες αρχές. Στο ερώτημα, γιατί δεν έγινε η καταγγελία υπάρχουν διάφορες απαντήσεις. Ο δρόμος αυτός, είναι δύσκολος. Όπως επίσης το άλλο ακανθώδες ερώτημα, του πως συγκρατήθηκαν οι θιγμένοι, από την προσωπική εκδίκηση. Προχείρως να υπενθυμίσω την περίπτωση του Μαν. Δουρή εξ' Αργολίδος. Το γεγονός ότι δεν θα μάθουμε ποτέ, ίσως, αν αυτός ήταν ο βιαστής και ο παιδοκτόνος, όπως και τι ακριβώς συνέβη, στη συνείδηση της φυλακής ήταν ένοχος. Έτσι το μαρτύριό του ξεκινά από την κλούβα, όπου πέφτει το πρώτο «βρωμόξυλο» από συγκρατουμένους, οι συνοδοί δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν και τελειώνει με τον απαγχονισμό του. Δεν μάθαμε ακόμα αν αυτοκτόνησε ή αν «τον αυτοκτόνησαν». Αυτό που κρατάμε, για κάποιους που κατηγορούνται για τέτοιου είδους εγκλήματα, είναι, ότι η κοινωνία της φυλακής τους ταπεινώνει, τους εξευτελίζει.
|