…εδωπέρα είναι χαρτιά – Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015 PDF Print E-mail

Με έναν νεότερο, συνάδελφο θα τον χαρακτήριζα, έχουμε αρκετή οικειότητα ώστε να συζητάμε, να ανταλλάσσουμε απόψεις και να διαφωνούμε για διάφορα θέματα. Εξίσου συχνά ακολουθούμε, ηθελημένα, έναν δρόμο υπερβολής, έτσι, για να πειράζουμε ο ένας τον άλλον και η κουβέντα αποκτά, ενίοτε, μια ένταση, ίσως λίγο τεχνητή, ίσως όχι .


Προχθές λοιπόν, διαβάζοντας τις Μετεκλογικές πιέσεις μπήκε στον κόπο να μου στείλει ένα SMS, καταφανώς προβοκατόρικο, ασφαλώς ευθυγραμμισμένο στο παραπάνω πνεύμα. Έγραψε: «Πάλι εκβιασμούς εταίρων ανακάλυψες; Τα λεφτά τους θέλουν οι άνθρωποι, τα λεφτά τους που τα φάγατε σε διορισμούς ρουσφέτια.»

Νιώθοντας ότι μου δίνει μια καλή ευκαιρία, μέρες που'ναι, να εκφράσω προσωπικές απόψεις, και καθώς δεν είμαι καθόλου καλός στο σπορ του texting, του απαντώ από εδώ:

Αγαπητέ Ιωάννη:

Mια από τις πιο σημαντικές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’60, ήταν η «Υπάρχει και φιλότιμο» του Αλέκου Σακελάριου. Πραγματεύεται με τέχνη, με χιούμορ, με παρατηρητικότητα, αλλά και με έντονη κριτική διάθεση τον τρόπο που λειτουργούσε η εξουσία και το χάος που την χώριζε από την έννοια που συχνά περιγράφουμε ως «απλό πολίτη». Γυρισμένη το ’65 σε μια ακόμα δύσκολη εποχή, με μεγάλες πολιτικές εντάσεις.

Είναι ένα ρεσιτάλ του Λάμπρου Κωνσταντάρα που συνοδεύεται επάξια από τις ερμηνείες των Χάρη Παναγιώτου, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Νίκη Λινάρδου, Χρήστο Δοξαρά, Μήτση Κωνσταντάρα, Μέλπω Ζαροκώστα κ.α.

Κάποια στιγμή, στην εξέλιξη της πλοκής, εμφανίζεται στην πλατεία του μικρού χωριού ο κυρ Φώτης (έξοχος στο ρόλο του τοκογλύφου ο Νικήτας Πλατής) ο οποίος εκβιάζει απροσχημάτιστα τον Πανάγο (εξίσου εξαιρετικός ο Χ. Παναγιώτου) να του κατάσχει το χωράφι, καθώς δεν μπορεί να αποπληρώσει ένα δάνειο που είχε πάρει με σκοπό να καλυτερέψει την παραγωγή του.

Ξεκινά λοιπόν μια κουβέντα όπου ο Πανάγος του προτείνει να έρθει την επόμενη μέρα να συζητήσουν, καθώς έχει «ξένους ανθρώπους» και περιμένει «γεννητούρια».

- «αύριο θα πεί μια ακόμα μέρα και εδωπέρα είναι χαρτιά, είναι νόμοι, είναι προθεσμίες.» επιμένει ο κυρ Φώτης.

- «έλα αύριο να βρούμε έναν άλλο τρόπο.» προτείνει ο Πανάγος

- «άλλος τρόπος δεν υπάρχει» απαντά ο Φώτης

- «αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν υπάρχει κανένας τρόπος. Το κτήμα δεν το δίνω» ανταπαντά με νεύρο ο Πανάγος, οπότε

- «βρε εδώ είναι χαρτιά, είναι νόμοι, δεν το δίνεις εσύ το παίρνω εγώ.» συνεχίζει να επιμένει αδιαπραγμάτευτα Φώτης και ο Πανάγος εκτός ευατού πλέον, επιτίθεται να του «στρίψει το λαρύγγι». Η συμπλοκή γενικεύεται και συμμετέχει σχεδόν όλο το χωρίο .

Κάπως έτσι, σε μια άλλη κλίμακα, σε ένα άλλο πλαίσιο νιώθω ότι συμβαίνει με την Ελλάδα, τους εταίρους και τους πιστωτές της.

Για να απλοποιήσουμε τα γεγονότα: Οι σύμμαχοι και εταίροι μας στην Ε.Ε., έχουν ακουμπήσει πάνω στη θεμελιώδη αρχή του κυρ Φώτη: «εδωπέρα είναι χαρτιά, είναι νόμοι, είναι προθεσμίες», και αμετακίνητοι προχωρούν και αυτοί στον δικό τους εκβιασμό. Υποθέτω δεν είναι μόνον το ελληνικό στοίχημα, αλλά και ο εκφοβισμός, όλων όσων ενδεχομένως μπορεί να σκεφτούν, να ακολουθήσουν το παράδειγμα της νεοεκλεγείσας ελληνικής κυβέρνησης.

Δεν ευαγγελίζομαι μια κοινωνία δίχως νόμους, χαρτιά και προθεσμίες, ενώ σε καμιά περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι ήμαστε οι εκλεκτοί του πλανήτη, η περιούσια φυλή, το ανώτερο γένος ώστε να μας έχουν υποχρέωση. Ανησυχώ όμως για τους νόμους δίχως ήθος, συγχίζομαι με τα «χαρτιά» και τις προθεσμίες που δεν έχουν ανθρώπινα κριτήρια και τέλος απογοητεύομαι αν αυτό είναι το κυρίαρχο περιεχόμενο της αποκαλούμενης και Ε.Ε.

Απογοητεύομαι όμως και ταυτόχρονα αναρωτιέμαι μήπως ήρθε η στιγμή μιας μεγάλης αναμέτρησης και διερωτώμαι κατά πόσο πρέπει να τη θέλουμε, κατά πόσο μπορούμε να την αντέξουμε.

Από την άλλη θα θυμηθώ ότι όχι πολύ πίσω, ώστε να μην χαθούμε σε άλλες συζητήσεις, ούτε 200 χρόνια, ούτε 7 γενιές νωρίτερα, ξέσπασε το '21 κι όπως ο μπάρμπα Γιάννης Σκαρίμπας μας έχει διδάξει: «...ο Πίναξ Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ωχριά μπρος στην κραυγή του ΄21. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Ουάσιγκτων είναι μια ειδυλλιακή νωπογραφία προς τον Διάκο. Η δε φωταψία του Μεσολογγίου -αυτή- έκαμε να κλείσει (για να μην τυφλωθεί) τα μάτια η Ιστορία»

Κι΄αν αυτά κάμανε οι παππούδες των παππούδων μας, υπάρχουν και οι πατεραδες μας κι όσοι είχαν ένα ανάστημα πριν 75 χρόνια, εδώ στον ίδιο τόπο, με την ίδια γλώσσα, τις ίδιες συνήθειες, στον ίδιο κόσμο. Τότε που φυλλορροούσε η πατρίδα στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο, στην Κάνδανο και ο κατάλογος του μακελειού, της σφαγής και του θάνατου μοιάζει να μη έχει τέλος.

Λοιπόν Ναι, υπάρχουν χρέη απέναντι στους πιστωτές και στους εταίρους. Οφείλουμε να τα εξυπηρετήσουμε, αφού βεβαίως ξεκαθαρίσουμε, πότε, πως, ποιοί, γιατί δανείστηκαν, να ακολουθήσουμε το δρόμο των χρημάτων, των δόσεων, να καταλάβουμε τι συνέβη, ώστε να διδαχτούμε κάτι από όλη τούτη την περιπέτεια, διότι προς το παρόν το τοπίο είναι θολό. Υπάρχει όμως και ένα Χρέος απέναντι στον τόπο και σε όσους γέμισαν τα νεκροταφεία. Αυτό να μην το υπηρετήσουμε;

Εσύ τι λες αγαπητέ Ιωάννη;