Για την Δικηγόρο - Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014 |
Συγνώμη δηλαδή, αλλά η υπερβολή είναι στο αίμα μας. Τόσο στο να την παράγουμε όσο και στο να την αφομοιώνουμε. Τρεις μέρες, τέσσερις, άλλη προσοχή δεν δώσαμε παρά στη αναμφίβολα κεχαριτωμένη Λιβανέζα, με Βρετανική παιδεία Amal Alamuddin. Θαρρώ ότι το Ελληνικό γκουβέρνο πιάνεται από οτιδήποτε μπορεί, ώστε να μας προσφέρει μια ψευδαίσθηση ανάκαμψης, επιτυχίας, ανάπτυξης και αντίστοιχης γκλαμουριάς. Η μελαχρινή, ευειδής, ευγενής, καλλίπυγος, διαθέτουσα ωραιωτάτας τε και λεπτοτάτας κλειδώσεις, Amal, ήταν άλλο ένα εργαλείο σε αυτήν την πολιτική. Η επίσημη ιδιότητα με την οποία μας επεσκέφθη ήταν εκείνη της νομικού συμβούλου ώστε με τους κατάλληλους χειρισμούς να μας επιστραφούν τα αποκαλούμενα και ως Ελγίνεια, τα οποία αφαίρεσαν από την Ακρόπολη των Αθηνών οι Βρετανοί σύμμαχοί μας, με την γνωστή αποικιοκρατική τακτική τους. Τούτο σημαίνει, δηλαδή, ότι οι χιλιάδες νομικοί μας, δόκτορες και καθηγητάδες, που παίζουν στα δάκτυλα, τα αστικά, τα ποινικά, τα διεθνή, τα εμπορικά, τα ναυτιλιακά Δίκαια είναι δευτεράντζες; Τέλος πάντων, για να μην περάσω και ως φανατικός, πάντα καλοδεχούμενη θα είναι η κα Amal και μακάρι να μας βοηθήσει, όπως καλοδεχούμενος και ο σύζυγός της που, πέρα από το καλλιτεχνικό του ταλέντο, επιδεικνύει πολιτικές και κοινωνικές ευαισθησίες. Η κριτική υφίσταται μόνον γαι το επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Κι όταν με το καλό επιστρέψουν τα «Ελγίνεια», ας δούμε και τι θα γίνει με τόσους άλλους θησαυρούς που έχουν λεηλατηθεί από τη γη των προγόνων μας και βρίσκονται αλλού. Διότι δεν είναι μόνον οι «κακοί» Βρετανοί που φιλοξενούν την προίκα μας (επ' αυτού περιοσσότερα κι' εδω: Τα μάρμαρα του Paxman). Κι ας μην ανοίξει η συζήτηση ότι δεν αποτελούν μόνον Ελληνική κληρονομιά αλλά παγκόσμια, διότι τα εισιτήρια, π.χ. για την Νίκη της Σαμοθράκης τα κόβει το Λούβρο και κανείς δεν θυμάται τι είδους ζωή υπήρχε στις όχθες του Σηκουάνα το 200 π.χ. όταν φιλοτεχνήθηκε, παρ' ημίν, το άγαλμα...
|