Περί πίστας και άλλων άλλοθι – Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014. PDF Print E-mail

Πολλές φορές έχει υποστηριχθεί η άποψη ότι η απουσία πίστας στην Ελλάδα έχει αποτελέσει σημαντικό εμπόδιο στην εξέλιξη του μότορσπορ στον τόπο μας. Δεκτόν. Αλλά για να μην ήμαστε άδικοι με όσα συμβαίνουν στα ημέτερα εδάφη, υπήρξα, προ εβδομάδας, μάρτυρας σοβαρού επεισοδίου που συνέβη αμέσως μετά τον τερματισμό του Porsche Carrera Cup Italia, στη Vallelunga αλλά και ενός ακόμα που έλαβε χώρα λίγη ώρα αργότερα στο party της Mini για το τέλος της χρονιάς και μάλιστα με άσχετο παράγοντα από το Mini challenge, αλλά με φτηνούς τσαμπουκάδες και αγοραία συμπεριφορά.

Κι όλα αυτά στην αναμφίβολα προηγμένη Ιταλία και σε ακριβό εθνικό της αγώνα. Με αυτό, επιθυμώ να υπογραμμίσω για μια ακόμα φορά τη διαφορά ανάμεσα στην τεχνική, οργανωτική εξέλιξη των αγώνων και την κουλτούρα των εμπλεκομένων. Αναλυτικότερα επί τούτου (μαζί με αρκετά άλλα) εδώ: Italia Mini Challenge.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Ότι το επίπεδο μιας χώρας, ενός αθλήματος, μιας ομάδας ανθρώπων που έχει ένα κοινό παρονομαστή, στην περίπτωσή μας τους αγώνες αυτοκινήτου, δεν διαμορφώνεται απαραίτητα και μόνον από την ύπαρξη ή έλλειψη υλικών αγαθών, εγκαταστάσεων, υποδομών κλπ.


Μαριτσά, Ρόδος. Σεπτέμβριος 1977. Άλλο ένα (πρώην) αεροδρόμιο που φιλοξένησε αγώνες ταχύτητας. Τριάντα επτά χρόνια νωρίτερα, εκκίνηση αγώνα γκρούπ 1. Ο Θάνος Ταμπόσης (Golf Gti #16), και ο Αντώνης  Κορφιάτης (Escort MK1 #18), δεν ζουν πια!

Ειδικότερα, η πίστα, ή οι πίστες που δεν είχαμε, ας μην μεταβάλλονται σε αποκλειστικό δικαιολογητικό της αγωνιστικής μας ένδειας και ακόμα πιο σημαντικό, της ευρύτερης αθλητικής μας συμπεριφοράς. Διότι από το '56, που θεσμοθετείται ο πρώτος πανελλήνιος τίτλος (Τουρισμού) και από το '58 που θεσμοθετείται το πρώτο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Ταχύτητας μέχρι το '71 (για να μην λησμονούμε τα ιστορικά δεδομένα), οι Έλληνες αγωνιζόμενοι είχαν τρέξει σε οκτώ (8) διαφορετικά σιρκουί, μερικά από τα οποία εκπληκτικής τεχνικής, δυσκολίας και επικινδυνότητας.
Ας αναφερθούν κατά σειρά εμφανίσεως: Τατόι, Ρόδος, Αγχίαλος, Κέρκυρα, Μίκρα, Βέροια, Ν. Σμύρνη, Χανιά. Όλα τούτα υπήρξαν και εκεί οργανώθηκαν δεκάδες αγώνες. Μένει το ερώτημα αν και πόσο βοήθησαν την ανάπτυξη του Ελληνικού μότοσπορ.

Ο θάνατος του Γιάννη Μεϊμαρίδη,

δυο 24ωρα μετά το βαρύτατο τραυματισμό του στο σιρκουί της Ρόδου, την πρώτη Κυριακή του Οκτωβρίου του ’71, έμελλε να αλλάζει τον χάρτη των αγώνων ταχύτητας, καθότι η ΕΛΠΑ αποφάσισε να καταργήσει τα street circuit. Αυτοστιγμή, Ρόδος, Κέρκυρα, Βέροια, Ν. Σμύρνη, Χανιά, εξαιρούνται δια παντός από το αγωνιστικό ημερολόγιο.

Ας μην λησμονούμε όμως και τι συνεβη μετά το '71. Πάλι το Τατόι, που το παραχωρούσαν έως και το ’82, τα Μαριτσά στη Ρόδο, το Τυμπάκι στην Κρήτη, η βιομηχανική περιοχή Βόλου, το Αιγίνιο, η Τρίπολη και ασφαλώς τα Μέγαρα και οι Σέρρες. Αν κάνουμε την πρόσθεση θα διαπιστώσουμε δεκαπέντε (15) συνολικά πίστες, ή «πίστες».

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, δεν μπορείς να χρεώνεις αποκλειστικά την όποια έκπτωση του σπορ στην έλλειψη πίστας. Προφανώς, αν υπήρχαν, εις το διηνεκές, οργανωμένες πίστες, το επίπεδο, το αγωνιστικό επίπεδο, θα ήταν καλύτερο, αλλά επιτρέψτε μου, το Ελληνικό μότορσπορτ δεν βιώνει το πισωγύρισμα του, ένεκα της απουσίας  πίστας. Όχι. Εξάλλου, ποιά σημαντική πρόοδο διαπιστώσαμε μετά την κατασκευή οργανωμένων αυτοκινητοδρομίων στα Μέγαρα και στας Σέρρας τα τελευταία είκοσι, σχεδόν, χρόνια; Υπήρξαν, υπάρχουν πολύ σοβαρότερες αιτίες. Ζεί την παρακμή του, από την έλλειψη παιδείας. Η πίστα αποτελεί μια δικαιολογία, ένα χρήσιμο άλλοθι. Για όλους (μας).


...αν υπήρχε καλύτερη παιδεία, πληρέστερη βάση θα είχαμε τουλάχιστον ρευστοποιήσει το τεράστιο κληροδότημα του Δ.Ρ.Α. Στην εικόνα από το 24ο ('77) οι νικητές B. Waldegaard - H. Thorzelious στην Ασπροκλησία. Να θυμίσουμε λίγα μόνο στοιχείο από εκείνον τον αγώνα: Τις συμμετοχές. Ήταν 203! Τις εμπλεκόμενες εργοστασιακές ομάδες: Ήταν εννέα (Ford, Fiat, Datsun, Toyota, Opel, Lada, Polski, Wartburg & Trabant). Κι όλα αυτά σε τέσσερις μέρες αγώνα, με 52 ε.δ. και 3.000 περίπου συνολικά χλμ αγώνα. Ας μην συγκρίνουμε το τότε με το σήμερα...

Κι όπως μας έχει ψιθυρίσει ο Albert Camus για σοβαρότερα θέματα: «Ειδικά, η ευημερία των λαών ήταν πάντα το άλλοθι των τυράννων», έτσι και το άλλοθι της πίστας βολεύει πολύ την αιτιολόγιση της ένδειας της ημεδαπής αυτοκινητικής κουλτούρας. Ο Camus, ο οποίος έχασε τη ζωή του, στα 47, σε τροχαίο. Επιβάτης σε μια Facel Vega!

Ότι συμβαίνει στο ελληνικό μοτοσπορ, είναι ότι συμβαίνει σε όλο τον τόπο μας. Είναι το αποτέλεσμα ότι οι κουραστικοί, οι αδιάφοροι, οι επίπεδοι, οι επιπόλαιοι, οι άδειοι άνθρωποι τυχαίνει να είναι περισσότεροι, άρα ισχυρότεροι από τους όμορφα ενδιαφέροντες, τους ισορροπημένα χαρισματικούς, τους ηθικά όμορφους και τους εκ του φυσικού ευγενείς. Παντού.

Ας μην τεθεί το ερώτημα πως αλλάζει αυτό! Πρέπει να πάμε αρκετά πίσω και πολύ βαθιά…