Italia Mini Challenge. Eμπειρία Πρωτόγνωρη - Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014 PDF Print E-mail

Οι συνθήκες του επαγγέλματος, επιβάλλουν συχνά ταξίδια στο εξωτερικό. Για παρουσιάσεις και δοκιμές νέων μοντέλων, επισκέψεις σε εργοστάσια, παρακολουθήσεις αγώνων κορυφαίων θεσμών, συνεντεύξεις, διεθνείς εκθέσεις κλπ. Δεν υπάρχουν, πια, πολλά να σε εκπλήξουν. Λίγο ή πολύ το πλαίσιο είναι γνωστό.

Κι όμως, η τελευταία, μέχρι στιγμής, αποστολή, είχε κάτι το συναρπαστικά διαφορετικό. Ήταν η συμμετοχή σε αγώνα ταχύτητας του εξωτερικού. Συναρπαστικό, διότι ήταν πράγματι μια πρωτόγνωρη εμπειρία και διαφορετικό, διότι από ότι θυμάμαι, δεν μας έχει ξανασυμβεί, τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια.


Στο πλαίσιο στου Ιταλικού Mini Challenge λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία να λάβουμε μέρος στον τελευταίο αγώνα της φετινής χρονιάς, στην πίστα της Vallelunga, προσκεκλημένοι της BMW Hellas.

Ολίγα φιλολογικά

Ότι υπήρχε ένα χάος ανάμεσα στις αγωνιστικές δραστηριότητες του εξωτερικού, συγκρινόμενο με τις αντίστοιχες της ημεδαπής, ήταν τόσο γνωστό όσο και φανερό. Ότι αυτό το χάος, βαίνει αυξανόμενο από τότε που η Ελλάδα έπεσε βαθιά στην ύφεση και στους όνυχας των δανειστών, είναι επίσης αυταπόδεικτο. Εξ άλλου είναι μέγα σφάλμα να μπαίνουμε σε τέτοια συγκριτική πρακτική.

Οι ρίζες των motorsports στην Ιταλία, έχουν δυσθεώρητο βάθος. Όταν οι γείτονες οργάνωναν το Targa Florio (1906), η Κρήτη προσπαθούσε να συλλέξει τους καρπούς της εξέγερσης του Θέρισου, ενώ όταν πρωτοδιοργάνωσαν το Mille Miglia (1927), εμείς ακόμα είχαμε χαίνουσες τις πληγές από την Μικρασιατική καταστροφή. Για να μην το κουράζουμε, όταν η Ιταλία είχε κραταιές αυτοκινητοβιομηχανίες, ο Σωκράτης Μαλκότσης πάλευε με δαίμονες να χτίσει τον πρώτο του πετρελαιοκινητήρα. Φυσικό και αναμενόμενο συνεπώς, να μιλάμε για δυο διαφορετικούς κόσμους που δεν πρέπει να τους συγκρίνουμε.

...πολύχρωμη, ενίοτε και πολύβουη παρέλαση εκατομμυρίων

Για να δώσουμε ένα μέτρο, στο αγωνιστικό τριήμερο που βρεθήκαμε στην Vallelunga διοργανώθηκαν έξι αγώνες. Κατά σειρά εμφανίσεως Mini Challenge, Campionato Italiano Gran Turismo, Italain F4 Championship, Porsche Carrera Cup Italia, Castrol Cupra Cup και Campionato Italiano Turismo Endurance. Για όλους αυτούς προβλέπονται δυο περίοδοι ελεύθερων δοκιμών, χρονομετρημένα δοκιμαστικά και διπλοί αγώνες.

Στο ελάχιστο του χρόνου που μεσολαβούσε από αυτό το δυσβάστακτο πρόγραμμα, υπήρχαν οι ενημερώσεις των οδηγών, ο τεχνικός έλεγχος των οχημάτων, ο διοικητικός έλεγχος, αλλά και πολλές και διάφορες εκδηλώσεις των ομάδων και των χορηγών.

Περιττό να υπογραμμιστεί το πλούσιο της υπόθεσης. Με επικεφαλής την Porsche και να ακολουθούν με βραχεία κεφαλή, η Audi, η Mini και η Seat με εκπληκτικά motorhomes, περίπτερα, εγκαταστάσεις, οργανωμένες εκδηλώσεις, κι όλα αυτά, μόνον, για εθνικά πρωταθλήματα, χώρια οι δυνατότητες των ιδιωτικών ομάδων.


Στους αγώνες είναι, που Δεν κρύβεται η άνεση.

Κάτι τέτοιες στιγμές, ο μαθημένος σε διαφορετικά πρότυπα, διερωτάται κατά πόσον όλη αυτή η διόγκωση λειτουργεί υπέρ του πνεύματος των αγώνων. Τίθεται δηλαδή η αμφισβήτηση, μήπως το γνήσιο αγωνιστικό πνεύμα υποχωρεί μπροστά στην υπερβολική πανηγυριοποιήση των αγώνων, το υψηλά διαμορφωμένο κόστος, γεγονός απότοκο της επιβολής των μέτρων των χορηγών. Προφανώς σηκώνει μεγάλη συζήτηση το θέμα, η οποία δεν είναι της στιγμής.

Vallelunga λοιπόν.

Οκτώβριος '76. Autodromo di Vallelunga. Ανάμεσα στα δυο LL. Με ολίγον αφάνα και ολίγον καμπάνα, ένεκα η εποχή. Κάτω από το Μ, ο Περικλής (Λάκης) Φωτιάδης, επικεφαλής, τότε, της Μότορ Ελλάς Α.Ε, στο άκρο δεξιά ο Τάκης (αδελφός του Άρη) Σταθάκης, διεθυντής πωλήσεων, τότε, της εταιρείας. Κάτω από το Ι, ο Ρένος Λεοντόπουλος, καλό,τολμηρό "χέρι" της εποχής

Ήταν η δεύτερη φορά που βρισκόμουν εκεί και η πολλοστή που σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα που ήρθαν στη ζωή μου σε λάθος χρόνο. Βρισκόμαστε στις πρώτες μέρες του Οκτώβρη του ’76, σε αποστολή με την Μότορ Ελλάς Α.Ε., αποκλειστικό αντιπρόσωπο, τότε της Αlfa Romeo στην Ελλάδα. Ανάμεσα σε όλα όσα είδαμε τότε, όπως το εργοστάσιο στο Pomigliano d' Arco στη Νάπολη και στο Arese, βρεθήκαμε και στην Vallelunga ώστε να παρακολουθήσουμε αγώνα του Τrofeo Αlfasud. Ηταν μια χρυσή εποχή για το Μιλανέζικο εργοστάσιο. Το ’75 τα είχε σαρώσει σχεδόν όλα στην Ελλάδα και το μότο Alfa Vince ήταν επίκαιρο.

Σεπτέμβριος '14. Τριάντα και οκτώ χρόνια αργότερα.

Ετών 19 λοιπόν και θεατής στις εξέδρες της πίστας, αντί να βρίσκομαι σε κάποιο μπάκετ μέσα στην πίστα, ενώ 38 τέρμινα αργότερα, αντί να χαζεύω νεότερους, φασκιωνόμουν με τα ΗΑΝS στα box της Ρromodrive. Ανάποδα αναμφίβολα ε; Καλοδεχούμενα όμως, έστω και τόσο ετεροχρονισμένα.


Ας αρχίσουμε με δικαιολογίες.

Με μηδαμινή σχεδόν εμπειρία από αγώνες ταχύτητας, μόλις μια συμμετοχή πριν 14 χρόνια στας Σέρρας, η αποστολή ήταν και φαινόταν δύσκολη, όχι μόνον διότι δεν είχα εμπειρίες, αλλά κυρίως επειδή δεν έπρεπε να αποτελέσω εμπόδιο στην εξέλιξη του αγώνα σε σαφώς πιο έμπειρους και ταχείς οδηγούς.

Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και ο ελάχιστος χρόνος που είχα στη διάθεσή μου, για να καταλάβω κάτι από την πίστα και από το αυτοκίνητο. Αρκετοί παράγοντες, όλοι αυτοί, ώστε να χτίσουν ένα αξιοπρεπές άγχος, το οποίο όμως, άμα τη εμφανίσει στo pit lane με του τροχούς του Mini να κυλούν αργά προς την πίστα περιέργως, σχεδόν, εξαφανιζόταν.


...στο γκαράζ της Promodrive.

Ελεύθερα δοκιμαστικά, όπερ σημαίνει δύο εικοσιπεντάλεπτα χωρισμένα στη μέση, καθώς μοιραζόμαστε το νο 4 Mini της ομάδας Promodrive, με Σλοβάκο συνάδελφο. Ένας ολιγομίλητος, σοβαρός, συμπαθής, και ομοιάζων με τον Cyrano de Bergerac νέος, ονόματι Rastislav!. Έτσι λοιπόν είχαμε περίπου 12 λεπτά ο καθένας μας, ακολούθως μπαίναμε μέσα στα pits, αλλάζαμε, τσεκάριζε η ομάδα το όχημα και ξεκινούσε ο επόμενος. Στο πρώτο σέσιον βγήκα πρώτος, στο δεύτερο εκείνος, αλλά την ώρα που πήρα το ΟΚ από την ομάδα, βγήκε το safety car διότι κάποιος ήταν sortie de la route. Πέρασα όλο το 12λεπτο, ιδρώνοντας, δεμένος. Ευτυχώς οι αγωνοδίκες, έδωσαν 10 λεπτά και έτσι ολοκληρώθηκε η δοκιμασία.

Στη συνέχεια, ο συνονόματος (Nicola) Crocioni, πρώτος οδηγός της ομάδας και runner up του challenge, μας βοήθησε, καθώς σε μια συνάντηση πριν τα χρονομετρημένα μας μίλησε για το αυτοκίνητο και την πίστα. Μας εξήγησε τις ιδανικές γραμμές, τις ταχύτητες και το σωστό τρόπο οδήγησης. Από κοντά και ο Stefano Gabellini, manager της ομάδας Ρromodrive που μας φιλοξένησε. Διακεκριμένος, και μπαρουτοκαπνισμένος στις πίστες από το ’82 έως το ’12 που ολοκλήρωσε την αγωνιστική του καριέρα, μας έδωσε τις απαραίτητες τεχνικές πληροφορίες για το αυτοκίνητο.


Έτσι αγωνίζονται στις μέρες μας. Ο Nicola Crocioni και ο μηχανικός του, μελετούν την τηλεμετρία μετά τις ελεύθερα.

Η ίδια διαδικασία ακολουθήθηκε και στα χρονομετρημένα. Η συμφωνία ήταν πως όποιος πετύχει την καλύτερη επίδοση να τρέξει στον πρώτο αγώνα, ακολούθως ο δεύτερος θα συμμετείχε στον δεύτερο αγώνα. Είναι ένα παιχνίδι που πρέπει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να πάρεις πολλά από το αυτοκίνητο, από τη διαδρομή και να μην κάνεις λάθος. Ο Rastislav το έπαιξε λίγο πιο σωστά, πέτυχε καλύτερο χρόνο και θα ξεκινούσε στον πρώτο αγώνα.

...παραμονή του αγώνα.

Ο αγώνας

Επειδή στον δεύτερο αγώνα οι οκτώ πρώτοι του πρώτου ξεκινούσαν αντίστροφα, δηλαδή, ο πρώτος όγδοος, ο δεύτερος έβδομος κ.ο.κ., έπιασα τον Rastislav και του εξηγήθηκα: «Κακομοίρη μου, ή πρώτος ή ένατος και κάτω». Διότι ποιός θέλει να ξεκινήσει σε πίστα που δεν ξέρει με αυτοκίνητο που δεν ξέρει, μπροστά από 10 τουλάχιστον γρηγορότερους, εμπειρότερους οδηγούς, που κυνηγούν και κάτι;

Φυσικά το «ή πρώτος» ήταν χιούμορ. Έτσι βλέποντας την εκκίνηση, όπου αποκοιμήθηκε λίγο ο Rastislav και έφυγε τελευταίος κάπως ησύχασα. Έλα όμως που γρήγορα προσπέρασε δύο και βρέθηκε ένατος. Έλα που είχαμε ένα εξοδούχο, βγήκε το safety car για δυο γύρους και ο Σλοβάκος ανέβαινε. Έτσι ο team mate τερμάτισε στην αξιοπρεπέστατη 7η θέση. Συγχαρητήρια σε αυτόν και το άγχος σε μένα που ξεκινούσα front row και στην καθαρή γραμμή!

Συζητώ το πρόβλημα με το Stefano. «Αυτοί έχουν το πρόβλημα, όχι εσύ. Μείνε σταθερός στην αγωνιστική γραμμή, μην κάνεις δεξιά αριστερά και δεν σε ενδιαφέρει! Τον αγώνα σου».

Υποθέτω ότι ήταν ένα αντιγύρισμα της αβρότητας που είχα εκστομίσει την προηγούμενη μέρα, όταν με ρώτησε πόσο χρονών είμαι και όταν του απάντησα με κολάκεψε, ότι ήμουν πολύ καλά ενώ αυτός οκτώ χρόνια νεότερος ήταν …και έπιασε την κάπως ατίθαση  περιφέρεια του.

«Α! μην ανησυχείς, σε οκτώ χρόνια θα είσαι και εσύ έτσι» απάντησα, πιάνοντας τη δική μου αντίστοιχη περιφέρεια.

Νιώσαμε λοιπόν και οι δυο καλύτερα με τα λευκά, ευχάριστα, μικρά, ανιδιοτελή ψεύδη που αναταλλάξαμε, διότι με τις φρέσκιες μοτσαρέλες που καταναλώνει και τις τσιγαριές που φουμάρει, δεν τον κόβω να χάνει κιλά ούτε στη δευτέρα παρουσία και σιγά μη με απάλλαξε από το άγχος μου επειδή είπε το ποίημα του. Ένιωσα όμως καλύτερα, φαντάζομαι κι εκείνος….

Ντύθηκα λοιπόν, μπήκα στο όχημα, δέθηκα, συγκεντρώθηκα και περίμενα για τους γύρους σχηματισμού. Στήθηκα στην εκκίνηση, πρώτη γραμμή ε; μπροστά μου ένα ζευγάρι μακρυά πόδια στο χρώμα της σοκολάτας γάλακτος, κάπως ατελείωτα, για αυτά εξάλλλου τα χαρίσματα τους βρίσκονταν εκεί, ενώ πίσω μου δέκα μανιακοί. Προσπαθούσα να φανταστώ που και πως θα με περνούσαν κι ακόμα δεν είχα πάρει απόφαση αν θα ήταν καλύτερα να «πουλήσω» την εκκίνηση και να κάνω μετά τον αγώνα μου.


στο box, έτοιμος; για  τον αγώνα

Όταν άναψαν τα κόκκινα φώτα, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω καλά κι ότι γίνει. Έσβησαν, φύγαμε, νόμιζα ότι είχα σωστή αντίδραση αλλά τα στα πρώτα 100 μέτρα με πέρασαν ένας από δεξιά και ένας από αριστερά. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι σεβάστηκα πολύ το αυτοκίνητο και φθάνοντας στα πρώτα φρένα, στην Cimini μου χώθηκαν άλλοι δυο. Εντάξει αρκεί, είπα, και πήρα στο κατόπι, τον μπροστινό μου, αποφασισμένος να κρατηθώ πάση θυσία πίσω του. Δούλεψε για περίπου μισό γύρο, αλλά στην πρώτη κλειστή αριστερή (Soratto παρακαλώ), χάνω μια αλλαγή και όχι μόνον εξαφανίστηκε το μπροστινό μπουλούκι αλλά με περνά με άνεση άλλος ένας. Από 2ος στην εκκίνηση περνώ στο τέλος του πρώτου γύρου 8ος. Εεε ρε γλέντια!


...o τρόμος της front row

Χρειάζομαι δυο γύρους και τρείς απόπειρες για να περάσω τον μπροστινό μου, για τον οποίο είχα πάρει θεωρητικά την απόφαση ότι ήταν αργότερος, κρίνοντας από τούς χρόνους των δοκιμών. Μολοντούτο που πήρε χρόνο και τα κατάφερα στα φρένα για την Campagnano.  Εγκαταλείπει και ένας ακόμα στον 8ο γύρο, οπότε βλέπω από τα pits την ένδειξη: Zalmas 6. Μεγαλεία σκέφτομαι, κοιτάω καθρεπτάκι, μακράν οι επόμενοι πίσω και βάζω πλώρη να πλησιάσω τον μπροστά.

Η αισιοδοξία κράτησε έναν ακόμα γύρο. Τα μπροστινά ελαστικά έπαψαν να δουλεύουν. Δοκίμασα με γκάζι άνοιγε τις τροχιές απελπιστικά, δοκίμασα αδρανιακά σερνόταν, προσπάθησα να καβαλάω τα κέρμπς και με τους δυο εσωτερικούς τροχούς, τίποτα. Με έπιασε ο πίσω γρήγορα και με ξεπάστρεψε εύκολα στις αργές, εκεί ακριβώς που υπέφερα πιο πολύ. Έκανα μια απονενοημένη απόπειρα να καλύψω στα γρήγορα, μπούκαρα στην Curvone μένοντας σχεδόν σανίδα στην πέμπτη (180+), μα έχασα τα αυγά και τα καλάθια. Ένα μαγικό χέρι με κράτησε πάνω στο δρόμο. Επιχείρησα στη συνέχεια να κερδίσω κάτι στα φρένα στην Cimini, αλλά ήταν όλα μάταια. Αργότερα μελετώντας το γυρολόγιο πρόσεξα ότι δεν γύριζα πιο αργά, αλλά κατέβαλα τεράστια προσπάθεια να κρατήσω τον ίδιο ρυθμό.

Γύρισα όσο μπορούσα πιο ζωντανά τους τελευταίους γύρους. Τελικά τερμάτισα 3,1 δεύτερα πίσω από τον μπροστινό. Έπεσε η καρώ σημαία. Έβδομος στους έντεκα. Έφερα το Mini στο park ferme. Βγήκε μπροστά μου από το όχημα του, ο έκτος, ή ο Nicola Franzoso ή ο Μimmo Giovannetti, δεν ξέρω ποιος, διότι και αυτοί οδήγησαν έναν και ένα αγώνα, συνομήλικος περίπου, με συνεχάρη, τον ευχαρίστησα, αγκαλιαστήκαμε, τέλος!

Μούσκεμα περπάτησα μέχρι το box, νιώθοντας τους αντίχειρες κουρασμένους, πονεμένους από την ένταση. Τι ωραία που ήταν!

Το όχημα και η ομάδα.

Αυτό το Cooper S John Cooper Works, ήταν ένα περίεργα ενδιαφέρον αυτοκίνητο. Μοτέρ σχεδόν νορμάλ, που από τους 211 ίππους είχε φτάσει στους 230 και κάτι ίσως. Ήσυχο, χωρίς θορυβώδεις εξατμίσεις, στημένο πάνω σε Bilstein, Eibach και racing Pirelli. Εξαιρετική θέση οδήγησης αν και το μπάκετ Sparco ήταν για πιο μικρόσωμους. Κι όμως μέσα στην αχανή πίστα σου φαινόταν αδύναμο. Χωρίς πολλά σημεία αναφοράς, νόμιζες ότι ήταν αργό, όταν όμως κοιτούσες κλεφτά το κοντέρ λίγο πριν τα φρένα στην Cimini και στην Campagnano κοντά στα διακόσια, καταλάβαινες ότι δεν ήταν και τόσο αργό. Τι του έλειπε; Ένα κιβώτιο κλειστών σχέσεων. Τι δεν χρειαζόταν;  Το ABS.

Οδηγικά, με προβλημάτισε πολύ στο πότε και στο πόσο να το στραμπουλήξω. Δεν έμαθα ποτέ τα φρένα στην Campagnano, άργησα να καταλάβω την έξοδο στην Sorato και ταλαιπωρήθηκα πολύ στην Tornantino, ιδιαίτερα όταν μειώθηκε η πρόσφυση μπροστά.

το γραφείο εργασίας

Η ομάδα εξαιρετική, ο Stefano, o Alessandro και όλοι οι μηχανικοί που θεωρούσα υποχρέωσή μου στο τέλος κάθε ημέρας να χαιρετώ δια χειραψίας. Τους ευχαριστώ!

Ασφαλώς να αναφερθεί, ότι ο πρώτος οδηγός της ομάδας, ο Nicola Crocioni, έκανε άριστη εμφάνιση με μια πρώτη και μια δεύτερη θέση!

Η ελληνική κοινότητα

Δύσκολο να μην υπάρχει Ελληνικό στοιχείο. Κατ’αρχήν τα καθ’ ημάς. Ο Κων/νος Διαμαντής, άνθρωπος της BMW Hellas που μας συνόδεψε στο ταξίδι και ήταν άριστος οικοδεσπότης. Έγραψα Μας συνόδεψε, διότι δεν ήμουν μόνος.

Παρέα ο Σταμάτης Κατσίμης, διακεκριμένος οδηγός αγώνων, τον οποίο δεν γνώριζα προσωπικά και η αποστολή αυτή μου έδωσε την ευκαιρία να τον συναντήσω. Νέο παιδί με πλούσιες παραστάσεις και εμπειρίες από αγώνες, είχε την τύχη αλλά και την ικανότητα να τρέξει στο εξωτερικό σε σημαντικούς και ανταγωνιστικότατους αγώνες. Γενιά του Κubica και του Lopez, έχουν βρεθεί αντίπαλοι στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Μετά το πέρας του αγώνα. Με τον Κων/νο Διαμάντη (αριστέρα), τον Σταμάτη Κατσίμη (δεξιά) και τον Rastislav Chvala (κάτω)

Έχει οδηγήσει δύσκολα και γρήγορα μονοπόστα, έχει δοκιμαστεί σε ακραίες συνθήκες. Κατάφερε να τερματίσει τρίτος στον πρώτο αγώνα του Mini Chalenge εκμεταλλευόμενος άριστα μια επαφή των, μέχρι τότε 3ου και 4ου , στον τελευταίο γύρο, αλλά και τη γνώση του από την πίστα όπου έχει βρεθεί πληστάκις στο παρελθόν. Προφανώς η επίδοσή του δεν ήταν αποκύημα της τύχης μόνον, καθότι στον δεύτερο αγώνα τερμάτισε στην πολύ τιμητική 4η θέση.

Ελληνικό στοιχείο όμως συναντήσαμε και στο Porsche Carrera Cup Italia, όπου ο Στέλιος Φάκαλης και το Tsunami team του, μανατζάρει με επιτυχία ζωηρό Ουκρανό στο θεσμό. Κοντά τους και ο Άκης Τεμπερίδης με διττό ρόλο δημοσιογράφου – φωτογράφου με διεθνή πλέον καριέρα και πολλά νοσταλγώντα τη συμμετοχή και όχι την κάλυψη αγώνων.

Αφησα για το τέλος τον Δημήτρη Δεβερίκο, του οποίου ο πατέρας του Γιώργος, ήταν φίλος και «αντίπαλος» στους Ελληνικούς αγώνες από το ’62, με τον πατέρα μου Σταύρο. Ο Δημήτρης ανήκει στην μικρή ομάδα των λίγων Ελλήνων με πλούσιες και σημαντικές αγωνιστικές εμπειρίες στο εξωτερικό. Μοιράστηκε με τον Ιταλό Emanuele Romani, μια GT3 στο Campionato Italiano Gran Turismo και την Κυριακή τερμάτισαν στην αξιοπρεπέστατη 9η θέση σε αυτόν τον τόσο απαιτητικό θεσμό. Το Σαββάτο μια άτυχη στιγμή του Ιταλού δεν τους επέτρεψε να ολοκληρώσουν.

Στο γκαράζ της AUTORLANDO, ο Δ. Δεβερίκος (αριστερά), κοιτά με τους μηχανικούς της ομάδας, τη ζημία που προξένησε άθελά του, ο Ιταλός team mate του.


Περί πίστας,

όπου διαπιστώνουμε τα αυτονόητα. Είναι μια μεγάλη δουλειά η πίστα. Η τουλάχιστον η πίστα που εμπορικά είναι επιτυχημένη. Η Vallelunga φιλοξενεί δεκάδες αγώνες με δυσθεώρητες για τα Ελληνικά δεδομένα εγκαταστάσεις και δυνατότητες.

Ζώντας από μέσα, εντυπωσιάστηκα από το πλήθος των εργαζομένων, την επαγγελματική τους δεινότητα και τον ακριβή τρόπο που όλα γίνονταν στην ώρα τους παρά τις όποιες αναποδιές. Θέμα επαγγελματισμού και ίσως πολιτισμού επίσης, ήταν πως όποτε επισκέφτηκα τις τουαλέτες ήταν πάντα καθαρές παρά το μεγάλο πλήθος που εξυπηρετούσαν συνέχεια.

Παντού τα πάντα

Για να μην είμαστε άδικοι με όσα συμβαίνουν στα ημέτερα εδάφη, πρέπει να αναφέρουμε δυο περιστατικά. Παρά το γεγονός ότι οι αυτοί οι αγώνες συγκεντρώνουν υψηλότατα εισοδήματα, (άρα υποτίθεται ευγενείς συμπεριφορές), διότι ποια άλλα εισοδήματα, μπορούν να αντέξουν την κατοχή ή την ενοικίαση των Ferrari 458, Audi R8 LMS, Porsche 997 GT3, ή Lambo Gallardo, τα έκτροπα δεν είναι κάτι άγνωστο. Μετά τον τερματισμό του αγώνα του Σαββάτου του Porsche Carrera Cup Italia, έξαλλος Ιταλός βγαίνει τρέχοντας από το Πορσικό του και επιτίθεται με γροθιές σε Ρώσο οδηγό. Επεμβαίνουν οι παριστάμενοι και τους χωρίζουν. Οι πρώτες πληροφορίες έκαναν λόγο για δυετή αφαίρεση licence. Αυστηρό, ίσως, αλλά αν το αφήσουν ελεύθερο αυτό, τις επόμενες φορές θα λύνουν τις διαφορές τους με μπράβους ή με όπλα.

Το ίδιο βράδυ, ενώ είναι σε εξέλιξη το party της Mini, εμφανίζεται ο πατέρας του Ιταλού αγωνιζόμενου, αγωνιζόμενος και αυτός στο θεσμό Porsche Carrera Cup Italia, εμφανώς μεθυσμένος και εμπλέκεται σε νέο καυγά. Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για πάμπλουτη οικογένεια με ακόμα πιο πλούσια την αίσθηση της βίαιης υπεροψίας…

Επιστροφή

Κυριακή μεσημέρι στην Ελλάδα, μετά από ένα χορταστικό, όμορφο και …παιδαγωγικό, ομοίως και ψυχαγωγικό τριήμερο. Πολλές εντυπώσεις, περισσότερες εμπειρίες, αναμφίβολα από τα ταξίδια, τις αποστολές που μόνον το Αλτσχάιμερ θα καταφέρει να μετακινήσει από το μνημονικό σου.