Υπήρχε η εκτίμηση (22.03.2009) |
![]() |
![]() |
![]() |
Καθώς η δεκαετία του ’60 προχωρούσε, η εκτίμηση αυτή αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερη ισχύ όχι μόνο διότι ολοένα και περισσότερα Ελληνικά νοικοκυριά απομακρυνόντουσαν από τη φτώχια, αλλά κυρίως διότι ο τρόμος του πολέμου, των εκτελέσεων, της πείνας, της βίας ολοένα απομακρύνονταν και μια νέα σκεπτόμενη, λιγότερο προβληματική και περισσότερο προβληματισμένη κοινωνία ανέτειλε. Η δικτατορία ανέστειλε πολλά, αλλά συνάμα επανατροφοδότησε την αγωνιστική διάθεση και ήρθε η μεταπολίτευση που έδωσε στις μάζες όνειρα, στόχους, μέλλον. Η συνέχεια επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Σε κάθε περίπτωση η ελπίδα μιας κοινωνίας που θα προχωρούσε με πυξίδα τον πολιτισμό, με γνώμονα μια ευρύτερη συναίνεση άρχισε γοργά να ξεθωριάζει και στις μέρες μας δείχνει να έχει ολότελα χαθεί. Τώρα γιατί ο νεοέλληνας εξοστρακίστηκε τόσο άσχημα από τον μεταπολεμικό κήπο της Εδέμ είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία. Ίσως το κρύβει η φυλή. Ίσως το μασκάρει η ίδια ανθρώπινη φύση. Δύο χιλιάδες τετρακόσια χρόνια νωρίτερα ο Επίκουρος το είχε εκφράσει χωρίς αναστολές «Η δυστυχία της σοφίας είναι καλύτερη από την ευημερία της ηλιθιότητας». Κάτω από αυτό το πρίσμα, το μέλλον φαντάζει ζοφερό και η μόνη ευκαιρία που μπορεί να γεννηθεί φωλιάζει στις ψυχές των υγιών. Αν είχε δίκιο ο Hugo που ισχυρίστηκε ότι: «η δυστυχία φτιάχνει ανθρώπους ενώ η ευημερία δημιουργεί τέρατα» ήρθε η ώρα της αναμέτρησης με τα τέρατα της βίας, του προσωπικού πλουτισμού, της καταλήστευσης των πόρων, της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, της καταρράκωσης των θεσμών, της διαφθοράς. Ο αγώνας είναι τελικός και απόλυτα προσωπικός. Η εποχή των πάσης φύσεως Σωτήρων εξέπνευσε. Ο καθείς μοναχός κι αν βρεθεί στίγμα ντροπής, ο πολιτισμός έχει ελπίδα.
|