Για την αλλαγές στο ποδόσφαιρο και στον κόσμο. (21.05.2012) PDF Print E-mail

Με αφορμή την επικράτηση της Chelsea στο φετινό Champions League, τον σημαντικότερο Ευρωπαϊκό, ίσως και παγκόσμιο, τίτλο σε συλλογικό επίπεδο, ενδιαφέρον θα είχε να θυμηθούμε την πρώτη της Ευρωπαϊκή διάκριση, πρίν από 41 χρόνια.

Ήταν το κύπελλο Κυπελλούχων. Η Chelsea έφθασε στον τελικό όπου συνάντησε την Real. Tο παιχνίδι πραγματοποιήθηκε στις 19 Μαίου, στο πλήρως ανακαινισμένο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» όπου είκοσι μήνες νωρίτερα είχε φιλοξενήσει τους Πανευρωπαϊκούς αγώνες στίβου. Οι λονδρέζοι προηγήθηκαν με με τον Peter Osgood και ισοφαρίστηκαν στο 90΄ από τον Ignacio Zoco. Η παράταση δεν άλλαξε κάτι στο σκορ και επειδή η διαδικασία των πέναλτυ δεν είχε ακόμα “ανακαλυφθεί”, διοργανώθηκε δεύτερο παιχνίδι, ανήμερα του Αγ. Κωνσταντίνου, στο ίδιο γήπεδο.

Η Chelsea επιβλήθηκε με 2-1 και κατέκτησε το κύπελλο. Από τους 45.000 θεατές του πρώτου παιχνιδιού μόλις 20.000 παρακολούθησαν το δεύτερο, καθώς όσοι αλλοδαποί οπαδοί είχαν έλθει με πτήσεις charter επέστρεψαν στις χώρες τους.

Από τους 14 ποδοσφαιριστές που χρησιμοποίησε η Βρετανική ομάδα στους δύο τελικούς, όλοι ήταν από το νησί εκτός του Derek Smethurst που καταγόταν από την νότια Αφρική και μπήκε αλλαγή στο δεύτερο παιχνίδι. Το αυτό και από την πλευρά της Real, που μόνον ο Αργεντινός Miguel Perez o οποίος ξεκίνησε το πρώτο παιχνίδι και αντικαταστάθηκε στο 65΄από τον Γάλλο Sebastian Fleitas, δεν ήταν Ισπανοί.

 

Συγκρίνοντας εκείνη την ομοιογένεια με το προχθεσινό παιχνίδι καταλαβαίνουμε αρκετά. Η Chelsea έχει Ρώσο ιδιοκτήτη, Ιταλό προπονητή, ο οποίος μεσούσης της περιόδου αντικατέστησε Πορτογάλο, Τσέχο goalkeeper, Ιβοριανό striker για να αναφερθώ στους κορυφαίους του τελικού και να μην προχωρήσω στην παροικία των Ιβήρων, των Βραζιλιάνων και των λοιπών Αφρικανών. Κατ’ ουσίαν δεν είναι πια Βρετανική ομάδα. Ο εκ των σχολιαστών της τηλεοπτικής μετάδοσης μάλιστα, ανέφερε ότι σε ένα παιχνίδι του Βρετανικού πρωταθλήματος στη σύνθεσή της δεν είχε ούτε ένα Βρετανό. Η ηττημένη Bayern δεν δείχνει αυτή την πολυπολιτισμικότητα, καθώς πρόεδρος, προπονητής και οι περισσότεροι παίκτες είναι Γερμανοί αλλά και αυτή πλήττεται από την παγκοσμιοποίηση.

Δεν μπορούμε να χρεώσουμε αυτή την έλλειψη εθνικής ταυτότητας των ομάδων μόνο στην υπόθεση Μπόσμαν. Είναι το σπορ που έχει αλλάξει ανελέητα, που έχει μετατραπεί σε μια επιχείρηση πελώριων συμφερόντων, είναι όμως και ο κόσμος που έχει αλλάξει. Είναι που, ο φερόμενος ως μεγιστάνας, πρόεδρος της Ρώσικης Ανζί, ονόματι Σουλεϊμάν Κερίμοφ προσφέρει σε Ολλανδό  ποδοσφαιριστή (R. van Persie) που παίζει στην Βρετανία ετήσιο συμβόλαιο 19 εκατομμυρίων €, με την εφορία πληρωμένη, τη στιγμή που ήδη καταβάλει περισσότερα σε άλλον, , ποδοσφαιριστή (τον Καμερουνέζο Eto). Στην ίδια κλίμακα ηχούν και οι σειρήνες από την Κίνα για τον Didier Drogba. H Κινεζική Σανγκάη Σέχνουα, προκειμένου να τον εντάξει στο δυναμικό της, του προσφέρει εβδομαδιαίο μισθό 300.000 €.

Να είναι άραγε η αξία του σημερινού ποδοσφαιρικού προϊόντος τόσο μεγαλύτερη από την εποχή που η Chelsea κατακτούσε το πρώτο της διεθνές τρόπαιο με αμοιγώς Βρετανική σύνθεση;

Η μήπως ζούμε άλλη μια φούσκα;