F1 Montreal & άλλες ιστορίες (10. 06.2011) PDF Print E-mail

Στο Montreal του Καναδά, φιλοξενείται ο έβδομος αγώνας του φετινού πρωταθλήματος F1. Το γεγονός λαμβάνει χώρα στον πάρκο Jean Drapeau πάνω στην τεχνητή νησίδα Notre Dame που δημιουργήθηκε μέσα σε δέκα μήνες, το 1965, με τους 15 εκατομμύρια τόνους πετρωμάτων από τις εκσκαφές του μετρό του Montreal. Ήταν έτοιμη το 1967 ώστε να συμπεριληφθεί στους εορτασμούς της εκατονταετηρίδας από την ανεξαρτησία της χώρας. Εννιά χρόνια αργότερα φιλοξένησε και τμήμα των θερινών Ολυμπιακών αγώνων.


Ακριβώς πριν δέκα χρόνια, το 2001, βρέθηκα εκεί για να καλύψω τον αγώνα. Την μέρα που ο Tony Blair και οι Εργατικοί κέρδιζαν τη δεύτερη κατά σειρά εκλογική αναμέτρηση στο Ηνωμένο Βασίλειο, έφθασα με πτήση της KLM μέσω του νεφοσκεπούς Ροτερνταμ στο ηλιόλουστο Μόντρεαλ. Ανοικτή πόλη, ευχάριστη τουλάχιστον στις θερινές συνθήκες, με πλούσιες εικόνες, χρώμα και χώρους. Εκτός χρόνου λόγω jet lag, περπατώ πολλά χιλιόμετρα στην πόλη, σε μια απόπειρα να την εξερευνήσω.

Μοναδικός Έλληνας διαπιστευμένος, και αργά το βράδυ της Παρασκευής ο χρόνος να γεμίζει την αϋπνία με τον δεύτερο τελικό του N.B.A. ανάμεσα στους 76ers και τους Λιμνάθρωπους, που τελείται στο άλλο ακριβώς άκρο της Βόρειας Αμερικής στην πόλη των Αγγέλων. Στον πρώτο αγώνα (δυο μέρες νωρίτερα) η παρέα του Allen Iverson έχει κάνει το break και έχει πάρει το παιχνίδι στην παράταση. Στο δεύτερο ο S. ONeal με 28 πόντους, 20 ριμπάουντς, 9 ασίστ (σχεδόν triple double figure), οδήγησε τους Lakers στη νίκη.

Ένα 48ωρο αργότερα ιστορία θα γραφόταν και στη Notre Dame. Το πρώτο αδελφικό 1 – 2 στην F1 θα γινόταν εκεί, τότε. Για αυτό και για άλλα πολλά, εκείνης της εποχής της F1 αντιγράφω, το κείμενο (με τίτλο: Ιστορίες Ιουνίου) από το editorial, του ένθετου στο car & Driver, περιοδικού F racing.

Ο D.C. και η συνοδός του στο Montreal τον Ιούνιο του 2001

«Οι δοκιμές κατάταξης στον Καναδά θέλουν περίπου 5 λεπτά για να ολοκληρωθούν. Ο D.C. βγαίνει να πολεμήσει τους αδερφούς Schumacher. Οι γιγαντοοθόνες δείχνουν τον Michael σκεφτικό να μελετάει τα στοιχεία από το monitor και ακολούθως να λύνεται, να βγαίνει από το μονοθέσιο. Είχε αποφασίσει ότι η pole position δεν απειλείται και δεν χρειαζόταν να μπει για να προσπαθήσει για το καλύτερο. Καθόλου δεν άρεσε αυτό στους δεκάδες χιλιάδες των θεατών. Το ερμήνευσαν, πιθανότατα, ως ένδειξη υπεροψίας απέναντι στους ανταγωνιστές του ή ακόμα ως αδιαφορία απέναντι σ’ αυτούς. Έδειξαν τη δυσφορία τους με τα ανάλογα γιουχαΐσματα. Μεμιάς η πίστα Gilles Villeneuve μετατράπηκε σε ρωμαϊκή αρένα και το πλήθος δεν είχε πολλές συστολές. Έστρεψε τον αντίχειρα στο έδαφος καταδικάζοντας τον πρωταθλητή. Η μάζα ασφαλώς και έχει το δικαίωμα να εκφραστεί, αλλά πόσες φορές οι απόψεις της (σε επίπεδο F1) μπορεί να είναι ακριβείς; Λίγες, είναι η απάντηση. Διότι δεν μπορεί να γνωρίζει, είναι η αιτιολογία, και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί, δεν πρέπει να ορίζει τίποτα από το παιχνίδι. Ο πρωταθλητής και ο κάθε εμπλεκόμενος δεν είναι εκπαιδευμένη άρκτος να σουζάρει στις επιταγές του οποιουδήποτε. Διότι έτσι φτάνουμε ήσυχα κι απλά στη φτήνια και στη χυδαιότητα του αξιώματος «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο».

Ο Michael Schumacher, pole man και 2ος στο GP του Montreal, συμμέτοχος στο πρώτο "αδελφικό" 1 - 2 στην ιστορία της F1.

Αυτές είναι κάποιες ενδείξεις τού πόσο πολύ έχει μεγαλώσει το μαγαζί, του πόσο έχει γιγαντωθεί η επιχείρηση, καθώς άνθρωποι που χτες ήταν άσχετοι σήμερα έχουν άποψη. Οδεύουμε ολοταχώς προς ένα άλλο αξίωμα, που συχνά χαρακτηρίζει την κάθε μορφής εξουσία και όχι σπάνια τις μάζες. Το «κτηνώδης δύναμη, ογκώδης άγνοια».

Η παραπάνω κριτική δεν έχει να κάνει τίποτα με τους Καναδούς. Πειθαρχημένοι και ευγενείς, στήνουν έναν δύσκολο αγώνα. Η πίστα δεν είναι παρά ο περιφερειακός δρόμος του νησιού Notre Dame, πού βρίσκεται απέναντι από το λιμάνι και την παλιά πόλη. Με τρεις κατ’ ουσίαν μόνο προσβάσεις –γέφυρες απαιτείται άριστος σχεδιασμός και εφαρμογή προκειμένου να μην πήξει το σύμπαν, δεδομένου ότι οι κερκίδες είναι πάντα γεμάτες. Στηρίζονται σε πολλούς εθελοντές που με χαρά προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς. Στη Notre Dame βρίσκεται και το Casino της πόλης που βέβαια το πουλάνε ως αξιοθέατο. Το Montreal πάντως, τουλάχιστον τους θερινούς μήνες, καθόλου δεν έχει ανάγκη τουριστικών τρικ τύπου Casino. Άκρως ενδιαφέρουσα πόλη, με τις παλιές και τις σύγχρονες αρχιτεκτονικές γραμμές να συνδυάζονται αρμονικά, είναι ένα ζωντανό, νεανικό, αστικό κέντρο.

Το σαββατόβραδο περιέργως θα πήξει μία μόνο κεντρική αρτηρία. Η οδός της Αγίας Αικατερίνης. Κάθε λογής τετράτροχο θα παρελάσει εκεί, αρκετά από τα οποία θα έχουν τα ηχοσυστήματά τους τόσο δυνατά, που οι νότες θα γίνονται αισθητές και στα στομάχια των πεζών. Κάποιοι οδηγοί σε κάθε ξεκίνημα φρονούν σωστό να καίνε τα ελαστικά των κινητήριων τροχών δίνοντας περισσότερο χρώμα και ένα κάποιο διαφορετικό ήχο. Λίγα, σχετικά, δίτροχα τα περισσότερα εκ των οποίων τα αμφιβόλου αισθητικής και χρηστικότητας αμερικάνικα, ενώ τα σοφιστικέ γιαπωνέζικα ξεχωρίζουν από το ανάλαφρο στιλ των νεαρότερων αναβατών τους και το φίνο ήχο των πολλών κυλίνδρων και περισσότερων βαλβίδων.

Ο Jacques Villeneuve ίως δεν αποκτήσει ποτέ μια πίστα που να φέρει το όνομά του, όπως ο πατέρας του. Ο Gilles όμως, ποτέ δεν γεύτηκε τη χαρά ενός παγκόσμιου τίτλου όπως ο Jacques, στα 26 του στην F1, ενώ δυο χρόνια νωρίτερα είχε αποσπάσει τον τίτλο στα CART αλλά και τη νήκη στα 500 μίλια της Ινδιανάπολις. Ήταν μόλις ο τρίτος στην ιστορία μετά τον Mario Andretti και τον Emerson Fittipaldi που το επέτυχε και φυσικά ο μόνος Καναδός.

Πολλοί αλλοδαποί από κάθε γωνιά της γης που ασχολούνται κυρίως σε δευτερεύουσες εργασίες, ενώ αρκετά τρίο και κουαρτέτα που παίζουν κομμάτια κλασικά και τζαζ συμπληρώνουν ένα ευχάριστο και ισορροπημένο, τουλάχιστον επιφανειακά, παζλ!

Την Κυριακή στο νησάκι της Notre Dame γράφτηκε ιστορία, καθώς σημειώθηκε το πρώτο αδελφικό 1-2 της F1, με νικητή μάλιστα το νεαρότερο της οικογένειας. Ralf και Williams έλαμψαν, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να περάσουν στην πίστα τον αρχαιότερο, κατέκτησαν δικαίως τη δεύτερη φετινή νίκη της ομάδας, τη δεύτερη πρωτιά της καριέρας του οδηγού.

Ralf Schumacher & Mika Hakkinen (3oς) στο podium (Montreal G.P. 2001)

Έτσι έδωσαν το δικαίωμα στους και ελαφρά αλαζόνες συμπατριώτες να ερωτούν 13 μέρες αργότερα: Ποιος Schumacher θα κερδίσει; Ο κόκκινος ή ο μπλε; Αφού μάλιστα λίγες ώρες νωρίτερα, τα δύο αδέρφια είχαν σημειώσει το δεύτερο αδελφικό front row της F1 στις δοκιμές του Ring

Την επόμενη μέρα, Δευτέρα, 11 Ιουνίου, επέστρεφα στην Ελλάδα. Ο Timothy McVeigh υπεύθυνος για τον θάνατο 169 ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων 450 από την βομβιστική ενέργεια στο κτίριο Alfred P. Murrah στην Oklahoma τον Απρίλιο του ’95 εκτελείτο με ένεση στις 07.14 το πρωί, σε ομοσπονδιακές φυλακές της Ιντιάνα. Η βομβιστική ενέργεια του McVeigh ήταν η πλέον πολύνεκρη τρομοκρατική ενέργεια σε Αμερικανικό έδαφος. Ακριβώς τρεις μήνες αργότερα, την «πρωτιά» αυτή θα αλλάξει χέρια, όταν θα πληγεί το παγκόσμιο κέντρο εμπορίου στο Manhattan. Οι Η.Π.Α. θα ζούσαν άλλο ένα Pearl Harbor, οι θεωρίες συνομωσίας θα θέριευαν και ο κόσμος θα άλλαζε για μια ακόμα φορά.

Το καλοκαίρι toy 2011 θα περνούσε, η σειρά των play off του Ν.Β.Α. θα πήγαινε στην Φιλαδέλφεια, οι 76ers, θα έχαναν και τα τρία παιχνίδια στην έδρα τους και ένα από τα φαντεζί guard του νέου κόσμου (A. Iverson), δεν θα φορέσει ποτέ το δακτυλίδι του πρωταθλητή.

Στην Αγγλία ο Tony Blair μετά τον Σεπτέμβρη θα ταχθεί αναφανδόν υπέρ των πολιτικών του Τεξανού, πρώην οινόφλυγος, προέδρου των Η.Π.Α. και θα συμμετάσχει στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας αλλά και στις εκστρατείες τόσο στο Αφγανιστάν (2001) όσο και στο Ιράκ (2003). Θα είναι ο μόνος ηγέτης των Εργατικών που κέρδισε σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις.

Στην πατρίδα μας έχει ήδη αρχίσει η διπλή αναγραφή των τιμών στα αγαθά που πωλούνται. Δραχμές & €. Το ταξίδι προς το περίφημο χρυσό κλουβί της ευρωζώνης είχε αρχίσει εν χορδοίς και οργάνοις και λίγοι, πολύ λίγοι δυσανασχετούσαν. Μολοντούτο ο εκσυγχρονιστής μαέστρος έκανε πίσω στις σοβαρές τομές που επεχείρησαν εκείνη τη χρονιά τόσο ο Αλέκος Παπαδόπουλος στο χώρο της υγείας όσο και ο Τάσος Γιαννίτσης στο ασφαλιστικό. Ο κύκλος των τελευταίων ευκαιριών μεγάλωνε. Ξέσπασε και η κρίση στο κυβερνών κόμμα, ο ηγέτης του, οδηγήθηκε σε συνέδριο το οποίο και κέρδισε αλλά ξανακοίταξε τον πάγκο του και τι έκαμε; Έβαλε τον Γιάννο στο Υ.Εθ.Α. και τον Άκη στο Ανάπτυξης.

Δέκα χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2011, τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα, η επόμενη γενιά πολιτικών – ηγετών δείχνουν, μοιραία, να υπακούν στις εντολές των δανειστών, παρά να ασκούν πολιτική.

Άραγε, αν ήμαστε παρόντες, μετά από ακόμα δέκα χρόνια, τι θα έχουμε να σημειώσουμε;

Τι θα σχολιάσουμε τόσο για το αγώνα στη Notre Dame, αν γίνεται;

όσο και πολύ περισσότερο βέβαια, για τον τόπο: Πως θα υπάρχει;