Μωρίς Σιακκής: Let the Rock Stories Roll (04.06.2011) PDF Print E-mail

Λονδίνο. Ένα από τα σημαντικότερα, αν όχι το σημαντικότερο λιμάνι του παγκόσμιου μουσικού ωκεανού. Ο Μωρίς Σιακκής, φτάνει για πρώτη φορά εκεί το ’77 . Τριάντα και ένα χρόνια αργότερα αποτυπώνει τις ευαισθησίες, τις γνώσεις, τις απόψεις του σε μια ιδιαίτερα επιμελημένη έκδοση. Διάβασα το πόνημά του, ακολούθησα τα βήματα του και ακολούθως εκφράζομαι για αυτό που κατάλαβα, για όσα ένοιωσα εκεί που με οδήγησε.

Είναι μια χρονολογική, τοπογραφική αφήγηση μερικών από τις πιο σημαντικές μουσικές στιγμές που έλαβαν χώρα στη Βρετανική πρωτεύουσα. Το χρονολογικό έχει να κάνει με τη ροή. Ξεκινά από το 1954 και φθάνει ως το 2004, καλύπτοντας τον πρώτο μισό αιώνα της rock μουσικής σκηνής. Το τοπογραφικό είναι ο άξονας πάνω στον οποίο κινείται. Σιδηροδρομικοί σταθμοί, διαμερίσματα, clubs, γήπεδα, συναυλιακοί χώροι, μουσικές σκηνές, εργοστάσια, δρόμοι, οπουδήποτε έχει γραφτεί μουσική ιστορία, ο Μωρίς τα προσεγγίζει, τα μελετά, τα φωτογραφίζει, και μας τα προσφέρει με σωρεία λεπτομερειών όπου αποκαλύπτει και τις πηγές του.

Τι μπορεί ανάμεσα σε πολλά άλλα να πληροφορηθεί ο αναγνώστης;

Ποιος ήταν ο πρώτος rock star που προξένησε υστερία σε Βρετανικό έδαφος, τι ήταν και πως καταργήθηκε ο νόμος της «αμοιβαίας ανταλλαγής», την «βρετανική» ιστορία του Gerry Lee Lewis, αλλά και του Bob Dylan, ποίος, πότε, που, πως μύησε του Beatles στη μαριχουάνα, που γνώρισε ο John Lennon την Υοκο.

Ποιο ήταν το πρώτο album στην ιστορία της rock με αναδιπλούμενο εξώφυλλο. Ποιο ήταν το πρώτο που αναγράφονται οι στίχοι των τραγουδιών, πως διακόπηκε η «συναυλία» των «σκαθαριών» στην ταράτσα της Apple, που, πότε και πως γεννήθηκε το πρωτο video clip, πως εμπνεύστηκε το my generation ο Pete Townshend.

Πως δημιουργήθηκε η ψυχεδελική σκηνή, πως η Christine Perfect έγινε McVie, ποιος ήταν ο Norman Pilcher και ποιοι ήταν στην λίστα του, την ιστορία με τον ιπτάμενο χοίρο των Pink Floyd, την άνοδο του punk, το δυστύχημα του Bolan, την αυτοκτονία του Curtis, τους Cult, την απογείωση της καριέρας της Turner.

To όραμα του Geldof, την περιπετειώδη πορεία των Beastie Boys, την δημιουργία της οργάνωσης Artists Against Apartheid, τον δικαστικό αγώνα του George Michael ενάντια στη Sony, το multimedia θέαμα που λανσάρουν πρώτοι οι U2.

Την μεγάλη σύναξη για το Prince’s Trust στο Hyde Park, τις ιστορίες των Stones, την τιτάνια προσπάθεια του Ian Dury κατά τη διάρκεια της τελευταίας του συναυλίας, την πορεία της Alicia Keys, το θάρρος των Dixie Chicks και, όπως προελέχθη, πολλά περισσότερα, άλλα θέματα.

O Μωρίς γράφει λιτά, αφαιρετικά, δεν κάνει επίδειξη γνώσεων, δεν μπαίνει στον πειρασμό να πλασάρει η ακόμα περισσότερο να επιβάλει απόψεις. Γεγονότα παρουσιάζει, αφήνοντας τον αναγνώστη ανάλογα με την παιδεία του, ανάλογα με τις παραστάσεις του να φθάσει σε δικά του συμπεράσματα.

Δεν κρύβει τα προβλήματα. Ο θάνατος είναι παρών, όπως και το δράμα σε όλη τη διαδρομή. Οι αυτοκτονίες, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά είναι το περιβάλλον. Συχνά είναι και το κυρίαρχο καύσιμο που κινείται τούτη η βιομηχανία.

Οι αράδες του, αναδεικνύουν την συχνή ανικανότητα των πρωταγωνιστών να διαχειριστούν τη φήμη τους. Τι μπορεί να ευθύνεται για αυτό; Η έλλειψη πνευματικού βάθους, μια συμπεριφορά βουτηγμένη στο ένστικτο, την άμετρη επιθυμία για πλουτισμό; Ίσως. Είναι όμως και ο τρόπος με τον οποίο κινείται, χορηγεί, επενδύει, βαδίζει το «σύστημα» Όσοι παρευρίσκονται στις ενεργές μουσικές σκηνές και μετέχουν στα δρώμενα χαρακτηρίζουν, άθελά τους, το μεταπολεμικό μουσικό κίνημα σαν μια νέα θρησκεία. Μια θρησκεία όμως με γιγάντιες οικονομικές ρίζες, όπως εύκολα και γρήγορα συνάγεται: Από την μάχη των Oasis - Blur, από τα δικαιώματα του Bittersweet symphony, ως την διαμάχη του George Michael με την Sony, αλλά και την δήλωση των Paul Cook, Steve Jones των Sex Pistols: «θέλουμε να βγάλουμε λεφτά και να τραβάμε γκόμενες» ο κοινός παρανομαστής είναι ένας. Το χρήμα. Μια απίστευτη βιομηχανία με τεράστιο κύκλο εργασιών και αντίστοιχα κέρδη.

Μια σειρά από ακραίες ιστορίες, βουτηγμένες στη ψυχοπαθολογία, στην ένταση, στο ασυνήθιστο, το αντισυμβατικό που τελικά όμως θεσμοθετείται μια χαρά από στρατιές managers, και νομικών που μπορεί να καπνίζουν τα ίδια χόρτα, να σνιφάρουν τις ίδιες σκόνες αλλά παράγουν ολότελα διαφορετικό έργο από τους κοινωνούς της συκεκριμένης τέχνης.

Ο Μωρίς επισταμένως αφήνει αρκετά σημάδια για τις επιπτώσεις αυτής, της rock μουσικής. Αναφέρει το ρόλο της στο σπάσιμο των κοινωνικών και ταξικών εμποδίων, θυμίζει τον όρο «ταξικός τουρίστας» και γενικώς σκιαγραφεί το χρονικό πλαίσιο του μισού αιώνα που μας ξεναγεί και «εξωμουσικά».Δεν παραλείπει να μας ενημερώσει για την παρουσία του κρατικού B.B.C. το πόσο βοηθά, στηρίζει, απωθεώνει, ενίοτε όμως και "τιμωρεί".

Είναι μια προσεγμένη δουλειά που διαβάζεις είτε «μονορούφι» μέσα σε μια μέρα, είτε σαν εγκυκλοπαίδεια.

Προσωπικά με ξενύχτησε.