Εικοσιμία & μία Ελληνικές αγωνιστικές ιστορίες για τις παλιές Alfa (Τετάρτη 6 Απριλίου 2016) - Δεκαετία του '60 PDF Print E-mail
Article Index
Εικοσιμία & μία Ελληνικές αγωνιστικές ιστορίες για τις παλιές Alfa (Τετάρτη 6 Απριλίου 2016)
Δεκαετία του '50
Δεκαετία του '60
Δεκαετία του '70
All Pages

 

1961


Έγχρωμη εικόνα σπάνια και μοναδικής ομορφιάς από τη Ρόδο τον Ιούλιο του 1961. Με το νο 7 πάνω στην κόκκινη πλανεύτρα Alfa Romeo Zagato ο Χ. Θεοδωρακόπουλος τερμάτισε 3ος , πίσω από τον Τζώνυ που νίκησε και το Rapier του Στ. Ζάννου. Οι αχυρόμπαλες στο βάθος αν και αραιές έχουν αρχίσει να αποτελούν στοιχεία οριοθέτησης της πίστας αλλά όχι και προστατευτικές προτάσεις στα επικίνδυνα σημεία της διαδρομής. Τα ενετικά τείχη της πόλης έκαναν αυτό το street circuit ακραία επικίνδυνο. Στον αγώνα της προηγούμενης χρονιάς, ο Wolfgang Levy, ο νικητής του ράλυ Ακρόπολις του ’59, είχε τραυματιστεί σοβαρά.

«συντριπτικόν επιπλεγμένον κάταγμα της μεσότητος της δεξιάς κνήμης και τέλειον κάταγμα του συστοίχου μηρού μετά μεγάλης εφιπέυσεως των άκρων του κατεταγότος οστού» εγράφη στο ιατρικό δελτίο του άτυχου οδηγού αλλά ο πείσμων Γερμανός πρωταθλητής εγχειρίστηκε, νοσηλεύτηκε με επιτυχία στο νησί και επέστρεψε τόσο στην Ελλάδα όσο και στους αγώνες.


1966


Από το περιοδικό «Νέο αυτοκίνητο» (τ. 137 – 137) το «άνοιγμα» του ρεπορτάζ για την ανάβαση Ριτσώνας της 3ης Ιουλίου του ’66. Στα 21 του χρόνια ο Γιάννης «Μαύρος» Μεϊμαρίδης φέρνει τη λευκή Giulia Ti super (κάτω αριστερά) στην 3η θέση της γενικής πίσω από τις δύο e-type του νικητή Μίμη Μαρκομιχελάκη (πάνω αριστερά) και του Μανώλη Κοτσώνη, πάνω δεξιά. Κάτω δεξιά διακρίνεται το πράσινο Cooper του αδελφού του Γιάννη, Γιώργου "Κόκκινου" Μεϊμαρίδη που σε εκείνη τη Ριτσώνα, είχε τερματίσει 4ος, 9/10 του δευτερολέπτου πίσω από την Alfa.

Τρεις μήνες αργότερα, ο Γιάννης, με τη νίκη του στο τρίωρο Τατόι όπου συμμετείχε με το ίδιο όχημα αλλά με έναν ισχυρότερο κινητήρα, φτιαγμένο από τον μοτερίστα C. Fachetti θα κέρδιζε τον Πανελλήνιο τίτλο Ταχύτητας.


1967


Αρχές του '67, δύο Έλληνες μέσα σε ένα Ιταλικό αυτοκίνητο, επιχειρούν στις άγνωστες ειδικές ενός τυπικού για την εποχή «τυφλού» Βρετανικού rally. O γενειοφόρος Ανδρέας Βρεττός διακρίνεται από το παράθυρο του οδηγού, αν το αυτοκίνητο ήταν δεξιοτίμονο, ενώ δίπλα του κάθεται ο Περικλής Φωτιάδης.

Κλειστός καιρός, λάσπη κάθε άλλο παρά εύκολες συνθήκες για τη λευκή Giulia Super που πατά πάνω σε weather master Dunlop και αυθεντικές minilite ζάντες, ασυνήθιστος οπωσδήποτε συνδυασμός για Alfa.



Το 1967 υπήρξε έτος τίτλου για την Αlfa Romeo στην Ελλάδα. Ο Γιάννης «Μαύρος» Μεϊμαρίδης έφερε και η «Μότορ Ελλάς Α.Ε» συντήρησε ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο. Ήταν η κόκκινη GTA η οποία εκείνη την εποχή, βρισκόταν τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τον οποιονδήπτε ανταγωνισμό, στην μικρή Ελληνική αγωνιστική σκηνή.

Νίκησε εύκολα στους αγώνες της Ρόδου. Στην ανάβαση Φιλερήμου και στο circuit της πόλης από όπου είναι το δημοσίευμα από το περιοδικό "Νέο αυτοκίνητο" (τ. 149). Ο νεαρός οδηγός ,λίγα μέτρα μετά την εκκίνηση, έχει ήδη δημιουργήσει μια διαφορά από τους διώκτες του, Στ. Ζαλμά και "Κόκκινο" με Cooper και τη λευκή GS του Κων/νου "Νίνο" Σαμαρόπουλου. Νίκησε επίσης εύκολα στην Κέρκυρα αλλά και στο Κριτήριο ράλυ με συνοδηγό τον Νίκο Ζουμπρούλη. Στο τέλος της χρονιάς η GTA χάρισε δύο τίτλους στον οδηγό της. Το Πρωτάθλημα Tαχύτητας και το Πρωτάθλημα Τουρισμού.

Nα μην λησμονήσουμε να αναφέρουμε και την νίκη στο ράλυ Αττικοβοιωτίας όπου το ίδιο νικητήριο πλήρωμα του «Κριτηρίου», αγωνίστηκε με την λευκή πιστή Giulia. Επτά χρόνια μετά τον τελευταίο τίτλο που είχε πάρει η Alfa Romeo στην Ελλάδα, το double του Άλκη Μίχου το '59 με τη λευκή SV, το Μιλανέζικο εργοστάσιο είναι και πάλι τιτλούχο.



Τα ρεπορτάζ των αγώνων για την Κέρκυρα, είναι από το περιοδικό "Νέο αυτοκίνητο" τ. 150 - 151, (διπλό τεύχος λόγω θέρους). Ο "Μαύρος" παραλαμβάνει την καρώ σημαία της νίκης για το γύρο του θριάμβου στην Κέρκυρα από τον αλυτάρχη Κων/νο Νικολόπουλο. Δέκα χρόνια αργότερα μετά το δεύτερο και τελευταίο τίτλο του πρώτου έλληνα πρωταθλητή, του Νικολόπουλου, οι  Alfa είναι ξανά στο προσκήνιο με το Γιάννη και την πανέμορφη GTA.

Πίσω από τα αρκτικόλεξα κρύβονται οι λέξεις Gran Turismo Alleggerita. Έτος δημιουργίας: 1965.  Ο Bertone σε συνεργασία με τον Giugiaro ήταν οι πνευματικοί γονείς. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο σαλόνι του Amsterdam και ακολούθως στη Γενεύη. Κράτησε την ίδια καρότσα με τη Giulia Sprint GT είχε όμως μικρότερη μάζα (Alleggerita) κατά 205 κιλά, χάρη της χρήσης αλουμινίου. Ήταν εφοδιασμένη με 4κύλινδρο σε σειρά κινητήρα 1.570 κ.εκ. με δύο διπλά οριζοντίου ροής 45άρια Weber, δυό μπουζί στον κύλινδρο και απέδιδε 115 ίππους στους τροχούς που σε συνδυασμό με τα 850 κιλά, της χάριζε εντυπωσιακές επιδόσεις. Πάνω από 185 χλμ/ωρ τελική ταχύτητα και 0 -100 χλμ σε 8,8 δευτερόλεπτα.

Στην αγωνιστική έκδοση τα νούμερα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά αφού το βάρος κατέβηκε στα 700 κιλά και η απόδοση του κινητήρα ανέβηκε στους 170 ίππους. Την προετοιμασία, των GTA προκειμένου να ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις των ευρωπαϊκών αγώνων είχε αναλάβει η AutoDelta. Μια εταιρεία που ιδρύθηκε στις 5 Μαρτίου του ’63 από τον Carlo Chiti και τον Lodovico Chizzola. Ο Chiti έβαζε την εμπειρία του από την Ferrari όπου εργαζόταν χρόνια, ενώ o Chizzola ήταν dealer της Αlfa από το Udine όπου και ενεγράφη η εταιρεία στο εμπορικό επιμελητήριο της πόλης. Τον Νοέμβριο του ’64 μετονομάστηκε σε Autodelta S.p.A. ανέλαβε την επιστροφή της Μιλανέζικης φίρμας στους αγώνες και από το ΄66 υπο την διεύθυνση του Chiti έγινε το αγωνιστικό μάτι και αυτί της Alfa.

Με την GTA, η Αutodelta σάρωσε τα πάντα στην Ευρώπη. Από το 1966 έως και το 1968 κατακτά το Ευρωπαϊκό κύπελλο κατασκευαστών, ενώ τό 1966 και το ’67 θα κερδίσει το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα οδηγών με τον διοπτροφόρο Andrea de Adamich και το ΄68 με τον Spartaco Dini.



Το σύνολο των επιτυχιών δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Ειδικά από μια αναπτυσσόμενη, πρωτοπόρα και σθεναρά υποστηρίζουσα τους αγώνες ελληνική αντιπροσωπεία. Οι καταχωρήσεις της στον τύπο είναι περιγραφικότατες.


1969

 


Αύγουστος 1969. Κέρκυρα. Ο Τζώνυς με την ισχύ της Vette έχει διασπάσει την πρώτη σειρά της εκκίνησης. Ο pole man Γιώργος Ανέστης με τη δυο - δυο σπινάρει γυρισμένος, ο Γιάννης με τη GTA παλεύει να κρατηθεί μπροστά. Δεν θα τα καταφέρει.

Αλλά μετά από μισή ώρα πίεσης στην ουρά του Αμερικάνικου θηρίου, θα περάσει μπροστά όπου θα κρατηθεί σχετικά άνετα μέχρι την πτώση της καρώ σημαίας.


Από τις πρώτες εμφανίσεις της λευκής 1750 ήταν ο τελευταίος πρωταθληματικός αγώνας του ’69. Στις 20 Δεκεμβρίου διοργανώθηκε μια ακόμα μικρή Πάρνηθα μήκους 4 περίπου χιλιομέτρων, σε αντικατάσταση της Βούλας που δεν έγινε. Ο τίτλος ήταν ακόμα ανοικτός, καθώς Πεσμαζόγλου, «Μαύρος», τον διεκδικούσαν.

Τον ευκολότερο ρόλο είχε ο Τζώνυς που είχε νικήσει στην πρώτη Πάρνηθα της χρονιά και στην Φιλέρημο, έτσι ήθελε στην χειρότερη γιαγ αυτόν περίπτωση (π.χ. νίκη «Μαύρου»  έναν τερματισμό στη 2η θέση) Ο  «Μαύρος» με την 1750 που παρά την ισχύ της, (200 -220 din όπως αναφέρουν οι πηγές της εποχής) και την εξελιγμένη τεχνολογία της (injection) δεν  θα τα καταφέρει και ο τίτλος θα πάει στον Τζώνυ.