1971

Το εξώφυλλο του περιοδικού «ωτο – τουρίσμ», τεύχος 49, από τον Δεπτέμβριο του '71.  Βλέπουμε έγχρωμες εικόνες από το Τατόι της 2^ας Αυγούστου. Διακρίνονται εξαίρετα οχήματα με λαμπρούς χειριστές:

Ο Άρης «Αστερίξ» Λουμίδης που υπερστρέφει τη λευκή 911 θα τερματίσει δεύτερος, ο Γιώργος Μοσχούς που διέλυσε εκείνη τη μέρα το ανταγωνισμό με την πορτοκαλί 2002 και ο Γιάννης «Μαύρος» Μεϊμαρίδης που ολοκλήρωσε στην 4^η θέση. Στην ένθετη εικόνα ο Περικλής Φωτιάδης που θα εγκαταλείψει με σπασμένο κινητήρα, μόλις διακρίνεται ανάμεσα στη 2002 και την κίτρινη GTAm.

Στον επόμενο αγώνα ταχύτητας, του Πρωταθλήματος, στις 3 Οκτωβρίου στη Ρόδο, μια τραγική ειρωνεία ήθελε νικήτρια τη λευκή-κόκκινη GTAm του Π. Φωτιάδη, το Γιάννη σοβαρά τραυματισμένο και σχεδόν κατεστραμμένη τη κίτρινη που οδηγούσε.

H πιο δυσάρεστη αγωνιστική μέρα για τις Alfa στην Ελλάδα ήταν αναμφίβολα εκείνη η Κυριακή 3 Οκτωβρίου 1971. Στο 19ο γύρο, του σιρκουί στην πόλη της Ρόδου ο Γιάννης περνάει επικεφαλής. Ο αγώνας βρίσκεται στη μέση του. Η GTAM δουλεύει καλά, ο οδηγός της συγκροτημένος όπως πάντα.

Στην εικόνα στα τελωνεία, με τους εσωτερικούς τροχούς στον αέρα και τον κόσμο «τσαμπιά» πάνω στα τείχη. Δεξιά, μόλις που διακρίνεται η 2002 του Καπετανάκη που έχει εγκαταλείψει. Εννέα γύρους αργότερα από ένα καθαρά αγωνιστικό ατύχημα η GTAM θα χτυπήσει με βία πάνω στα Ενετικά τείχη τραυματίζοντας θανάσιμα τον νεαρό οδηγό της.

Ο Γιάννης έχασε τη μάχη με τη ζωή σχεδόν 48 ώρες μετά το πέρας του αγώνα της Ρόδου, στην Πολυκλινική των Αθηνών όπου είχε διακομιστεί. Οι Ελληνικοί αγώνες θα συνέχιζαν την πορεία τους στο χρόνο, χωρίς τον 27χρονο οδηγό, χωρίς αγώνες στους δρόμους των πόλεων και χωρίς ένα αυτοκίνητο που αποδείχτηκε πολύ άτυχο.

1972

Ο Γιώργο Μοσχούς άφησε την πορτοκαλί 2002 της Electronica του Giovani Ragusa και οδήγησε την λευκή κόκκινη GTAm της «Μότορ Ελλάς». Τότε, το '72, χαρακτηρίστηκε σαν η μετακίνηση της χρονιάς. Ήταν η αρχή μιας βαθιάς σχέσης. Το πληθωρικό ταλέντο του Μαρουσιώτη οδηγού θα μετατρέψει το ιταλικό κουπέ σε αντικείμενο λατρείας για τους φίλους των αγώνων.

Όλα όσα ήθελαν οι alfisti να γίνουν και δεν μπορούσαν να τα κάνουν οι άλλοι, ήρθε ο Γιώργος να τα πραγματώσει. Όλα εκτός από ένα. Τίτλο. Διότι μπορεί να διέλυσε τα ρεκόρ των γύρων, να έγραψε υψηλότατες μ.ω.τ. αλλά δεν είχε την αξιοπιστία που είχε η ομάδα του Τάσου «Σιρόκο» Λιβιεράτου, ώστε στο τέλος της χρονιάς να πανηγυρίσει ένα πρωτάθλημα.

Η κάθε του συμμετοχή όμως, συνοδευόταν και από μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Από την πολύ πρώτη του φορά που οδήγησε σε εκείνο το Τατόι της Δευτέρας Απριλίου του ’72, όπου πέτυχε την πρώτη του νίκη με την GTAm έως εκείνο της 27^ης Απριλίου του ’75 που πέτυχε την υψηλότερη μ.ω.τ. της ιστορίας με την Ρ33Τ3 (131.991 χλμ/ωρ).

Παρόμοια πράγματα με αυτά των αγώνων ταχύτητας, συνέβησαν και στις αναβάσεις. Η λευκή βαμμένη στα χρώματα της Castrol, GTAm κέρδισε εντυπώσεις και αγώνες αλλά έχασε τον τίτλο από τον «συμπαγή» συνδυασμό «Σιρόκο» - Α110.

Στη σελίδα του auto εξπρές (τ. Μαίου ‘72) ο Γιώργος διακρίνεται να πλασάρει με τη γνωστή ορμητικότητα του το ιταλικό κουπέ στο δρόμο για τη νίκη στην ανάβαση της Βούλας.

1973

21^ο Ράλυ Ακρόπολις (1973). Συμμετοχή της «Μότορ Ελλάς» με Veloce και πλήρωμα τους Γ. Μοσχού – Ν. Ζουμπρούλη. Τότε που τα ράλυ ήταν ράλυ και οι συμμετέχοντες ράλυμεν.

Γρήγορο service με τον Χρόνη Βικονόπουλο να σκουπίζει το παρ – μπριζ, το Γιώργο να κοιτάζει κάπως απορημένος το φακό και τον Περικλή Φωτιάδη με τον μηχανικό Αλέκο Καραβά να ανεφοδιάζουν την Veloce καύσιμα. Εικόνα μιας εποχής, που η "παρείστικη"  εμπλοκή είχε ένα πιο φίνο άρωμα χωρίς οι επιδόσεις να υπολείπονται. 

Το πλήρωμα σε εκείνο το "Ακρόπολις" έκανε σπουδαία εμφάνιση, με ένα όχημα που σαφώς  δεν ταίριαζε στη φυσιογνωμία του αγώνα και λίγο έλειψε να καταφέρουν να το γυρίσουν στον τερματισμό.

1974

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον αγώνα του Τατοίου της 7^ης Απριλίου του ’74. Με ένα βαθύ άλικο χρώμα ήταν ένα καταπληκτικό αγωνιστικό αυτοκίνητο. Η Alfetta. Ένα όχημα που βγήκε από τα σπλάχνα της Autodelta, μα που δεν μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση εδώ, στον τόπο μας, αφού προσέκρουσε στην υπεροπλία των πρωτοτύπων, ειδικά του Grac που συντηρούσε η ομάδα μοντέλο του «Σιρόκο», αλλά και του GRD του Μάκη Σαλιάρη. Στην πρώτη της εμφάνιση με τον πάντα κεφάτο και τεχνίτη Γ. Μοσχού στα πηδάλια, πίεσε ασφυκτικά σε όλο το πίσω «στριφτερό» κομμάτι αλλά ο υπολογιστής «Σιρόκο» δεν παρασύρθηκε. Εκμεταλλεύτηκε τις επιδόσεις του εξοπλισμού του και επικράτησε περισσότερο άνετα από ότι φάνηκε.

Στον επόμενο αγώνα στον Τατόι, της 7^ης Μαίου είχε βαφτεί λευκή με κόκκινα τα εμπρόσθια φτερά και χορηγία από την καπνοβιομηχανία Κεράνης που διέθετε στην αγορά τα «Παλλάς». Θα τερμάτιζε τρίτη πίσω από τα πρωτότυπα των «Σιρόκο» (Grac) και Μ. Σαλιάρη (GRD)

Στο τέλος της χρονιάς παρά τις ηρωικές προσπάθειες του Γιώργου, θα ολοκλήρωνε στην τρίτη θέση πέντε βαθμούς πίσω από το GRD. Όσο όμορφο και καλό αυτοκίνητο να ήταν, εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να απειλήσει τα σαφώς ισχυρότερα πρωτότυπα.

Η έγχρωμη εικόνα είναι από τον αγώνα της Κυριακής 5 Μαίου 1974 . Ο Γ. Μοσχούς πίσω από την 2002 του Τζ. Ραγκούζα κατά τη διάρκεια του γύρου σχηματισμού. Στο Κ 10 ο κινητήρας της Alfetta από κάποιο μυστήριο λόγο θα διώξει το φίλτρο του λαδιού, το αυτοκίνητο θα γλιστρήσει πάνω στα δικά του λάδια και θα βγει από την πίστα, ενώ η 2002 μπροστά του, απομακρύνεται.

Με τα στοπ αναμμένα, σημάδι ότι ο οδηγός του φρενάρει το ιταλικό τετράπορτο να βρεθεί εκτός δρόμου ανάμεσα στα δύο εικονιζόμενα δένδρα χωρίς να ακουμπήσει οπουδήποτε. Προκειμένου να έχουν γνώση και οι υπόλοιποι οδηγοί που ακριβώς συνέβη και παρά το γεγονός ότι σκουπίστηκε η πίστα, θα κάνουν άλλους 2 αναγνωριστικούς γύρους και μετά θα δοθεί η εκκίνηση. H Alfetta θα προλάβει να επισκευαστεί, θα εκκινήσει κανονικά και θα ολοκληρώσει στην 3η θέση πίσω από τα δύο πρωτότυπα.

1976

Το 23ο Δ.Ρ.Α. (΄76), χαρακτήρισαν οι κακές καιρικές συνθήκες σε όλο το βόρειο κομμάτι όπου καταρρακτώδεις βροχές είχαν λασπώσει τη διαδρομή κάνοντας τον αγώνα ακόμα πιο σφικτό και δύσκολο.

Ιδιαίτερα στις περιοχές του Αλιάκμονα και του Βερμίου οι καιρικές συνθήκες ήταν τόσο άσχημες που έκαναν τους δρόμους αδιάβατους, οι οργανωτές αναγκάστηκαν με αλλαγές στη διαδρομή να ακυρώσουν 4 ετάπ (18η Αλιάκμονα, 19η Κ. Βέρμιο, 20η Πολυδένδρι, 21η Συκαμινέα) περιορίζοντας τα χιλιόμετρα των ε.δ. του τμήματος Καλαμπάκα Ι – ΙΙ σε λιγότερα από τα μισά (από 157 σε 76).
Στην εικόνα, η Alfetta GT των Γ. Μοσχού – Δ. Αρβανιτάκη ανεβαίνει πάνω στο λασπωμένο τερέν την ε.δ. των Καμένων Βούρλων. Τρείς μέρες αργότερα θα τερμάτιζαν στην 4η θέση γενικής και στην 2η μεταξύ των ελληνικών πληρωμάτων

Στην προσπάθεια της να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό η «Μοτορ Ελλάς» έφερε για το ’75 την Ρ33Τ3. Ένα σπουδαίο, δυνατό αλλά δύσκολο, δύστροπο και αταίριαστο για τις ελληνικές συνθήκες πρωτότυπο.

Μολοντούτο, ο Γ. Μοσχούς προσαρμόστηκε, έκανε εκρηκτικές εμφανίσεις, άλλα έχασε στις λεπτομέρειες τα πρωταθλήματα αναβάσεων και ταχύτητας από την ελληνική πρόταση του Μπούμπη που οδηγούσε ο Τάσος «Ιαβέρης» Μαρκουίζος η οποία είχε μονάδα ισχύος, επίσης Alfa Romeo.

Την επόμενη χρονιά όμως, ο Γιώργος αποτελεσματικότερος από ποτέ, σκοράρισε νίκες, τιθάσευσε το δύσκολο 3λιτρο μηχάνημα και κέρδισε τον πρώτο του τίτλο. Το πανελλήνιο πρωτάθλημα αναβάσεων.

Ρεπορτάζ για την αγωνιστική κίνηση του θέρους του ’76, από το 15^ο έντυπο της εταιρικής έκδοσης της «Μότορ Ελλάς». Προεξάρχουν οι νίκες τόσο σε επίπεδο ομάδας ένα με τη Veloce του «Ιαβέρη», όσο και το 1 – 2 στην ελεύθερη κατηγορία με Γ. Μοσχού, «Ιαβέρη» και αντίστοιχα P33T3, Αlfa Romeo Boubis το Ελληνικό πρωτότυπο που κατασκεύασε ο Χρήστος «Μπούμπης» Βαλασόπουλος με δίλιτρο κινητήρα Alfa.

Το 1976 ο Γ. Μοσχούς κατάφερε αυτό που κυνηγούσε από το 1970. Να ανακηρυχτεί πρωταθλητής. Κατέκτησε το πρωτάθλημα αναβάσεων. Είναι ο πρώτος του τίτλος μετά από 7 χρόνια εμπλοκής σε κορυφαίο επίπεδο. Είχε την ταχύτητα, είχε τον εξοπλισμό αλλά αυτό που συχνά του έλειψε ήταν η τύχη αλλά και η επιμελητεία.

Η μάχη εκείνη τη χρονιά κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν για αυτόν αφού κάθε αγωνιστική ήταν μια σκληρή αναμέτρηση με τον «Ιαβέρη». Στην εικόνα τον βλέπουμε στην ανάβαση Διονύσου του Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς καθώς πλασάρει την Ρ33/Τ3 στην τελευταία δεξιά στροφή της διαδρομής.

1977

Ο Γ. Μοσχούς έτοιμος να προσπεράσει την Lola 212 του Κων/νου «Νίνο» Σαμαρόπουλου στο Τατόι της Κυριακής 27 Νοεμβρίου 1977. Θα τερματίσει νικητής και θα κατοχυρώσει το έπαθλο της κατηγορίας ομάδων 2 – 5.

Έπαθλο και όχι πρωτάθλημα από μόλις τέσσερις συνολικά αγώνες που διοργανώθηκαν. Δυο τον Σεπτέμβριο στη Ρόδο, στο εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο στα Μαριτσά και δύο στο Τατόι. Πολύ καλύτερα από το ’76 πάντως, οπότε για πρώτη φορά μετά το ’58 δεν έγινε δυνατό να διοργανωθεί πρωτάθλημα Ταχύτητας.