Εκεί, στην Γ΄ Γυμνασίου – (Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2024) |
![]() |
![]() |
![]() |
Η πρόσφατη απώλεια του Μιχάλη Γκανά έφερε στην επιφάνεια εκείνες τις λέξεις που έβαλε σε ταιριαστή σειρά και γέννησαν τόση συγκίνηση, τέτοιο συναίσθημα. Για να μην φανεί ότι είμαι σοβαρός μελετητής του, διότι δεν υπήρξα, μόλις το ’98 τον ανακάλυψα μέσα από τους στίχους του «Καράβι βγήκε στη στεριά» την σπουδαία μουσική, ενορχήστρωση και την εξαίρετη ερμηνεία από τον ... «ακατανόμαστο» όπως θα έλεγε και ένας άλλος, για όλα συγχωρεμένος, ο Τζιμάκος. Ο Γκανάς δεν υπήρξε αναγνωρισμένος τιτάνας της ελληνικής ποίησης όπως οι νομπελίστες μας, πιθανόν δε, να μην έλαβε ούτε την μαζική αναγνώριση που του έπρεπε, εν ζωή τουλάχιστον. Ας έχουμε την υποψία ότι αυτό ακριβώς ήθελε. Μεταξύ μας όμως, κι όταν λέμε μεταξύ μας ας εννοούμε νεοελληνικά μεταξύ μας, αυτό το σπαραξικάρδιο «Να δεις τι σου χω για μετά» θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολειά, εκεί στην Γ΄ Γυμνασίου, που οι κοχλάζουσες ορμόνες, μαζί με τόσα άλλα έχουν την τάση να οδηγούν τους έφηβους σε λάθος μονοπάτια. Μπορεί αυτός να είναι και ο ρόλος, ο σκοπός της ποίησης. Τα τραύματα του ποιητή να γίνονται στίχοι για όσους είναι πρόθυμοι να χαλάσουν λιγότερα από όσα θα φτιάξουν. Αφού εννοήσουν το «Να δεις τι σου χω για μετά» θα γίνει πιο εύκολη και η ανάγνωση της ιστορίας. Για το φινάλε το «Αυτοί παιδί μου δεν», αρκετά απαισιόδοξο μεν, ακριβές δε αλλά και ένα βήμα μπας και μπορέσουμε να διορθώσουμε το κάτι τις. υ.γ. ιδού και οι στίχοι του «Να δεις τι σου χω για μετά», μια διευκόλυνσις δια τους πολυάσχολους, ώστε να μην σπαταλήσουν χρόνο ψάχνοντάς τους. Με την υποσημείωση, ότι συνετάχθη το 1993.
Στο ασανσέρ σφάζουν αρνιά
|