Και οι θεοί ...ξεχάστηκαν! (11.01.2009) PDF Print E-mail

Γυρνώντας στις τέντες των πλανόδιων, παραμονή και ανήμερα του αγώνα της Ιmola, τις μέρες του Πάσχα των Καθολικών, δεν συναντούσες την φιγούρα του Ayrton. Ούτε σε καπέλο, ούτε σε T-shirt ούτε σε κάτι από τα δεκάδες μπιμπελό που εμπορευόντουσαν.

Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Η μνήμη είναι κάτι ευγενές, όταν είναι επιλεκτική, ζωντανή, όταν δεν περνάει από τα μονοπάτια της αγοροπωλησίας όταν ζει βαθιά αλλά σιωπηρά στις ψυχές, όταν δεν έχει ανάγκη από τελετές. Διαφορετικά είναι πανηγύρι.

Εννιά χρόνια από εκείνη την πρωτομαγιά που συνέπιπτε με το ορθόδοξο Πάσχα, εννιά χρόνια από τότε που ο Βραζιλιάνος πέρασε στην αιωνιότητα, η αύρα του δείχνει να έχει χαθεί μέσα στον πυρετό του κάθε αγωνιστικού Σαβατοκύριακου.

Ένα κερί που έκαιγε στην διάρκεια του αγώνα δίπλα από το άγαλμά του (candle in the wind όπως θα τραγουδούσε και ο καλλιτέχνης), λίγα αγριολούλουδα αφημένα στην χάλκινη αγκαλιά του και στο φόντο οι λυσσασμένοι V10 να αφήνουν πινελιές από φλου χρώματα, λίγα μέτρα μπροστά του, μετά από τα προστατευτικά κιγκλιδώματα.

Ο Ayrton δεν ήταν άγιος, δεν ήταν ούτε ήρωας. Ένας κορυφαίος οδηγός αγώνων, ένας veritable racer ήταν, που η φύση τον προίκισε με το κάτι παραπάνω, που η φυσιογνωμία του είχε κάτι το σπάνιο. Όσοι του είχαν, όσοι του έχουμε μια αδυναμία, όσοι αδυνατούμε να τον λησμονήσουμε είναι κυρίως διότι άγγιξε ένα είδος τελειότητας με μια μελαγχολική αναίδεια.

Είναι διότι, τώρα πια, βλέποντας εικόνες της ζωής του, συνειδητοποιούμε ότι δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Βάδισε με απόλυτη νομοτέλεια σε ένα φινάλε τραγικό, σε μια σύγκρουση από την οποία δεν θα μπορούσε να βγει παρά ηττημένος.

Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, όσο άδικο,  όσο «εγωιστικό», όχι, τώρα, εννιά χρόνια μετά, δεν σκέφτομαι πια: ”Wish you were here”  Δεν θα ήθελα άλλον έναν πρώην πρωταθλητή, άλλον έναν ομαδάρχη, άλλον έναν σχολιαστή, να περιφέρεται, να εργάζεται, να γερνάει, να φθείρεται ανάμεσά μας.

Το σύνδρομο της απώλειας παραχώρησε τη θέση του σε κάτι πιο ολοκληρωμένο, πιο ώριμο. Στην επιθυμία για ένα είδωλο, έναν μάρτυρα έναν άφθαρτο, έναν Ayrton.

Και για να κλείσουμε αυτό το σημείωμα, μεγάλης ορθόδοξης εβδομάδος μεσούσης, να περάσουμε απέναντι και να γράψουμε σε κάπως μεταφυσικό επίπεδο ότι ο Ayrton έφυγε, κυρίως, διότι δεν μας άξιζε. Ο Ayrton θυσιάστηκε σε μια διαδικασία κάθαρσης. Η θυσία έγινε, η κάθαρση ετελέσθη; Η μήπως αυτός ο μύθος δεν είχε ποτέ χρηστική αξία;

Έτσι βουτηγμένος όπως ήταν στον καθολικισμό, φαντάζομαι ότι η τελευταία παράγραφος θα του άρεσε, αν πάλι, δεν θεωρούσε ασέβεια ή και ιεροσυλία, τόσο τον παραλληλισμό όσο και τα ερωτήματα.

Ας είναι...

 

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδιοκό Car & Driver τ. 163 Ιούνιος 2003.