Ο διερμηνέας & το Κάποτε στο... - (Σαββάτο 21 Σεπτεμβρίου 2019) PDF Print E-mail

Δυο διαφορετικές προσεγγίσεις του αντικειμένου της εβδόμης Τέχνης. Μια Ευρωπαϊκή, χαμηλής έντασης ταινία που παιδεύεται με καίρια ερωτήματα, ανασκάπτει το παρελθόν και φτάνει σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα, μέσα από γκρίζες αποχρώσεις. Και  μια κλασσική χολυγουντιανή παραγωγή, με όλα τα εφέ και τα πλούτη της δυτικής ακτής, που μας γυρνά πίσω σε ένα αρκετά παραποιημένο 1969.

Ο Σλοβάκικος κινηματογράφος, το θέρος του '19 στην Ελλάδα, αποδείχτηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση, με τον Διερμηνέα (The Interpreter) του 57χρονου Μάρτιν Σούλικ. Γερμανόφωνη στο μεγαλύτερή της διάστημα έχει να κάνει με την υπόθεση δυο γερόντων που επιχειρούν να ανακαλύψουν ένα οδυνηρό παρελθόν. Ένα παρελθόν που δεσμεύει, που στοιχειώνει, που δεν αλλάζει.

Ογδοηκοντούτης μεταφραστής ταξιδεύει από την πατρίδα του τη Σλοβακία, στην Βιέννη προκειμένου να βρει τον δήμιο της οικογένειάς του. Αναζητεί τον ναζί αξιωματικό που έστειλε, μαζί με πολλούς άλλους εβραϊκής καταγωγής πολίτες, τους γονείς του στον θάνατο. Στόχος του είναι να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Βρίσκεται όμως μπροστά στο γιο του.

Oι πρωταγωνιστές : Jirí Menzel, Peter Simonischek.

Και από εκεί ξεκινά μια ιδιότυπη σχέση, όπου κατ' ουσίαν συγκρούονται δυο διαφορετικές απόψεις για τη ζωή, δυο διαφορετικές αντιλήψεις. Μεγάλο μέρος της ταινίας εξελίσσεται στους δρόμους, μιας μουντής, βροχερής κεντρικής Ευρώπης.

Το ευχάριστο αναμειγνύεται με το δυσάρεστο, το γλυκό  με το πικρό και η ανάλαφρη γλυκιά ζωή με την μελαγχολική και την αδιέξοδη. Όπως συμβαίνει  σε παρόμοιες περιπτώσεις το παρελθόν είναι σχεδόν πάντα παρόν, σκαλίζοντας πληγές αγιάτρευτες. Μα η μεγαλύτερη απ΄όλες φαίνεται να είναι, η αδυναμία να τις αντιμετωπίσουμε.

Καλό δείγμα κινηματογράφου χαμηλής έντασης, ενδιαφέροντος προβληματισμού, με προβεβλημένα στοιχεία πολλών από όσα κάνουν την Ευρώπη να φαίνεται και να είναι γηραιά ήπειρος.

 

Θα μπορούσα να πω ότι, η ταινία Κάποτε στο Χόλυγουντ, είναι η λιγότερο ενδιαφέρουσα από τις υπόλοιπες πέντε του Ταραντίνο, που έχω δει. Με την ίδια ευκολία γράφω, πως δεν ανήκει στις πλέον ενδιαφέρουσες της τρέχουσας σεζόν. Πως μπορεί να δικαιολογηθούν τέτοιου είδους απόψεις;

Ας ξεκινήσουμε με τη διάρκεια. Αν από τα 160τόσα λεπτά της διάρκειάς της, έλειπαν τα 40, δεν θα αφαιρούσαν κάτι από το σύνολο, τουναντίον, ίσως ήταν πιο σφικτή. Έπειτα είναι η παραποίηση των πεπραγμένων. Για κάποιον με βασική γνώση του παρελθόντος, είναι κάτι σαν ένα ευχάριστο στρογγύλευμα της ιστορίας. Για όσους δεν διαθέτουν τις δέουσες πληροφορίες μπορεί να γίνει επικίνδυνο, καθώς θα του μείνουν αυτές οι απατηλές παραποίησεις (το αυτό ισχύει, κατά μείζονα λόγο, για το inglurious basterds). Το σενάριο διασώζεται από το πλήθος των υποσεναρίων που εξελίσσονται, ενώ ταυτόχρονα, αφήνει περιέργως και άνευ λόγου, μια ολότελα αρνητική εικόνα για το χίπικο κίνημα.

P. Pitt, L. DiCaprio, A. Pacino.

Το once upon a time in Holywood, αποτελεί μια οπτική καταγραφή του τέλους της δεκαετίας του '60. Μπορεί να διεκδικήσει διάκριση για το κλίμα που αναπλάθει.Η υποκίτρινη Cadillac Coupe de Ville που κυκλοφορούν οι πρωταγωνιστές, το γαλάζιο Karmann-Ghia του Β. Pitt, το british racing green MG TD του ζεύγους Polanski, αλλά και το πλήθος των υπολοίπων αυτοκινήτων που εικονίζονται, όπως η, μονίμως στο ίδιο σημείο παρκαρισμένη, σκούρα e type προσφέρουν ένα γνήσιο, ενδιαφέρον, σκηνικό.

Κοντά στα οχήματα, το μπλουζάκι με το λογότυπο των αναφλεκτήρων Champion του Pitt, οι ειδήσεις για τον πόλεμο της Ινδοκίνας, oι μουσικές που ακούγονται, αν κι από τα 30τόσα κομμάτια εποχής που παίζουν μερικά θα μπορούσαν να απουσιάζουν και να προστεθούν κάποια άλλα, ως πιο αντιπροσωπευτικά της εποχής. Κάτι σαν το  Sugar, Sugar από τους Archies, τα  Proud Mary, Bad Moon Rising των Creedence Clearwater Revival, το Aquarius των Fifth Dimension, κάτι από Doors, ίσως.

Δεν λέω ότι το Once upon a time δεν αξίζει να το δεί κάποιος. Γράφω ότι είχε προηγηθεί μια μαρκετινίστικη καταιγίδα, η οποία δεν συνάδει με το τελικό προϊόν. Οι φανατικοί ακόλουθοι του Ταραντίνο, θα αποζημειωθούν, οι υπόλοιποι θα σκεφτούν παραπλήσια με όσα προαναφέρθηκαν.
Αυτά, εν ολίγοις.