Hoper & Jenkins - (Δευτέρα 11 Μαρτίου 2018) PDF Print E-mail

Η Hedda Hopper και o Walter Jenkins, είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό, καθότι δεν αποτέλεσαν πρόσωπα πρώτης δημοσιότητας, έτσι καθώς πέρασαν τα χρόνια της δράσης τους ξεχάστηκαν, πλην όμως στην εποχή τους η δράση τους ήταν αξιοσημείωτη.


Η μεν Hopper, εφοδίασε με πολλά καύσιμα το όχημα του Μακαρθισμού ο δε Jenkins αν δεν είχε απομακρυνθεί από τη θέση του συμβούλου του L.B.J. πολλές εξελίξεις στην Αμερικάνικη πολιτική, άρα και παγκοσμίως, θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικές και σαφώς καλύτερες.

Η Η.Η. γεννήθηκε τον Μάιο του 1885, μέχρι το ’23 εργάστηκε στην Ν. Υόρκη ως ηθοποιός, μετά κατέβηκε στο Hollywood, γύρισε συνολικά 120 ταινίες και όταν κατάλαβε ότι η καριέρα της ως ηθοποιός έσβηνε, άρχισε to ’35 να γράφει  στην Washington Herald μια στήλη για τα κουτσομπολιά του Holywood. Τέσσερις μήνες αργότερα καθώς η εφημερίδα ήθελε να τις κόψει 60 από τα 200 δολάρια του μηνιαίου μισθού της, δεν το δέχτηκε, αποχώρησε και λίγο αργότερα βρήκε στέγη στην Los Angeles Times.

Η στήλη της βαπτίστηκε "Hedda Hopper's Hollywood" και ντεμπουτάρησε ανήμερα του Αγ. Βαλεντίνου του ΄38. Επειδή δεν ήξερε να χρησιμοποιεί γραφομηχανή υπαγόρευε τα κείμενά της. Την επόμενη χρονιά κάνει την πρώτη της «επιτυχία» καθώς δημοσιεύει τον χωρισμό του γιού του προέδρου των Η.Π.Α., James Roosvelt, με την σύζυγό του Betsy, ένεκα της παρασπονδίας του James με μια νοσοκόμα. Αυτό ήταν το επίπεδο, τέτοια ήταν η θεματολογία, που απογείωσε το πλήθος του ανάλογου επιπέδου των αναγνωστών της εφημερίδας σε μερικές δεκάδες εκατομμύρια.

Αμειβόταν με αστρονομικά ποσά, γεγονός που της επέτρεπε να ζεί με έναν ακραία πολυτελή τρόπο, να συντηρεί μια έπαυλη στο Beverly Hill την οποία είχε περιγράψει ως το «σπίτι που έχτισε ο φόβος», εννοώντας τον φόβο που προκαλούσε η δημοσιοποίηση προσωπικών στιγμών και να ξοδεύει περιουσίες για καπέλα αμφιβόλου αισθητικής, τα οποία έγιναν σήμα κατατεθέν της εικόνας της. Κατά την διάρκεια του Β’Π.Π. έγινε αντικείμενο προπαγάνδας των Ναζί ως η έκφραση της Αμερικάνικης παρακμής.

Φανατική οπαδός του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, προσέφερε και την ισχυρή υποστήριξή της  στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Μη-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων (House Un-American Activities Committee), σκάβοντας, με τέχνη, το λάκκο πολλών διασημοτήτων του Hollywood την αδυσώπητη περίοδο του Μακαρθισμού.

Αποτέλεσε από τις κύριες δυνάμεις που έδρασαν στην κατάρτιση της περίφημης μαύρης λίστας του Hollywood  η οποία κατέστρεψε καριέρες, διέλυσε οικογένειες,  με την υποψία της συμπάθειας στον κομμουνισμό, ή με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. Ο Dalton Trumbo, o Charlie Chaplin, η Ingrid Bergman, ήταν μερικά από τα πρόσωπα που καταδίκασε με την δηλητηριώδη κακεντρέχειά  της.

 

Στον αντίποδα ο Walter Jenkins, είχε μια αντίστροφη πορεία. Γεννημένος το ’18 στο Τέξας, ολοκληρώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές, φοίτησε για δυο χρονιές στο Πανεπιστήμιο του Τέξας χωρίς να πάρει πτυχίο και το ’45, ασπάστηκε τον Ρωμαιοκαθολικισμό, προκειμένου να παντρευτεί την Helen Marjorie Whitehill. Μαζί θα φέρουν στον κόσμο έξι παιδιά. Τέσσερα αγόρια και δυο κορίτσια.

Από το ’39, ο Jenkins άρχισε να εργάζεται για τον συμπατριώτη του L.B. Johnson, o οποίος τότε ήταν μέλος της βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ. Στο επόμενο ένα τέταρτο του αιώνα, ακολούθησε τον Τεξανό πολιτικό σε όλη την πορεία του, ως Γερουσιαστή, Αντιπρόεδρο και Πρόεδρο στη θέση του δολοφονηθέντος J.F.K. με εξαίρεση τα χρόνια του Β’ Π.Π. που υπηρέτησε τη θητεία του.

Μέχρι τη δεκαετία του 1960, ο Jenkins ήταν περισσότερο φίλος του ζεύγους Johnson απ’ ό, τι υπάλληλος. Βρισκόταν κοντά στη Lady Bird Johnson ασχολούμενος με τα οικονομικά της οικογένειας. Ενδεικτικό της κλειστής σχέσης τους, ότι οι Johnsons γιόρτασαν τον Δεκέμβριο του 1963 τα γενέθλια των πενήντα χρόνων της Lady Bird, στο σπίτι του Jenkins.

Όταν ο Johnson ορκίστηκε πρόεδρος, η θέση του προσωπάρχη (chief of stuff) του λευκού οίκου δεν καλύφθηκε, μέχρι τον Φεβρουάριο του ’65. Τμήμα αυτών των ευθυνών μαζί με άλλες δραστηριότητες τις κάλυψε o W.J. Αργότερα γράφτηκε για αυτόν, ότι «κανένας άλλος στη θέση του δεν είχε την ευπρέπεια και την φιλανθρωπία του», ή «αν ο L. Johnson χρωστάει τα πάντα σε έναν άνθρωπο εκτός από την Lady Bird, το χρωστάει στον Walter Jenkins» ακόμα και ότι «δεν υπήρξε ποτέ υπερβολικός, ήταν πάντα ξεχωριστός».

Στις 7 Οκτωβρίου του ’64 μια εβδομάδα πριν τις προεδρικές εκλογές, ο W.J. συνελήφθη από αστυνομικούς της περιφέρειας της Ουάσινγκτον σε τουαλέτες της Χ.Α.Ν. (Υ.Μ.C.A), μαζί με έναν άλλο νεαρό άνδρα με την κατηγορία της απρεπούς συμπεριφοράς. Το γεγονός κρατήθηκε για λίγο μυστικό, αλλά καλοθελητές, από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα το έσπρωξαν στον Τύπο. Κάποιες εφημερίδες όπως η Chicago Tribune ή η Cincinnati Enquirer, αρνήθηκαν να το δημοσιεύσουν.

Όταν όμως έγινε γνωστό, ότι το ’59 ο Jenkins είχε συλληφθεί για παρόμοιο λόγο, οι εξηγήσεις λιγόστευαν και η παραίτηση ήταν μονόδρομος. Εννοείται πως στις εκλογές και παρά την απουσία του από τοπ προσκήνιο, τυπώθηκαν από τους Ρεπουμπλικάνους  αυτοκόλλητα με χυδαίο περιεχόμενο που συνέδεαν τον υποψήφιο πρόεδρο με τον W.J.  (ALL THE WAY WITH LBJ, BUT DON'T GO NEAR THE YMCA). Από σφυγμομετρήσεις πάντως έγινε γνωστό πως η υπόθεση δεν έχει κάποιο αντίκτυπο.

Λίγοι υποστήριξαν ανοικτά τον παραιτηθέντα. Στην κορφή η Lady Bird που επισκέφθηκε τον Walter και τη σύζυγό του Marjorie, όταν προετοιμάζονταν μαζί με τα έξι παιδιά τους, να μετακομίσουν στο Τέξας. Ανέφερε επίσης στο ημερολόγιό της ότι είχε λάβει ένα μπαράζ επιστολών συμπαράστασης.

Το πιο σημαντικό όμως της παραίτησης ήταν πως η απουσία του Jenkins στην τετραετία της προεδρίας του L.B.J. είναι πολύ πιθανόν να έχει σπρώξει τις προεδρικές αποφάσεις σε άλλους ατραπούς.  Ο γραμματέας Τύπου του Λευκού Οίκου, George Reedy, είπε σε μια συνέντευξη: « Όλη η ιστορία μπορεί να ήταν διαφορετική αν δεν είχε συμβεί εκείνο το επεισόδιο». Ο πρώην Γενικός Εισαγγελέας Ramsey Clark δήλωσε ότι η παραίτηση του Jenkins «στέρησε τον πρόεδρο από τον πιο αποτελεσματικό και αξιόπιστο βοηθό που είχε. Τα αποτελέσματα θα ήταν ολότελα διαφορετικά όταν ο πρόεδρος έπρεπε να διαχειριστεί δύσκολα προβλήματα, ενώ η συμβουλή του Walter για το Βιετ-νάμ θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη».