Έθνος ανάδελφον – (Κυριακή 22 Απριλίου 2018) PDF Print E-mail

Χαμογελούσαμε τότε με τούτη την προεδρική ρήση, αλλά και για το πως ένας άκαμπτος ανακριτής και αργότερα, ένας εξίσου ανυποχώρητος εφέτης βρέθηκε, στο ύπατο πολιτικό αξίωμα.


Κι όμως η άποψή του φαίνεται να ισχύει ακόμα. Στο ακέραιο μάλιστα.

Δυο πρόσφατα γεγονότα το αποδεικνύουν.

Το πρώτο:

Όσοι ήταν δεκαοχτάρηδες, τότε, όπως η ταπεινότητά μου, θα θυμούνται πολύ καλά, ότι η διαδήλωση - πορεία της Δευτέρας 21 Απριλίου του ’75 ήταν μαζικότατη, μαχητικότατη και επεισοδιακότατη.

Η πρώτη επέτειος του πραξικοπήματος, σε κοινοβουλευτικό περιβάλλον, είχε σφόδρα αντιαμερικανικό χαρακτήρα, φυσικό απότοκο των όσων είχαν συμβεί. Ένα όχι αμελητέο τμήμα της νεολαίας μεγαλωμένο στο πλαίσιο της στρατιωτικής δικτατορίας είχε πλέον την άνεση να εξωτερικεύει τους πολιτικούς του στοχασμούς, αλλά και την δυνατότητα να τους μετατρέπει σε δράση.

Έτσι εκείνη τη νύχτα, καθώς ανέβαινε η θερμοκρασία της εκδήλωσης, πάλλονταν οι υψωμένες γροθιές, ο αέρας έφερνε το «Μιρ Μιρ Φενταγίν, Τουμπαμάρος Βιετκόγκ», το «έξω τώρα οι αμερικάνοι» και όταν ο μπλοκ του Ε.Κ.Κ.Ε. έφτασε στην αμερικάνικη πρεσβεία, ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες.

Kόκκινη μπογιά πάνω στα μετωπικά μάρμαρα, κάψιμο της σημαίας των Η.Π.Α., κακοποίηση του θυρεού των, και καθώς κάγκελα δεν υπήρχαν, κίνηση να σπάσει ο αστυνομικός κλοιός για εισβολή στην πρεσβεία. Οι αστυνομικοί αντέδρασαν και οι συμπλοκές γενικεύτηκαν. Κνίτες, Ρηγάδες λοιπές αριστερές νεολαίες, συμμετείχαν στα δρώμενα ενώ δακρυγόνα και γκλοπ κατέστειλαν βίαια και όχι εύκολα το κύμα επίθεσης.

Και επέρασαν τα χρόνια, και εγίναμε Ευρώπη και μας ήρθε ο Μπίλυ από το Άρκανσω και μας εζήτησε συγνώμας. Στους γείτονες όμως που τους ρήμαξε, μιλιά. Το πόπολο ασχολήθηκε περισσότερο με τους υπόλευκους λεκέδες στο μπλε φόρεμα της δεσποινίδος Μόνικα Λεβίνσκι παρά με τις φλόγες, τον θάνατο και το διαμελισμό ενός έθνους.

Και ήρθε και η αλλαγή, το τι άλλαξε μια άλλη ιστορία, και ήρθε η απελευθέρωση της τραπεζικής πίστης, το Χρηματιστήριο, μα και η επανίδρυση του κράτους, το ενιαίο νόμισμα, και οι Ολυμπιακοί και τόσα άλλα. Να και η πρώτη φορά Αριστερά.

Φαντάσου λοιπόν, από εκείνη τη Δευτέρα σύντροφε, που πήγες νιός και ωραίος, να μπουκάρεις στο «άντρο του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού», σήμερα να έρχεται ο Αμερικανός πρέσβης, ο διάδοχος (για να μην ξεχνιόμαστε), ενός  Paul Aldermandt Porter, ενός John Emil Peurifoy και ενός Henry Tasca και να σου λέει τι;

«Αλλά είμαι επίσης υπερήφανος που το λέω, ότι η φιλία μεταξύ της Ελλάδας και των ΗΠΑ δεν υπήρξε ποτέ ισχυρότερη.»

Και στο σερβίρει με κάτι: πόσο ασφαλής χώρα, και τι ωραίες θάλασσες και τι πολιτισμός και να το Ηρώδειο και τα τοιαύτα. Άντε τώρα να χωνέψεις το «εμπρός στο δρόμο του Νοέμβρη», το «Εθνική ανεξαρτησία» και τα υπόλοιπα.

Ταιριάζει γάντι και εδώ, αυτό που έγραψε ο γίγαντας Χρονάρας: Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς.

 

πάμε και στο δεύτερο:

To ανέβασε το NBC και το αναπαρήγαγαν επιδημικά οι περισσότεροι Ελληνικοί  διαδικτυακοί τόποι, ειδικά οι θεωρούμενοι και ως επιτυχημένοι.

Εις την ημεδαπήν, αναρτήθηκε με τα γνωστά κλικοφόρα ταρατζούμ του τύπου: «ένα ρεπορτάζ- γροθιά στο στομάχι», έβαναν και το αγγλόφωνο τίτλο  «survival sex» και το πρόσφεραν στο φιλοθεάμον κοινό. Εις την αγγλικήν, ήτο σαφώς πιο συμμαζεμένο.

Περί τίνος πρόκειται; Αφγανός 19χρονος, που έφθασε στην Ελλάδα, κατά δήλωσιν, περπατώντας περίπου 6.500  χιλιόμετρα μέσω Ιράν, Τουρκίας, Βουλγαρίας, Σερβίας αναγκάζεται να νοικιάζει το κορμί του, στην πλατεία Ομονοίας, για να επιβιώσει. Πελάτες του είναι ηλικιωμένοι άνδρες και η ταρίφα είναι ένα εικοσαρικάκι, αλλά επειδή υπάρχει μεγάλη προσφορά η τιμή διολισθαίνει.

Συμπέρασμα πρώτο: Τα μνημόνια, μνημόνια αλλά ο έλλην ότι και να συμβεί μερακλής θα παραμείνει.

Το παλικαράκι από την ανατολή επιθυμεί διακαώς να βρεθεί στην Γερμανία, είναι ο στόχος της ζωής του διότι εκεί πιστεύει ότι είναι το μέλλον του, αλλά οι Ούγγροι έκλεισαν τα σύνορα. Προσπάθησε τέσσερις φορές με κλεμμένα ή πλαστά διαβατήρια αλλά και τις τέσσερις συνελήφθη.

Καταλήγει δε, λέγοντας: «Η Αθήνα είναι πολύ άσχημη. Αν δεν φτάσω στη Γερμανία θα αυτοκτονήσω». Υποσημείωσις: Οι επιτήδειοι, κοινώς δουλέμποροι, που αναλαμβάνουν το νταλαβέρι να βγάλουν από την Ελλάδα τους πρόσφυγες, εισπράττουν  κατ’ ελάχιστον 3 με 4 χιλιάδες ευρώ (4.000€) ανά κεφάλι.

Συμπέρασμα δεύτερο: Ένας 19χρονος Αφγανός, που άνετα βρίσκει πλαστά ή κλεμμένα διαβατήρια, χαρακτηρίζει την Αθήνα πολύ άσχημη και την Γερμανία όνειρο ζωής.

Ένας άλλος συντοπίτης του, πιθανότατα ανήλικος, ομολογεί ότι μπορεί να εισπράξει επιπλέον 5 ευρώ, από τον γκριζομάλη πελάτη του, αν δεν χρησιμοποιηθεί προφυλακτικό.

Συμπέρασμα τρίτο: Ό Ελλην γεροντής, παραμένει πολύ μερακλής.

Το κομμάτι του NBC ολοκληρώνεται με την αποκάλυψη του ρεπόρτερ ότι στη μια γωνία της Ομονοίας ντιλάρουν τα κορμιά τους νεαροί πρόσφυγες και στην άλλη ευδοκιμεί η αγορά των ναρκωτικών, ενώ το αστυνομικό τμήμα είναι στο επόμενο τετράγωνο.

Συμπέρασμα τέταρτο και τελευταίο: όπως πολύ ορθώς το είχε εκφράσει και μια ψυχή: «εἴμεθα ῎Εθνος ἀνάδελφον»

Δεν υπάρχει η διάθεση να αμφισβητηθεί το περιεχόμενο του ρεπορτάζ, ούτε να υποστηριχτεί ότι είναι κατευθυνόμενο. Αν όμως αλλότρια ισχυρά συμφέροντα έχουν κάνει ακατατοίκητα  εκατοντάδες χιλιάδες  τετραγωνικά χιλιόμετρα στα ανατολικά μας και τη ζωή εκεί αφόρητη για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, μια χώρα που βρίσκεται σε μνημόνια επί οκτώ χρόνια, και κατ' ουσίαν αδύναμη να ορίσει την τύχη της, με τους πολίτες όμηρους σαρωτικής φορολογίας, με τα ΜΜΕ να προσφέρουν σενάρια τρόμου αφειδώς, την ανεργία στο 20κάτι τοις εκατό και όλως εσχάτως την απειλή πολέμου, γίνεται σαφές ότι θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά.

Η εποχή προσφέρει παρακμή σε δόσεις υπερβολής, πενία λογικής και ευφυή παιχνίδια πάνω σε αποκαμωμένους ενίοτε και κουτούς πολίτες.