Από την Liliana στον Edinson – (Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017) PDF Print E-mail

Σχολείο, τελευταία χρονιά, η πιο άσχημη και αγχωτική απ' όλες, με το βάρος της εισαγωγής σε κάποιο επόμενο ακαδημαϊκό σκαλοπάτι, το εξαντλητικό  ωράριο του φροντιστηρίου και ένα ανελέητο πρόγραμμα που σπάνια έκρυβε χαρές. Την ίδια στιγμή όμως, ανοιγόταν ένας υπέροχος, καινούργιος κόσμος. Η αγκύλωση των επτά χρόνων της  στρατιωτικής δικτατορίας έσπαγε, πολλαπλασιάζοντας τη χρησιμότητα της κάθε μονάδας χρόνου.

Ο κινηματογράφος, τα περιοδικά, το χαώδες σκηνικό της πολιτικής, της φιλοσοφίας, η μουσική, όλα όσα για έναν έφηβο, ήταν ερμητικά κλειδωμένα στα απαγορευμένα ερμάρια της junta, αναδύονταν μπροστά του με τρόπο εκρηκτικό, γοητευτικό. Ζούσες σε δυο επίπεδα. Στο δυστυχισμένο, το μίζερο  του σχολείου και στο συναρπαστικό, στο φρέσκο του νέου κόσμου. Το πρώτο σου ροκάνιζε τις συντριπτικά περισσότερες ώρες της ημέρας, το δεύτερο σου στόλιζε τις λιγοστές μα λαμπερότερες στιγμές της καθημερινότητας.

Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αυτού του ξυπνήματος ήταν ο κινηματογράφος. Την συμβολή της σε τούτο το τμήμα είχε και μια ταινία με αρκετά περίεργη αλλά και τολμηρή, για την εποχή θεματική, που ερχόταν από Ιταλίδα σκηνοθέτιδα, άγνωστη στο ανειδίκευτο τουλάχιστον Ελληνικό κοινό, ονόματι Liliana Cavani. Mε την Charlotte Rampling και τον Dirk Bogarde στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ήταν ένα ερωτικό φιλοσοφικό δράμα, όπως η Ιταλική κουλτούρα μπορεί να το πραγματώσει. Ήταν, ο θυρωρός της νύχτας ή στην γλώσσα της σκηνοθέτιδας «il portiere di notte»

Καθόλου τυχαίο που συνέλλεξε αμφιλεγόμενες κριτικές, όπως «σκουπίδι», «ρομαντική πορνογραφία», «απεριποίητη», «προβοκατόρικη», ενώ οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών ήταν «σκοτεινές με πλούσιους τόνους».

Προσωπικά με συνάρπασε, με αναστάτωσε, ήταν κάτι το απρόσμενο, το καινούργιο. Υποθέτω ότι αν το ξανάβλεπα σήμερα, ύστερα από 42 χρόνια, θα είχα διαφορετικές απόψεις. Κάθε τι όμως, πρέπει να κρίνεται στο χρονικό πλαίσιο που παράγεται.



Αναφορικά με την κριτική στο πολιτικό επίπεδο, ίσως τότε να μην ήταν ιδιαίτερα γνωστό, ότι ο Βρετανός πρωταγωνιστής, ως αξιωματικός των Συμμαχικών δυνάμεων ήταν από τους πρώτους που πέρασαν τις πύλες του Bergen-Belsen και αντίκρισε με τα μάτια του την κόλαση του Δάντη.  Συνεπώς κάθε τάση για συμπαθή ματιά στα προϊόντα του Ναζισμού είναι απορριπτέα. Το αυτό και για την σκηνοθέτιδα, οι σπουδές και η κουλτούρα της οποίας, την απαλλάσσουν από τυχόν, παρόμοιες κατηγορίες.

Κι έμεινε τούτο το επώνυμο, Cavani, σε ένα συρτάρι της μνήμης. Μέχρι την επόμενη εμφάνισή του. Εκείνη του Edinson Cavani. Για να είμαι ειλικρινής η παρουσία του στους Partenopei, και πολύ περισσότερο, νωρίτερα ακόμα πιο νότια, στο Παλέρμο, μου είχε διαφύγει. Τον ανακάλυψα όταν ο πάμπλουτος ιδιοκτήτης της Παρί, κατέβαλε κάποια 60τόσα μύρια ευρώ, προκειμένου να τον εντάξει στην ομάδα του Αγίου Γερμανού.  Έχοντας έρθει στον κόσμο 44 χρόνια μετά την συνεπώνυμη Ιταλίδα σκηνοθέτιδα, τον Φλεβάρη του ΄87, στην μακρινή, για μας, Ουρουγουάη, θα μπορούσε να είναι και εγγόνι της.



Λιπόσαρκος αλλά δυνατός, ταχύτατος, φονικός ως φορ, αποτελεί ένα ιδιαιτέρως χρήσιμο και άκρως αποτελεσματικό ποδοσφαιρικό υλικό για κάθε κορυφαία ομάδα. Το κάζο της Paris SG πέρσι από την ομάδα της Βαρκελώνης που ενίοτε δρα ως οδοστρωτήρας δεν πτόησε τον ιδιοκτήτη της Αλ Καλαϊφί, ο οποίος μέσα στο καλοκαίρι διέθεσε άλλα 222 εκατομμύρια ευρώ ώστε να εντάξει τον Βραζιλιάνο Νέυμαρ στο δυναμικό της ομάδας. Το ερώτημα πόσο Παρισινή είναι η συγκεκριμένη ομάδα με πρόεδρο από το Κατάρ και ποδοσφαιρικούς αστέρες από την Ουρουγουάη, την Βραζιλία, την Αργεντινή,  δεν είναι της παρούσης.



Ο μελαχρινός Edinson όμως, είναι συνάδελφος, κατά κάποιο τρόπο της Ιταλίδας σκηνοθέτιδας. Καλλιτέχνης και αυτός, με τα λαμπρά δείγματα της τέχνης του να τα δίνει πάνω στον πράσινο καμβά των γηπέδων. Αυτός είναι ο χώρος των παραστάσεών του. Όλως προσφάτως, είχε και μια σοβαρή διένεξη με τον Βραζιλιάνο νέο αστέρα της Paris που είδαν μερικές χιλιάδες θεατές στο γήπεδο και μερικά εκατομμύρια στους τηλεοπτικούς δέκτες.

Αλλά έτσι είναι. Μπορεί να διαθέσεις πακτωλούς χρημάτων και να αγοράσεις τους καλύτερους, σε κάτι που πολλοί αντιλαμβάνονται ως φούσκα, αλλά δεν αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας. Τον Μάιο θα ξέρουμε κατά πόσο τα εκατομμύρια του πολυπράγμονος Αλ Καλαϊφί απόδωσαν, φέτος τουλάχιστον, ή όχι. Μέχρι τότε ο Ουρουγουανός Edinson, με τα ινδιάνικα χαρακτηριστικά, θα ιδρώνει την ατίθαση χαίτη του, αναπόσπαστο στοιχείο της καλλιτεχνικής εικόνας του.