Από το καλοκαίρι του 1999 και το φθινόπωρο του 2005 αντίστοιχα, είχε το ζευγάρι να κινηθεί προς την νότια Εύβοια. Την προηγούμενη Κυριακή, μέρα παγωμένη και αφιλόξενη, με βοριάδες και βροχές έπεσε η ιδέα, να κυλίσουμε μέχρι την Αμάρυνθο, ίσως και τα Στύρα.
Έτσι άνευ προγράμματος, χωρίς στόχο. Κίνηση λίγη στο εθνικό δίκτυο, ουρανός κλειστός από παντού, και μετά τη Χαλκίδα, υπό βροχή μέχρι την Ερέτρια, όπου λίγες μικρές γαλάζιες τρύπες στον ουράνιο θόλο έφερναν απρόσμενα κάποιες ασημένιες αχτίδες στη θάλασσα.
Με το πορθμείο που συνδέει την Ερέτρια με τον Ωρωπό κλειστό από τον Νοέμβριο, τα εξήντα περίπου χιλιόμετρα μέχρι τα Στύρα δεν ήταν και η καλύτερη πρόταση, κάτω από το βαρύ ουρανό, πάνω στην κατά τόπους βρεγμένη άσφαλτο. Έτσι, φτάνοντας στην Αμάρυνθο, πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Την αφορμή για όσα ακολουθούν, έδωσαν οι εικόνες από τις κλειστές εγκαταστάσεις τις Shelman στο Βασιλικό Χαλκίδας, της Neoset και ενός ακόμα, πέρα από τα «Holidays in Evia» και «Eretria Village», εγκαταλελειμμένου από καιρό ξενοδοχείου, πάνω στην παραλία της Ερέτριας του Delfis. Μια ακόμα όψη παρακμής, όπως διαμορφώνεται μετά από επτά μνημονιακά χρόνια.
Έχοντας έντονες τις ανθρώπινες αντιδράσεις από το πιθανό τέλος του Δ.Ο.Λ., που όπως όλοι απεύχομαι, έκανα μια πρόχειρη έρευνα για τα μεγάλα επιχειρηματικά σχήματα που γονάτισαν και έκλεισαν προσφάτως. Το αντικείμενο δεν είναι αν χρεοκόπησαν επειδή οι επιχειρηματίες ενθυλάκωσαν τα δάνεια, ή επειδή στραγγαλίστηκαν από τις τράπεζες, ή τους στρίμωξαν οι συνδικαλιστές ή η επόμενη γενιά εκρίθη ελλιπής, ή τους έπληξαν θολά κομματικά συμφέροντα ή κυβερνητικές εκδικητικότητες ή οτιδήποτε άλλο. Το αντικείμενο είναι το αποτέλεσμα και πόσοι εργαζόμενοι έχασαν το μεροκάματο.
Τις αναφέρω επιγραμματικά και στην παρένθεση αναγράφονται οι χαμένες θέσεις εργασίας, όπως τουλάχιστον καταγράφονται στο διαδίκτυο: Ηλεκτρονική Αθηνών (450), Softex (200), Spider stores (800), Atlantic super markets (3.500), Nutriat (500), Fokas (1.500), Φιλκεράμ Johnson (400), Pirsos (800), Γεωργιάδης (60), Athens Ledra Marriot (150), IMAΣ (138), μα και Carouzos, Elite, ΑΓΝΟ, Νeoset, Παπασωτηρίου, Ελευθερουδάκης κλπ. κλπ. Έχει υπολογισθεί, ότι έκλεισαν 244.714 επιχειρήσεις και χάθηκαν 842.670 εργασίας.
Δεν έγινε ποτέ όμως, τόσο πολύς θόρυβος, όσος γίνεται για τους 500 του Δ.Ο.Λ. Ίσως διότι η ιστορικότητα της συγκεκριμένης επιχείρησης, μας φορτώνει με μια αντίστοιχη συναισθηματικότητα. Κυρίως όμως, διότι η δυνατότητα δημοσιοποίησης του προβλήματος, προσφέρει στους συγκεκριμένους εργαζόμενους ένα πλεονέκτημα. Το αν είναι αποδεκτό από την κοινωνία, η οποία συχνά λειτουργεί και άδικα και εκδικητικά είναι άλλο θέμα. Ας μην μας διαφεύγει, ό,τι η δημοσιογραφική ιδιότητα δέχεται πυρά και η λογική που διέπει αυτή την πρακτική είναι απλή.
Κατ' αρχάς, η ζημιά που μπορεί να προκαλέσει οποιοσδήποτε άλλος εργαζόμενος πράττοντας ένα σφάλμα ή υποκύπτοντας σε μια αδυναμία έχει σαφώς μικρότερο αντίκτυπο από αυτή του δημοσιογράφου. Επίσης, όπως ένας μικρός κακοήθης όγκος μπορεί να στείλει έναν υγιή κατά τα υπόλοιπα οργανισμό στον τάφο έτσι κι ένα μικρό πλήθος «κακών», μπορεί να κακοχαρακτηρίσει όλο το συνάφι των δημοσιογράφων, κάτι που δεν συμβαίνει τόσο σπάνια και έχει απομακρύνει την έννοια του λειτουργήματος από το επάγγελμα.
Ο πολτός κάποιας τηλεοπτικής ηλεκτρονικής και έντυπης «δημοσιογραφίας» κάνει τον αυριανισμό της δεκαετίας του 80 να φαίνεται σαν χαριτωμένο ολίσθημα. Ατυχώς αυτή η κατηγορία του εξελιγμένου αυριανισμού έχει ακροατές, τηλεθεατές, αναγνώστες. Για αυτό και υφίσται. Για αυτό και εκθέτει την ίδια την κοινωνία. Και είναι και κάτι ακόμα. Ότι στο κεφάλαιο αλαζονεία οι λειτουργοί του Τύπου, φαίνονται να, είναι τακτικότεροι και πιστότεροι αναγνώστες.
Επί της ουσίας όμως, για τις υπόλοιπες εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένων, της Ε.Ρ.Τ. επίσης εξαιρουμένης, δεν αναρτήθηκε, δεν τυπώθηκε, δεν δημοσιοποιήθηκε κάτι, πέρα από μια λιτή αναφορά, ή έστω μια επερώτηση βουλευτών του Κ.Κ.Ε στο κοινοβούλιο. Ε! αυτό δεν είναι ο ορισμός του δικαίου και τελικά, ούτε οι απολυμένοι δεν είναι ίσοι μέσα σε μια μνημονιακή κοινωνία. Κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα καθώς στο δρόμο της επιστροφής ξαναπέρασα από τις κλειστές πύλες των βιομηχανιών της νότιας Εύβοιας. Κάτω από βαρύ ουρανό. Δεν θυμάμαι παρά ελάχιστα, έναν ψίθυρο για πάρτη τους.
...για να θυμηθούμε και άλλες εποχές. Νοέμβριος '13. (φωτό: Τ. Αρωνίτης) |