Στεκόταν ακίνητη στο αναπηρικό καροτσάκι. Η αίθουσα ήταν άδεια, κοιτούσε  ένα έκθεμα πολύ συγκεντρωμένη, αφοσιωμένη ολοκληρωτικά σε αυτό.  Μέσα στο ημίφως και στην απόλυτη ησυχία, η σκηνή ήταν κατανυκτική.

Με είχε εντυπωσιάσει και καταλάβαινα ότι ήταν μια εικόνα που δεν θα ξεχνούσα εύκολα. Ειδικά όταν γινόταν λόγος για μουσεία, και τον σεβασμό για εκθέματα που σε συγκινούν. Νοέμβριος του 1998 ήταν, στο μουσείο Χονκάν στο πάρκο Ουένο της Ιαπωνικής πρωτεύουσας. Εκεί όπου, ο Μίλτος έλεγε: «Η Απωνία έχει πρωτεύουσα το Κύο». Το καλό με τον  σχωρεμένο, ήταν ότι έφτασε μέχρι προεδρίας της Νού Δού. Το κακό με κάποιον από τους επόμενους πολιτικούς αρχηγούς, είναι ότι έγινε και πρόεδρος της Κυβέρνησης, όντας επιπέδου Μίλτου. Aν όχι χαμηλοτέρου.
Χαθήκαμε όμως. Έψαξα, βρήκα την εικόνα στο αρχείο, σλάιντ βέβαια, την ψηφιοιποίησα πρόχειρα, και ιδού.

^{Η άγνωστη γιαπωνέζα, κάτω δεξιά διακρίνονται τα πόδια της πάνω στο καροτσάκι, θαύμαζε μια σειρά από διαχωριστικά με εμφανή τα σημάδια μιας λεπτής τέχνης πάνω τους.}

Έτσι, όταν πέρασα το κατώφλι του μουσείου Ασιατικής Τέχνης στα παλιά ανάκτορα Αρχάγγελου Μιχαήλ και Αγίου Γεωργίου, στην πόλη της Κέρκυρας θυμήθηκα αυτή την εικόνα.  Τακτικός επισκέπτης στο νησί για περισσότερο από μισό αιώνα και δεν είχα αξιωθεί να το δω. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ.

Το μουσείο, αποτελεί έμπνευση και όραμα του Γρηγόριου Μάνου (1850-1928), πρέσβη στην Αυστρία από το 1890 μέχρι το 1910.  Ο Έλληνας διπλωμάτης δημιούργησε τη συλλογή του, αποτελούμενη από 9.5000 κομμάτια, σε δημοπρασίες έργων τέχνης που έλαβαν χώρα στη Βιέννη και το Παρίσι στα τέλη του 19ου  και στις αρχές του 20ου αιώνα. Αποτελείται από κεραμικά, πορσελάνες, ορειχάλκινα, ξυλόγλυπτα ζωγραφικά έργα, τυπώματα, όπλα, εξαρτήματα οπλισμού κινεζικής, κορεατικής και ιαπωνικής τέχνης.

^{Με τον όρο Byobu στην Ιαπωνική γλώσσα, περιγράφονται τα παραδοσιακά διαχωριστικά. Στα Ελληνικά συχνά χρησιμοποιούμε την Γαλλική λέξη παραβάν (paravent). Αποτελούνται από ζυγό αριθμών φύλων διακοσμημένα με ζωγραφικές παραστάσεις ή καλλιγραφίες. Ξεχωριστά έργα τέχνης.}

Πριν 98 χρόνια, στη δεύτερη πρωθυπουργία του Ελ. Βενιζέλου, ο Μάνος προσέφερε τη συλλογή του στο Ελληνικό κράτος με δυο μόνον επιθυμίες. Μια μικρή σύνταξη και τη δέσμευση να  ιδρυθεί Μουσείο Σινοϊαπωνικής Τέχνης στην Κέρκυρα, όπου θα ήταν ο ίδιος, ο πρώτος διευθυντής του. Οι επιθυμίες του έγιναν σεβαστές και το 1927, ακριβώς πριν 90 χρόνια τελέστηκαν τα εγκαίνια.

^{Στα Ιαπωνικά Γκέι σημαίνει Τέχνη και Σα άνθρωπος. Η Γκέισα λοιπόν, σαν ένας άνθρωπος της Τέχνης είναι καλλιγράφος, ποιήτρια, μουσικός, χορεύτρια, προορισμένη για την ψυχαγωγία των πλούσιων και ισχυρών ανδρών. Το βασικό στοιχείο της ενδυμασίας της είναι το κιμονό. Ρούχο που αντανακλά τον πλούτο της}

Έναν μόλις χρόνο χάρηκε το δημιούργημά του. Διέμενε και εργαζόταν στον χώρο του Μουσείου, όταν  απεβίωσε το 1928. Ο εκλιπών, πέρα από συλλέκτης ήταν ιστορικός της τέχνης και, ίσως, ως ο πρώτος Έλληνας ειδικός στην τέχνη της Άπω Ανατολής.
Το καταπίστευμά του, μαζί με τις δωρεές του Ν. Χατζηβασιλείου, των Γιάννη Σαρτζετάκη & Ιάσωνα Ντέιτον – Σαρτζετάκη, και τις περιοδικές εκθέσεις άλλων συλλεκτών χαίρονται γενεές Ελλήνων και αλλοδαπών, σε ένα πολύ προσεγμένο χώρο. 



^{Οι Σαμουράι αποτελούσαν την στρατιωτική ελίτ της Ιαπωνίας από τον 12ο έως τον 19ο αιώνα. Πέρα όμως από τις πολεμικές αρετές τους, για να είναι οικουμενικά αποδεκτοί και ισχυροί όφειλαν να αποκτήσουν πολιτική, οικονομική και πολιτιστική οξυδέρκεια. Η εμφάνιση και ο οπλισμός τους υπογράμμιζε τα προσόντα τους.}