στην κεντρική Πελοπόννησο - (Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016) PDF Print E-mail

Ανεβαίνοντας από τον Αργολικό κόλπο, ταξιδεύοντας κάπως άναρχα μέχρι το Κυπαρισσιακό, ο ταξιδιώτης, έχει πολλά να δει και ίσως περισσότερα να νιώσει. Κάποια από αυτά, περιγράφονται στις επόμενες αράδες.

 

Μια από τις ομορφότερες διαδρομές σε Ελληνικά δάση, ξετυλίγεται στο δάσος της Σκιρίτιδας από το χωρίο Βλαχοκερασιά, που βρίσκεται 22 χιλιόμετρα νότια της Αρκαδικής πρωτεύουσας έως τις Κολλίνες. Με έκταση 40.000 στρεμμάτων, μέσα από τα οποία πηγάζει ο Ευρώτας, με μαύρη πεύκη και καστανιές, που συγκροτούν εικόνες ιδιαίτερης χάρης στον ταξιδιώτη. Ασφαλώς τυχερότεροι οι πεζοπόροι που θα βαδίσουν στα μονοπάτια αυτού του πράσινου οργίου, καθώς θα χαρούν για ώρες το τοπίο. Μα και όσοι διέρχονται μέσα σε τετράτροχα, ή πάνω σε δίτροχα εισπράττουν ένα λαμπρό δείγμα ομορφιάς.

 

Στην ευρύτερη περιοχή της Ηλίας που εννέα μόλις χρόνια νωρίτερα είχε καταστραφεί από τις φονικές πυρκαγιές, είναι συγκινητικό το πως η ίδια η φύση ανέλαβε το έργο της αποκατάστασης.

Κωνοφόρα και κάθε είδους φύτρα έρχεται να ξαναγεννηθεί δίπλα στους καμένους κορμούς, το πράσινο, έχει σε μεγάλο βαθμό αντικαταστήσει το νεκρικό μαύρο. Ακόμα και ο Κρόνιος λόφος, παρά το μικρό ύψος των φυτών και των δένδρων που τον καλύπτουν, καταφέρνει να κρύψει την δοκιμασία που πέρασε.

Η φύση σιγά – σιγά συνέρχεται καθώς τα 2,5 εκατομμύρια καμμένων στρεμμάτων, που οριοθέτησαν εκείνη την συμφορά, από τα οποία περισσότερα από τα μισά ήταν δάση πρασινίζουν, κρύβουν τις πληγές. Οι 67 όμως ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν σε εκείνη την κόλαση, δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω.

Μετά την καταστροφή οι πινακίδες αντικατιστάθηκαν. Οι παλιές παρέμειναν στις θέσεις τους, καμμένες, ως αποδείξεις της συμφοράς

 

Η λέξη πωλείται με κόκκινα γράμματα σε λευκό φόντο, κυριαρχεί σε πολλά ακίνητα και χωράφια. Αριστερά από τα Κρέστενα και μάλιστα σε «τιμή ευκαιρίας», όπως μαρτυρά η εικόνα για αυτό το εξαιρετικής αισθητικής ακίνητο. Το τι συμβαίνει, αντικατοπτρίζει το μήνυμα της πινακίδας ΄που βρίσκεται λίγο έξω από την Ανδρίτσαινα.


Οι επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους, μπορεί να είναι παράγων εκνευρισμού. Διάβαζα τα ενημερωτικά ταμπλό στον τόσο παράξενα στεγασμένο χώρο του Επικούριου Απόλλωνα και:
«Κατά την πρώτη συστηματική ανασκαφή του ναού το 1812, από ομάδα «αρχαιόφιλων» ξένων επιστημόνων, οι πλάκες ανακαλύφτηκαν κάτω από αρχιτεκτονικά μέλη. Κατά την ίδια έρευνα ανευρέθη και το παλαιότερο στην ιστορία της ελληνικής αρχιτεκτονικής κορινθιακό κιονόκρανο, το οποίο όμως δεν διασώθηκε. Μετά την διαρπαγή της από τους κατ' επίφασιν ανασκαφείς η ζωοφόρος και τα άλλα γλυπτά του ναού έφθασαν στην Αγγλία(1814) και κατέληξαν στο Βρετανικό Μουσείο (1815), όπου σήμερα εκτίθενται.».

Από τον μακρύ κατάλογο των χιλιάδων ελληνικών εκθεμάτων που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπου δημιουργίας τους, ας ξεχωρίσουμε την Ζωοφόρο του Παρθενώνα που βρίσκεται από το 1804 στο Βρετανικό Μουσείο, την Αφροδίτη της Μήλου (Μουσείο Λούβρου 1820), την Νίκη της Σαμοθράκης (Λούβρο 1863), τον Βωμό του Ναού του Διός της Περγάμου (Βερολίνο 1886), τον Αρπιστή (Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης).



Τέτοιες σκέψεις, ήρθαν απρόσκλητες καθώς παρακολουθούσα το ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσαφτή από το μόνιτορ μέσα στον στεγασμένο χώρο του Παρθενώνα της Πελοποννήσου. Σπουδαία και δύσκολη δουλειά μέσα σε αντίξοες συνθήκες, με τους χειμερινούς μήνες να είναι σκληροί εκεί στα ορεινά (1.130μ.) της Αρκαδίας. Ας μην λησμονούμε ότι ο ναός του Απόλλωνα ήταν το πρώτο Ελληνικό μνημείο που ενεγράφη στον κατάλογο των μνημείων της Παγκόσμια κληρονομιάς της Unesco, το 1986.

Ένα χρόνο αργότερα, τότε που ενεγράφη και η Ακρόπολη των Αθηνών, ο ναός του Επικούριου απέκτησε το στέγαστρο και το αντισεισμικό ικρίωμα προκειμένου να προστατευθεί για όσο κρατήσουν οι εργασίες συντήρησης. Το προσωρινό στέγαστρο υπάρχει ακόμα, σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, αλλά αν σκεφτούμε ότι ναός βρίσκεται εκεί 2.600 χρόνια, έχουμε μια διαφορετική αντίληψη της προσωρινότητας. Το βαθύ παρελθόν του Τόπου.



Η δύση μας βρήκε στη δυτική ακτή. Ανάμεσα Κυπαρισσία και Ζαχάρω. Στο Αη Γιαννάκι. Επιβλητική όπως οι περισσότερες όταν ο πύρινος δίσκος, σβήνει, χάνεται κάτω από τον ορίζοντα, μέσα στην θάλασσα. Σε αντίθεση με άλλες αχαλίνωτα ξεζουμισμένες περιοχές, όπου το πολυπληθές τουριστικό στοιχείο κρέμεται στα βράχια, σε μια ακόμα ανυπέρβλητα θεατρική παράσταση της φύσης, εδώ ένας μόνον, σε μια ατελείωτη παραλία, είχε στρέψει το βλέμμα του στο πολύχρωμο θέαμα. Και μόλις εξαφανίστηκε η τελευταία φλόγα, του ήλιου, και η ζεστή υγρασία έγινε πιο έντονη, απομακρύνθηκε κι αυτός με αργά βήματα.

Λίγα μέτρα πίσω από την ακτογραμμή, ο μικρός σιδηροδρομικός σταθμός δεν έχει πια επιβάτες να εξυπηρετήσει. Εκεί εδράζεται τώρα, περιβαλλοντολογικός σταθμός για την προστασία της θαλάσσιας χελώνας και οι εθελοντές που εργάζονται για το σκοπό αυτό είναι πρόθυμοι ,ανάμεσα στις άλλες τους δραστηριότητες, να πληροφορήσουν τους ταξιδιώτες και τους περαστικούς για τα ξεχωριστά αυτά ζώα. Η σιδηροδρομική γραμμή, βουβή, σκουριάζει εδώ και χρόνια, παράγωγο μια άλλης αντίληψης για την ανάπτυξη.

Πιο δυτικά δεν είχε. Τις επόμενες ώρες η πορεία θα ήταν αντίστροφή και όταν περνούσαμε από τον Καϊάφα η τελευταία ανταύγεια  φωτός έσβηνε κι αυτή. Ο δρόμος του γυρισμού ξετυλιγόταν, ευτυχώς, όχι με κριτήριο την συντομία.