Ναϊτζίρια - (Τρίτη 1η Νοεμβρίου 2016) PDF Print E-mail

Η περίπτωση της Νιγηρίας είναι μια ακόμη ένδειξη της αποτυχίας της οικονομίας, της δικαιοσύνης και τελικά του πολιτισμού.
Έχοντας δεχτεί μέχρι το '60 τη θωπεία της Βρετανικής αποικιοκρατίας, διήνυσε τα επόμενα έτη μέσω σοβαρών θρησκευτικών διαφορών, άφθονου εμφυλιακού αίματος και ασφαλώς το όνειδος της Μπιάφρας.


Χώρα πλούσια, με μεγάλα τμήματα εύφορης γης, πυκνά εκμεταλλεύσιμα δάση και άφθονα νερά. Παλιότερα, τα γεωργικά προϊόντα ήταν ο σημαντικότερος εξαγωγικός τομέας της. Σήμερα δεν αρκούν να θρέψουν τον μεγαλύτερο πληθυσμό και γίνονται εισαγωγές.

Παλιότερα, δεν γνώριζαν πόσο πλούσια αποθέματα υδρογονανθράκων έκρυβε το υπέδαφος, ενώ σήμερα που το έχουν συνειδητοποιήσει, το 80% των δημοσίων εσόδων, προέρχονται από τον μαύρο χρυσό.
Σήμερα που η χώρα, είναι σε παγκόσμιο επίπεδο, ο όγδοος  μεγαλύτερος εξαγωγέας, δέκατη στη λίστα με τα αποδεδειγμένα  μεγαλύτερα αποθέματα και η δωδέκατη  μεγαλύτερος παραγωγός.

Κι αντί όλα τούτα να είναι στοιχεία ευημερίας, ειρήνης και προόδου, η χώρα μαστίζεται από κάθε είδους σοβαρά προβλήματα.
Η πρόσφατη πτώση στις τιμές του πετρελαίου μάλιστα, άδειασε τα δημόσια ταμεία, καθώς καταγράφουν τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων. Μην έχοντας πολλές λύσεις, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εισοδήματος εντόπισε περισσότερες από  70.000 εταιρείες που ποτέ δεν κατέβαλαν φόρους και το κυνήγι άρχισε, με στόχους δέκα εκατομμύρια πολίτες.

Το 2011 το Citigroup ανέφερε ότι η Νιγηρία στο διάστημα 2010-2050 θα έχει την μεγαλύτερη μέση ανάπτυξη ΑΕΠ στον κόσμο. Με ΑΕΠ για το 2016 στα 1,166 τρισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, το μεγαλύτερο από οποιαδήποτε αφρικανική χώρα και 22ο παγκοσμίως, το Δ.Ν.Τ.  προέβλεπε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 9%. Η χώρα όμως ψάχνει για αναδρομικούς φόρους, μετά από χρόνια αδράνειας.

Το πετρέλαιο, δεν φαίνεται να φέρνει την ευτυχία,ή έστω ένα ισόρροπο ισοζύγιο ανάμεσα στην ευτυχία και τα προβλήματα, ειδικά όταν στηρίζεται ολάκερη η οικονομία σε αυτό, ειδικότερα αν η διακύμανση της τιμής του είναι ένα σκοτεινό και πολύπλοκο θέμα και ειδικότατα όταν το κράτος είναι εχθρός και όχι σύμμαχος του πολίτη.