Πως να κρυφτείς; - (Τρίτη 31 Μαίου 2016) PDF Print E-mail

Αποφεύγω σχολαστικά να πλασάρω φωτογραφίες που με εικονίζουν, μα σε τούτη δεν κατάφερα να αντισταθώ, καθώς μου δίνει μια ευκαιρία για πολύ συγκεκριμένα σχόλια. Παρασκευή (27/5ου) , στις 11 το πρωί. Ζάππειο. Εκκίνηση τουHistoric rally of Greece 2016. Λίγος κόσμος, όχι πολλοί συμμετέχοντες. Άλλη μια αναγωγή στην ευρύτερη κατάσταση του Τόπου.

Ίσως το θέμα, βέβαια, να μην είναι το πόσοι. Να είναι το ποιοι. Το καταραμένο ποιοτικό κριτήριο δηλαδή. Κι΄ αυτό αφορά όλους μας. Θεατές, οργανωτές, αγωνιζόμενους, μηχανικούς, δημοσιογράφους, παρατρεχάμενους. Όλους. Τέλος πάντων.

Το 51ο Δημοτικό σχολείο, ήρθε να παρακολουθήσει το γεγονός από κοντά. Τα παιδάκια κάθονταν ήσυχα και πειθαρχημένα στα σκαλοπάτια του επιβλητικού νεοκλασικού μεγάρου, στους χώρους του οποίου, έχουν γραφτεί μερικές από τις πρόσφατες σελίδες, της νεότερης Ιστορίας της Ελλάδας.

Πολύ νωρίς για να τα μάθουν αυτά, όπως επίσης ότι ο μέγας ευεργέτης αποχώρησε από τον μάταιο κόσμο μας στα 65 του, πάμπλουτος, αλλά με διαταραγμένο ψυχικό κόσμο. Αλλά όχι και τόσο νωρίς, για να γνωρίσουν από κοντά τον πολύχρωμο και πολύβουο κόσμο ενός αγώνα ιστορικών αυτοκινήτων.

Την ώρα που χαιρετιέμαι με κάποιους γνωστούς, εκεί μπροστά τους, μια ψυχούλα με ρωτά με άνεση, αν έχω να της  δώσω ένα καπελάκι. Ασκεπής ων, τι να αποκριθώ; Η ευγενική φωνούλα το άξιζε, μόνο και μόνο γιατί το διεκδίκησε με τρόπο όμορφο. Την ίδια στιγμή με αρπάζει ο Πετράν (1), με βάζει ανάμεσα στα παιδιά, τα οποία παρακινεί να σηκώσουν τα χεράκια τους.

Λίγο, διατεταγμένα, αμήχανος χαμογελώ, ανάμεσα σε αυτούς, τους πιο υπεύθυνους κριτές μας και ιδού το αποτέλεσμα. Χαμογελαστά  προσωπάκια με τις κονκάρδες τους κρεμασμένες, κουβαλώντας όλη την καλοσύνη του κόσμου και στην μέση αυτής της φρεσκαδούρας, ο γεροντής με τα άφλεκτα.

Ποιος να ξέρει μετά από 30 χρόνια, που οι σημερινοί 60παρακάτι θα είναι κοκόρια στην Αυστραλία (2), αν κάποιο παιδί από τα εικονιζόμενα ανακαλύψει τούτη την εικόνα, ή ακόμα περισσότερο, μαζί και το κείμενο, κρεμασμένο σε κάποιο ανύποπτο σημείο του αχανούς διαδικτύου.

Τότε που, μοιραία, θα έχουν χάσει κομμάτι από την αφέλειά τους και θα το έχουν αντικαταστήσει, εξίσου μοιραία, με κάποιο άλλο κομμάτι δυσπιστίας, δυστυχώς απαραίτητης για την επιβίωση. Τότε που θα έχουν γευθεί το αλάτι του συμβιβασμού και το πιπέρι της υποταγής. Τότε που, δυστυχώς, θα έχουν αντιληφθεί, ότι στη ζωή δεν παίρνεις αυτό που αξίζεις, αλλά αυτό που διεκδικείς.

Τα γράφω αυτά, φοβούμενος ότι όσα μαθαίνουμε από τα παιδιά, είναι καλύτερα απ' όσα τους μαθαίνουμε!

Ότι και να συμβαίνει, για κάθε σελίδα που ανοίγει στο βιβλίο της ζωής, κάποια άλλη κλείνει. Το σκεφτόμουν αυτό πολύ - πολύ στενάχωρα, την ώρα που δενόμουν στον «καϋμό» μέσα στα bucket που ευγενικά μας τα δάνεισε ένας άνθρωπος που ανεβαίνει Γολγοθά.

Πάνω στην ράμπα της εκκίνησης, έριξα μια ακόμα ματιά στα παιδιά και σκέφτηκα τους στίχους του τραγουδοποιού:

«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.»


Έτσι είναι, μας παίρνει πολύ κόπο, πολύ χρόνο, πολύ ζωή μέχρι να γίνουμε παιδιά. Άσε που πολλοί, δεν το καταφέρουν ποτέ!

 

(1) Πέτρος Καστορίνης. Προ τριακονταετίας, είχαμε συνεργασία στο περιοδικό pit στο οποίο ήταν εκδότης, διευθυντής, art director, φωτογράφος, γραφιάς και δεν θυμάμαι τι άλλο. Καλή προσπάθεια, το έντυπο εκείνο, θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερη τύχη. Μόλις ο Πετράν έκανε το κλικ αναφώνησε: «Τέλος. έχω την εικόνα του αγώνα. Φεύγω.» Αργότερα την ανέβασε στη σελίδα του pit στο f/b. Δεν είναι πάντα εφιαλτικό, αυτό το μαραφέτι, το  f/b.

(2) Προς άρση παρεξηγήσεων: Δεν πιστεύω στην μετεμψύχωση, όπως, κατά πως λέγεται, πίστευε ο Πυθαγόρας. Αλλά αν ο προικισμένος πρόγονος έχει δίκιο, μπορεί και να ελπίζουμε ότι θα ρεφάρουμε κάποιους λογαριασμούς στο μέλλον. Έστω και σαν κοκόρια στην Αυστραλία. Από την άλλη μεριά, μπορεί, στην τρέχουσα ζωή μας, ήδη να ρεφάρονται άλλοι λογαριασμοί. Αυτό κι' αν είναι εφιάλτης. Ας ελπίζουμε, ότι εδώ ο Πυθαγόρας, δεν το έκανε τόσο σωστά, όσο στο γνωστό του θεώρημα.