Forty eight! – (Κυριακή 10 Απριλίου 2016) PDF Print E-mail

«Κινδυνεύει» να γίνει θεσμός. Χωρίς ασφαλώς την πονηρή πολιτκή χροιά που απέκτησε όλως προσφάτως η έννοια της λέξης. Για τρίτη συνεχή χρόνια είχα την ευκαιρία να οδηγήσω ένα νέο μοντέλο της Harley Davidson στο πλαίσιο του παγκόσμιου τουρ του Αμερικάνικου εργοστάσιου.

Άνοιξη, Απρίλης, θερμοκρασία ιδανική για βόλτα και να μια forty eight να την κοιτώ και να είμαι περίπου σίγουρος ότι, η V ψυχή της σμιλευμένη από σκληρό μέταλλο στο Milwaukee των Η.Π.Α. με αντίκριζε αρκετά δύσπιστα.

Για έναν, τουλάχιστον εμφανή λόγο. Με είδε να καταφθάνω με την CBR. Στο συνειδητό μοτοσυκλετιστικό σύμπαν τα σύνορα δεν είναι αδρά χαραγμένες πινελιές. Είναι ιδεολογίες. Κι αυτές οι ιδεολογίες συχνά δημιουργούν σοβαρές αντιθέσεις.
Ας το δούμε λίγο αυτό.

Για έναν Έλληνα έφηβο του ’71, η Harley ήταν ένα βαρύ δύσθυμο δίτροχο που το χρησιμοποιούσαν οι τροχαίοι και τα καρακόλια στο Παναθηναϊκό στάδιο στο κρεσέντο του κιτς κατά την διάρκεια των εορτών της δικτατορίας. Είχε καταχωρηθεί σε μια μαύρη, δίτροχη λίστα.

Αντίθετα, την ίδια στιγμή, η H1 Mach III με τα σχιστά της μάτια από τη χώρα των καμικάζε με τον στριγκό της ήχο με τις πυραυλικές επιδόσεις, τους γαλάζιους καπνούς και τους τρεις δίχρονους εκρηκτικούς κυλίνδρους, τι πράμα, τι ήχος! Που να καταλάβουμε, τότε, εκείνα τα περί λαστιχένιων φρένων και πλαισίων!

Τέλος πάντων περνούσαν τα χρόνια, ο κάθε Ευρωπαίος κατασκευαστής άφηνε τις τελευταίες του πνοές και ο μοτοσυκλετιστικός ήλιος ανέτειλε γεμάτος σφρίγος, πλήρης ισχύος κι’ αυτοπεποίθησης. Σε μια ειρηνική επανάληψη του  συνθήματος «τόρα τόρα τόρα» (τίγρης εις την ελληνικήν) που ακούστηκε στον Ειρηνικό την αυγή της 7ης Δεκέμβρη του ’41, δεν θα οδηγούσε σε ένα χαμένο πόλεμο και σε μια αδιανόητη, για ολόκληρες γενιές Σαμουράι, άνευ όρων συνθηκολόγηση. Μα θα τους έσπρωχνε σε μια καθολική επικράτηση. Έτσι η H.D. και οι πιστοί της έμπαιναν, σε τούτον τον τόπο, υποθέτω και σε άλλους, μοιραία στο περιθώριο.

Αυτά σκεφτόμουν καθισμένος πάνω στο μονόσελο 48άρι στρίβοντας στο παλιό οδικό δίκτυο προς την Πελοπόννησο.  Με χωρητικότητα μόλις 7,9 λίτρων στο σταγονοειδές σχεδιαστικά δοχείο καυσίμων της, σχήμα που οι Αμερικανοί του motorcycle.com περιγράφουν ως «φιστίκι», με περίπου 20 χλμ. σε κάθε 550 στροφές στην πέμπτη και υψηλότερη ταχύτητά της, σύντομα κατάλαβα πόσο λάθος την οδηγούσα.

Με ένα συνδυασμό νεύρου και άγχους, με συνεχή κατεβάσματα για να στρίψω ή να προσπεράσω προπορευόμενα αυτοκίνητα. Το σκότωνα το μηχανάκι, και μαζί του σκότωνα την διάθεσή μου. Πήρε λίγο χρόνο να συγχρονιστούμε, να συντονιστούμε καθώς, δικαίως, χρεώθηκα όλη την ασυνεννοησία.

Εννοώ ότι είχε τόσο και τέτοιο απόθεμα ροπής, από χαμηλά που ήταν απολύτως περιττό, να κατεβάσεις ώστε να επιταχύνεις. Το μόνο που κέρδιζες με τα κατεβάσματα, ήταν αυτός ο σκληρός μεταλλικός ήχος, και η αντίστοιχη αίσθηση, δείγμα δυνατής, άθραυστης κατασκευής.

Forty eight λοιπόν, ανήκων στη σειρά  Sportster που παράγεται συνεχώς από το 1957 από τη H.D. με τον κωδικό XL. Δεδομένου ότι παρέμενε χωρίς ανανέωση από το 2010, και όλη η οικογένεια Sportster προοριζόταν να δεχτεί νέες αναρτήσεις ιδού και το νέο 48. Η μεγαλύτερη λειτουργική αλλαγή, είναι μια νέα πίσω ανάρτηση, σε συνδυασμό με ένα νέο 49 χιλιοστών εμπρόσθιο πιρούνι που είναι κατά 10 mm μεγαλύτερο από αυτό που αντικαθιστά! Η γεωμετρία παρέμεινε, βασικά, ή ίδια, αλλά διάφορες μικροεπεμβάσεις έγιναν ώστε να αποκτήσει καλύτερη αίσθηση στις χαμηλές ταχύτητες.

Μια άλλη  διαφοροποίηση, είναι οι μαύρες ζάντες χυτού αλουμινίου, με εννέα ακτίνες, που επιτρέπουν την τοποθέτηση tubeless ελαστικών, ενώ άλλες στιλιστικές αλλαγές που έγιναν είναι ότι οι κυλινδροκεφαλές και οι εξατμίσεις, έπαψαν να  είναι μαύρες.

Νάμαστε λοιπόν το περιστασιακό ζευγάρι, να ανεβοκατεβαίνουμε βουνά και κάμπους στην Κορινθία, στην Αργολίδα, στην Αρκαδία. Βουτηγμένοι σε έναν συνεχή καταιγισμό από τις έντονες μυρουδιές των ανθών από τα ξινά. Εκτός από το ορεινό πέρασμα του Κωλοσούρτη όλο το υπόλοιπο οδικό δίκτυο, τούτην την εποχή κατακλύζεται από αυτό το άρωμα.

...τις φωτό της κίνησης τις επιμελήθηκε ο Δυσσέας, με το κινητό (που φθάσαμε!). Ο οποίος Δυσσέας έβγαλε για πρώτη φορά τη GS του στην Πελοπόννησο, ιδιαιτέρως περήφανος που οι ρόδες της είχαν πατήσει, με τον προηγούμενο ιδιοκτήτη της, το βόρειο ακρωτήρι. Δυο χιλιάδες τετρακόσια κυβ. εκ.και οι δυό τους (ξανά που φθάσαμε!).

Κωλοσούρτη έγραψα και χωρίς καθόλου να πιστεύω ότι είμαι η μετεμψύχωση του άφοβου Barry Sheene, ένιωσα και άκουσα μερικές φορές τους μαρσπιέδες του 48 να σέρνονται στην τραχιά άσφαλτο. Ήταν άλλο ένα μάθημα συνειδητοποίησης στην προσπάθεια βελτίωσης των σχέσεών μας με το forty eight.

Και μια και μιλάμε για σχέσεις, να γράψω τι δεν μου άρεσε πάνω της, ή πιο σωστά τι είναι ασύμβατο με τους δρόμους μας. Η ανάρτηση, ειδικά η πίσω. Με 1,6 ίντσα διαδρομή ή 4 εκατοστά αλλά και αυτή η διαδρομή να είναι σφικτή υποφέρει στις συνθήκες των ελληνικών δρόμων. Μπροστά με τις 3,6 ίντσες (9,1cm)  διαδρομή, συμμαζεύεται κάπως. Δεν γράφω ότι η μοτοσυκλέτα έχει κακές αναρτήσεις. Ισχυρίζομαι ότι δεν της ταιριάζουν οι κακοί δρόμοι.

Για να τελειώνω με τούτη την παθογένεια γνωστή και ως η γκρίνια του γραφιά, θα συμφωνήσω απολύτως με τον Αμερικάνο φίλο που, επί λέξει, έγραψε: «Don’t bother using those mirrors unless you want to see what the underside of your elbows look like». Το αποδίδω: Μην ενοχλείσθε προσπαθώντας να χρησιμοποιήσετε τους καθρέπτες. Εκτός αν θέλετε να δείτε πως είναι οι αγκώνες σας.

Διανύσαμε μαζί σχεδόν 400 χιλιόμετρα. Σε μερικές από τις ιστορικότερες περιοχές του πλανήτη. Σε χρονική στιγμή που η πιο πολλά υποσχόμενη εποχή του χρόνου, είχε αρχίσει να εκτινάσσεται, ακριβώς όπως οι νότες του Ιgor Stravinsky στην ιεροτελεστία της άνοιξης.

Δεν είχα κανένα λόγο να διαμαρτύρομαι. Έτσι όταν το απόγευμα επέστρεψα στην οδό Πειραιώς και δέχτηκα το ερώτημα του ευγενικού και φιλόξενου Αριστείδη Αθανασίου, μα και της ευειδούς κυρίας στην υποδοχή της αντιπροσωπείας: «Πως σου φάνηκε;» Απάντησα: «Πέρασα ωραία, πολύ ωραία. Σας ευχαριστώ»

Άφησα την 48 ανέβηκα στην CBR να επιστρέψω σπίτι. Σοκ! Ήμουν πάνω στο τανκ, όχι πίσω από αυτό. Δεν έβρισκα τα μαρσπιέ, τα ποδωστήρια ήταν αλλού. Ένιωθα σαν κάμπια που σέρνεται πάνω σε λείο οριζόντιο κλαδί, άσε που το μηχανάκι ήταν χαμηλά ψόφιο. Ένιωσα άβολα πάνω στο αγαπημένο μου δίκυκλο που συζούμε 15 χρόνια, που μαζί με το προηγούμενο διάγουμε στο τουγκέδερ, είκοσι συναπτά έτη!

Κι όλα αυτά μόλις με οκτώ ώρες και 400 χιλιόμετρα με την Αμερικάνα.  Ε! πώς να δικαιολογηθώ;  Μα το είπαμε στην αρχή: Στο συνειδητό μοτοσυκλετιστικό σύμπαν τα σύνορα δεν είναι αδρά χαραγμένες πινελιές. Είναι ιδεολογίες. Κι αυτές οι ιδεολογίες συχνά δημιουργούν σοβαρές αντιθέσεις.
Μα όσο σοβαρές κι’ είναι τούτες οι αντιθέσεις, τα ευγενή μυαλά και οι καλοπροαίρετες ψυχές, βρίσκουν τρόπο να τις γεφυρώσουν, ή να τις αγνοήσουν.
Χώρος υπάρχει.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, που θα βρίσκεται μετά από λίγες μέρες η 48ρα (μου). Σε πιο μέρος του κόσμου, σε τι δρόμους θα συνοδεύει τον επόμενο περιστασιακό καβαλιέρο της. Θα την σκέπτομαι. Να είναι καλά. Και θα είναι αφού θα την φροντίζουν, τα παιδιά με τα τατού.

..για τις περιπλανήσεις των προηγουμένων ετών με H.D., εδώ:

Μία άλλη ή άλλη μιά παραμονή Πρωτομαγιάς; - Κυριακή 3 Μαίου 2015

και εδώ:

Τι δίτροχη εβδομάδα! - Κυριακή 11 Μαίου 2014