Για την μνήμη, την τετράτροχη προτίμηση του Johan & άλλα - (Δευτέρα 4 Απριλίου 2016) PDF Print E-mail

Στο Ιστορικό Wembley με τους δύο πύργους του να δεσπόζουν, το '66, ο Bobby Moore είχε σηκώσει το “Jules Rimet”. Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τιμή, από το να είσαι αρχηγός στην ομάδα που που κέρδισε το παγκόσμιο κύπελλο εντός έδρας. Αν μάλιστα προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Αγγλία «ανακάλυψε» το ποδόσφαιρο έ τότε κάνουμε λόγο για μια και μοναδική στιγμή.

Στο ίδιο ποδοσφαιρικό πεδίο μάχης, έμπαινε και  το τριφύλλι, σχεδόν πέντε χρόνια αργότερα, την Τετάρτη 2 Ιουνίου του ’71 με τον Μίμη αρχηγό. Για να παίξει τελικό κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Απέναντί του ο χαρισματικός Αίαντας που ο πρωτοπόρος Marinus "Rinus" Michels του είχε διδάξει το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και το τεχνικό off side.
Στημένος βρισκόμουν, μπροστά στον μαυρόασπρο δέκτη με την φωνή του Διακογιάννη να μας «ενώνει, να μας δονεί» γεμάτος ελπίδα για την ύψιστη διάκριση.
Αμ δε! Ο van Dijk το κόλλησε μόλις στο 5΄, και ογδόντα, μάλλον, άνοστα λεπτά αργότερα έγινε το μηδέν δύο, από αυτογκόλ του Άνθιμου. Τέλος.



Κι εκείνος ο σατανάς με το δεκατέσσαρο, χορευτής περισσότερο παρά μπαλαδόρος, τεχνίτης άφθαστος, το μάγευε το τόπι.  Μορφή ξεχωριστή και τόσο μακρινή από το σωματότυπο ενός ας πούμε Φώντακα, ενός Παπαμανώλη, ενός Καίσαρα, αυτών των Ελλήνων σχεδόν σύγχρονων του Ολλανδού. Λεπτός, σχεδόν ισχνός, έτρεχε στις μύτες, αν τον φυσούσε ο Αρίσταρχος, θαρρείς θα τον ξάπλωνε.
Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Τέχνη δύναμη σημειώσατε άσσο.
Johan Cruyff!

Πως θα μπορούσα να φανταστώ ότι σχεδόν 45 χρόνια αργότερα θα σημείωνα για τον πρώιμο θάνατό του. Κι ανάμεσα στον αποχαιρετισμό από τα εγκόσμια την αυτοκινητική του προτίμηση.
Ήταν κάτοχος της πρώτης Citroen SM (αρ. κυκλοφορίας 82-22-XV) που κύλησε τους τροχούς της στην Ολλανδία. Όταν άφησε την νεφελώδη πατρίδα του για τον ήλιο της Μεσογείου και το χρήμα της Barca, πήρε το όχημα μαζί του. Μόλις 99 Citroen SM πουλήθηκαν στην Ολλανδία.
Θα λέγαμε ότι ήταν μια ώριμη επιλογή. Όχι σαν τους σημερινούς αστέρες που πάνε στα προπονητικά κέντρα με εξεζητημένα αυτοκίνητα ή λιώνουν τα πανάκριβα Ιταλικά κουπέ αναιτίως.



Ώριμη επιλογή. Ένα μεγάλο όχημα από πρώτα αυτοκίνητα στα οποία χρησιμοποιήθηκε αεροδυναμική σήραγγα, για την μείωση της αντίστασης του αέρα, που είχε ως αποτέλεσμα το απίστευτο για την εποχή αεροδυναμικό συντελεστή 0,26. Το πρώτο όπου το παρ μπρίζ κολλήθηκε πάνω στο πλαίσιο του σασί, όπως και το πρώτο ευρωπαϊκό αυτοκίνητο με ρυθμιζόμενο σε ύψος και σε βάθος τιμόνι. Με τέσσερα δισκόφρενα, εξαιρετική σταθερότητα, τελική ταχύτητα πάνω από 200 χλμ/ώρα, μεγάλους χώρους για τέσσερις επιβάτες, με κατευθυνόμενα εμπρόσθια φωτιστικά σώματα τα οποία επιπροσθέτως διάβαζαν το βύθισμα της πίσω ανάρτησης και ρυθμίζονταν ανάλογα.



Στην κορυφαία του έκδοση έφερε τρίλιτρο V6 κινητήρα με τροφοδοσία injection. Ήταν ένα εντυπωσιακό σύνολο με μήκος 4,9 μέτρων, πλάτους 1,8 και ύψους μόνον 1,3. Ζύγισε αρκετά, 1.500 κιλά και έφερε την υπογραφή του σχεδιαστή Robert Opron. Στα έξι χρόνια που κράτησε η παραγωγή του, από το ’70 έως και το ΄75 κατασκευάστηκαν μόνο 12.920 τεμάχια.

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου του '73. Μεσ' του Καραϊσκάκη (που θάλεγε κι ο Μιχάλης Γενίτσαρης). Ανταλλάσσει λάβαρα με το Γιώργο Δεληκάρη. Λίγο πολύ όλα ίδια. Ίδιο στυλ, ίδια τέχνη, ίδιο ταλέντο. Ο Γιώργος, όμως, είχε την ποδοσφαιρική ατυχία να γεννηθεί στην Ελλάδα του '51. Θα μπορούσε να παίξει σε οποιαδήποτε κορυφαία Ευρωπαϊκή ομάδα της εποχής του. Ο ρέφερυς να είναι ο Νίκος Ζλατάνος;

Ένα - Δύο το είχε καθαρίσει το φιλικό ο Αίαντας. O Piet Keizer έκανε στο 9' το 0 -1, στο 20' ισοφάρισε ο διεθνής Ουρουγουανός του Ολυμπιακού Milton Viera και στο 58 ' o Johny Rep  πέτυχε το νικητήριο γκολ. Στο 1 - 1 είχες χάσει πέναλτυ ο Yves Τριαντάφυλλος!

Όπως έχει υπογραμμίσει και ο Luis Sezar «El Flaco» (ο αδύνατος) Menotti που το ΄78 οδήγησε τη εθνική ομάδα της, στρατοκρατούμενης εκείνη την περίοδο, χώρας του στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλου: «Τέσσερις βασιλιάδες έχουν υπάρξει στο ποδόσφαιρο, ο Di Stefano, ο Pele, ο Kruyff, ο Maradona».


Στο πρώτο el clasico μετά τον θάνατό του, που έγινε στο Καμπ Νού το περασμένο Σάββατο, οι θερμοί, εκδηλωτικοί Καταλανοί, αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τους ιπτάμενο Ολλανδό με τις λέξεις Gracies Johan. Μα και την φανέλα με το 14 στα μπλάουγκράνα χρώματά τους, σχηματισμένα όλα σε μια ολόκληρη κερκίδα, σε ένα κορεό.

Συγκινητικά τιμητικός αποχαιρετισμός από ένα κοινό που ξέρει να τιμά αλλά και να κατακρίνει ενίοτε με ακραίους τρόπους. Aς θυμηθούμε,  π.χ. την περίπτωση Figo. Οι οπαδοί της Barca πάντως, έφυγαν θλιμμένοι από το γήπεδο, αφού η Βασίλισσα, η μισητή για αυτούς Βασίλισσα, και όχι μόνο για ποδοσφαιρικούς λόγους, κούρσεψε με ανατροπή την Καταλανική έδρα κι ας τέλειωσε το παιχνίδι με δέκα παίκτες.

Α ρε Johan!  Θα μας μείνει το αέρινο στυλ σου, να σημαδεύει τα νιάτα μας και τις μαυρόασπρες στιγμές μαγείας που μας χάρισες.