Διάβασα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Δημήτρη Παπαχρήστου στον Αλέξη Γαγλία. Για όσους δεν θυμούνται, ας γίνει η υπενθύμιση ότι ο Δ.Π. υπήρξε η ανδρική φωνή στο ραδιοφωνικό σταθμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του ’73. Για όσους επίσης δεν το γνωρίζουν ο Παπαχρήστος ουδέποτε επιχείρησε να ρευστοποιήσει την όποια αγωνιστικότητα του. Ανάμεσα στα πολλά εύστοχα που διετύπωσε, στάθηκα στα εξής:

«...Στήριξα τον ΣΥΡΙΖΑ, χρόνια πριν, μαζί με τον Γλέζο, προσδοκώντας στην ενότητα της αριστεράς.»
«Έγιναν πολλά και αποστασιοποιήθηκα και από αυτούς. Πολιτική δεν είναι να υπογράφεις μνημόνια, ούτε η αλαζονεία και ο παραγοντισμός που αμέσως επέδειξαν. Γίνανε συμπλήρωμα του συστήματος, φοβήθηκαν την ανατροπή. Τώρα έχουμε έναν πρωθυπουργό που δηλώνει ότι είχε την ψευδαίσθηση ότι το δίκιο θα επικρατήσει… Που; Στο στόμα του λύκου; Δεν «κάνεις» λοιπόν, δεν αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει χρηματοπιστωτικό σύστημα, αγορές, Ε.Ε., Γερμανοί τραπεζίτες…»

Ξαναδιαβάζοντας την πρόταση: «Πολιτική δεν είναι να υπογράφεις μνημόνια, ούτε η αλαζονεία και ο παραγοντισμός που αμέσως επέδειξαν» θυμήθηκα αμέσως κάτι παρόμοιο από το βιβλίο της Έλλης Παππά «Μαρτυρίες μιας διαδρομής» που κυκλοφόρησε το ’10, μετά το θάνατό της. Να μην λησμονήσουμε ότι η Παππά υπήρξε θανατοποινίτισα και βαθιά στην παρανομία σε εποχές χαλεπές. Είχε περάσει από 40 κύματα.

Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «Παραδείγματα πολύ διδακτικά» ιστορεί τη διαφοροποίηση της συμπεριφοράς κάποιων στελεχών στο χρονικό διάστημα από την απελευθέρωση της Αθήνας έως το μακελειό του Δεκέμβρη. Αντιγράφω:

«Στην σύντομη εκείνη περίοδο οι γραμματείς των αχτίδων και στελέχη βοηθητικών επιτροπών είχαν αποκτήσει αυτοκίνητα - επιταγμένα - και με σωφέρ το καθένα.»
«...Στην Κατοχή, όταν τα ραντεβού ήταν στο δρόμο ή σε κάποιο σπίτι, όπου έπρεπε να μπούμε ένας ένας σε αυστηρά καθορισμένη ώρα, κανονίζαμε τα ρολόγια μας σε ώρα αστεροσκοπείου και δεν αργούσαμε ποτέ. Ξέραμε καλά πως μια καθυστέρηση μισού λεπτού μπορούσε να είναι μοιραία. Τώρα με τα αυτοκίνητα και τους σωφέρ τους, τα στελέχη αργούσαν,»
«...Αλλά τι έφταιγαν αυτοί. Μαζί με τα αυτοκίνητα είχαν αποκτήσει και την ανάλογη νοοτροπία.»

Σε τι συμπέρασματα  μας οδηγούν αυτές οι δυο αφηγήσεις;

Ότι:
- Όποιος δεν είναι πνευματικά και κυρίως ηθικά έτοιμος, να αποκτήσει θέση ισχύος είναι εν δυνάμει μοιραίος.
- Η Αριστέρα, ως ιδεολόγημα, είναι περισσότερο εκθετική απ’ οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία. Σαν ένα σπίτι με γυάλινους τοίχους. Δεν μπορείς να κρύψεις πολλά.
- Η κάθε εξουσία, το κάθε αξίωμα είναι επικίνδυνα από τη φύση τους.

Τέλος, για τις σχέσεις αριστεράς και εξουσίας ιδού και μια -πολύ- προσωπική άποψη: ...για την αριστερά (μου)...

(περισσότερα για το βιβλίο της Ε.Π. εδώ: Μαρτυρίες μιας διαδρομής)