28η Οκτωβρίου - Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015 Print

Πριν μισό αιώνα και κάτι ακόμα, η 28η Οκτωβρίου, ήταν η πρώτη, χρονικά, σημαντική επέτειος που μάθαινε ένα πρωτάκι. Ένας μαθητής της πρώτης Δημοτικού. Τέσσερις μόλις εβδομάδες από τότε που άνοιγαν τα σχολεία, ήταν ο εορτασμός και έρχονταν όλα με ένα είδος αυστηρού σεβασμού.

Αναφέρομαι στη γενιά μου, σε εκείνους που πέρασαν το κατώφλι του σχολείου τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '60. Τότε που μάθαινες να συλλαβίζεις, να προσθέτεις, να αφαιρείς.

Οι πρώτες εικόνες λοιπόν από αυτήν επέτειο, ήταν μια λέξη: «ΟΧΙ». Ήταν η εικόνα του ηρωικού φουστανελοφόρου πάνω στα άγρια βουνά, μα καιη ιαχή «αέρα», η εφόρμηση εφ' όπλου λόγχη. Ήταν τα σημαιάκια στις παρελάσεις, αλλά και καροτσάκια με ακρωτηριασμένους του πολέμου.

Είχαν περάσει μόλις 23 χρόνια από την Ιταλική εισβολή. Στα μάτια ενός εξάχρονου ήταν ασύλληπτα πολύς χρόνος. Στα μάτια ένός πενηνταοκτάχρονου είναι κάτι λίγο, σχεδόν το ενα τρίτο της ζωής του και στην πνοή της Ιστορίας είναι μια ανάσα.

Και περνούσαν τα χρόνια, και η επέτειος ήταν πάντα εκεί να μας θυμίζει την πρώτη ήττα του άξονα σε εκείνα τα ζοφερά χρόνια του δεύτερου μεγάλου μακελειού του 20ου αιώνα. Η διδαχή των γεγονότων ήταν τότε περιορισμένη.

Ακόμα πιο περιορισμένη ήταν η

ερμηνεία τους.

Ότι είχε σπρώξει τον τόπο στην 4η Αυγούστου, ότι μας είχε καταδικάσει στον Δεκέμβρη και στον εμφύλιο σπαραγμό, ότι ακολούθησε με το όργιο της αδικίας και του μετεμφυλιακού κλίματος μα και στο καθεστώς της 21ης, ήταν πάντα παρόν και κυρίαρχο. Ατυχώς η «28η», προφανώς, και η «25η» δεν κεφαλαιοποιήθηκε ποτέ. Αναφέρομαι στην κληρονομιά του «ΟΧΙ» και της εξέγερσης. Καταλαβαινόμαστε φαντάζομαι.

Κάποιες πιθανές εξηγήσεις για μερικά από τα παραπάνω, σε ένα κείμενο που γράφτηκε πριν τρία χρόνια εδώ: Το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου Δυστυχως, παραμένει επίκαιρο.

Για τον τρόπο που, απ' ότι φάινεται, ξοδεύτηκαν και οι τελευταίες ελπίδες, θα τα λέμε προσεχώς.