Κυρίες αγωνιζομένων στο Δ.Ρ.Α. - Τρίτη 11 Μαρτίου 2014 Print

Με το ersatz «Ακρόπολις» ante portas, καθώς θα διεξαχθεί για πρώτη φορά τέσσερις μέρες μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου και με τις μισές, από τις ολίγιστες, ειδικές διαδρομές του να είναι ασφάλτινες, το φωτογραφικό αρχείο των Φ.Φ./Γ.Κ. αποδεικνύεται για μια φορά ακόμα θησαυρός. Μας παρέχει τη δυνατότητα να συστήσουμε μια ενότητα, να θυμηθούμε τα περασμένα και να παραθέσουμε τα σχόλια μας.


Από τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70 λοιπόν, επτά ενσταντανέ Ελλήνων και τέσσερα αλλοδαπών αγωνιζομένων, που συμμετείχαν στο Δ.Ρ.Α. Κοντά, δίπλα, οι συντρόφισσές τους, που προσπαθούσαν να απαλλαγούν από την αγωνία και το άγχος για την τύχη των ανδρών τους, αλλά ταυτόχρονα επιθυμούσαν και μια διάκριση για αυτούς.

Στο σημείο αυτό ας συνυπολογίσουμε, πως εκείνες τις εποχές τα νέα από την εξέλιξη του αγώνα, κατέφθαναν με καθυστέρηση και ασάφεια και παρά το γεγονός ότι οι αγώνες ήταν πιο αργοί, δεν ήταν πιο ασφαλείς.

(υ.γ. Άλλη μια συγνώμη για τις υδατογραφίες στις εικόνες, μοναδική δυστυχώς άμυνα, στην αλητεία του διαδυκτίου)

1956


Εκκίνηση δεύτερου Δ.Ρ.Α. Ξημερώματα της Πέμπτης 26 Απριλίου στο χώρο προ του Παναθηναϊκού σταδίου. Με το # 19, το M.G.A. των Π. Παπαδόπουλου – Ν. Πολίτη, έτοιμο να πάρει σημαία. Ενώ στον αρχικό πίνακα αποτελεσμάτων το πλήρωμα βρισκόταν στη δεύτερη θέση γενικής και πρώτη Ελληνική, μετά από ένσταση χρεώθηκαν με 169,3 βαθμούς ποινής και κατρακύλησαν στην 27η θέση. Ο λόγος της ποινής, η οποία χρειάστηκε σχεδόν δύο μήνες προκειμένου να αποφασισθεί και να κυρωθεί, εντοπίστηκε στην εκτέλεση της δεξιοτεχνίας της Θεσσαλονίκης. Το αισιόδοξο, χαρούμενο ύφος της εύπαρουσίαστης κυρίας, αριστερά, δεν μαρτυρά ούτε την δυσκολία του εγχειρήματος, ούτε την άτυχη εξέλιξη.


1958


Λίγες στιγμές πριν την εκκίνηση του ΣΤ' Δ.Ρ.Α. Η Έφη Δαρδούφα επιμελείται της καλύψεως με προστατευτικό υλικό, των φωτιστικών σωμάτων της Alfa Romeo, με την οποία ο σύζυγός της Αλέξανδρος συμμετείχε ως συνοδηγός . Η συμμετοχή ήταν «Σπούτνικ» - «Αλέξανδρος» ή κατά κόσμον Παύλος Κουντουριώτης (πλωτάρχης του Βασιλικού, τότε, Ναυτικού) και Αλέκος Δαρδούφας (ο μελλοντικός και επί 19 ετών πρόεδρος της Ε.Λ.Π.Α.). Θα επιστρέψουν 11οι γενικής, πέμπτοι Έλληνες και επικεφαλής της κλάσης τους (Α/3). Η Έφη εκείνη την εποχή πέρα από την βοήθεια που παρείχε στις αγωνιστικές δραστηριότητες του Αλέκου, στήριζε ανιδιοτελώς και το έργο της Λέσχης.


1962


Τερματισμός του Ι’ Δ.Ρ.Α. Βράδυ στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ενδέκατοι γενικής και πρώτοι Έλληνες οι Στέφανος Ζάννος - Δημήτρης «Καμπανί» Κωδούνης με το Rapier. Η σύζυγος του Στέφανου, Έρα με ένα χαμόγελο ανακούφισης, τον αγκαλιάζει θερμά, που όλα πήγαν καλά, αλλά και χαρά για τη διάκριση. Στο άκρο δεξιά ο φίλος της συμμετοχής Γιάννης Καρακοστάνογλου. Στην απέναντι πλευρά η Λουκία μόλις διακρίνεται να συνομιλεί με τον Δημήτρη. Στα 23 του χρόνια, τότε, ο Στέφανος μετρούσε ήδη δυο τερματισμούς σε Δ.Ρ.Α. και μια λαμπρή εμφάνιση στο Mille Miglia του '57. Ο Δημήτρης, σχεδόν δέκα χρόνια μεγαλύτερος είχε κερδίσει την προηγούμενη χρονιά την πρώτη Ελληνική θέση στο Θ' Δ.Ρ.Α. Με τις επιδόσεις του στους επόμενους αγώνες του '62, θα βρισκόταν επικεφαλής του πρωταθλήματος Τουρισμού όταν, τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα κοντά στο Λαγονήσι.


1963


Ένα τρυφερό στιγμιότυπο ανάμεσα σε ένα ζευγάρι πολύ ξεχωριστό. Είναι ο Erik «on the roof» Carlsson και η Pat Moss - Carlsson, τον Απρίλιο του '63 στον τεχνικό έλεγχο του αγώνα. Μετρούν μερικές μόνον εβδομάδες από την μέρα που παντρεύτηκαν (3 Μαρτίου), και οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις, τους έφεραν στον τόπο μας. Η Pat, μικρότερη αδελφή του Stirling ο οποίος επίσης μας είχε έρθει στην Ελλάδα το '54 για την εκκίνηση του Monte Carlo, θα τερματίσει μαζί με την A. Riley και την Ford Cortina στην 6η θέση μπροστά από τις Citroen DS 19 των Paoli Toivonen (πατέρα του Henry που θα πρωταγωνιστήσει 20 χρόνια αργότερα) και R. Trautman (8ος). Ο ογκώδης Σουηδός, νικητής στο Θ' Δ.Ρ.Α. ('61), με μια χαριτωμένη χειρονομία εκδηλώνει δημόσια τα αισθήματά του για την σύζυγό, η οποία ασμένως αποδέχεται το χάδι του.


1966.1


Ο Ιρλανδός Pady Hopkirk ήταν ήδη ένα σημαντικό όνομα τον Μάιο του ’66 όταν ξανάρθε στην Ελλάδα με την ομάδα από το Abington, πολύ αδικημένη από το Monte και δικαίως αρκετά θυμωμένη εξ αιτίας του ότι συνέβη εκεί. Τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα χειρότερα μετά το τέλος εκείνου του ΙΔ’ Δ.Ρ.Α., όπου η FIA αφαίρεσε την νίκη από τον Ιρλανδό οδηγό και την B.M.C., με μια απόφαση που μπορεί να χαρακτηρισθεί άδικη. Στην εκκίνηση πάντως, εκείνο το γλυκό Μαγιάτικο απόγευμα στην Δ. Αρεοπαγίτου, όλα αυτά ήταν άδηλα και μελλούμενα, την ώρα που η σύντροφος του Pady, ετοιμάζεται με ένα φιλί να ευχηθεί «καλό δρόμο» στον αγαπημένο της.


1966.2


Το ΙΔ' έφτανε στο τέλος του, υπήρχε η βεβαιότητα της πρώτης ελληνικής θέσης και η πολύ ισχυρή πιθανότητα ενός πολύ καλού πλασαρίσματος, ίσως και στην πρώτη 7άδα για τους Στ. Ζαλμά – Μίμη «Θωρ» Γεωργίτση. Το θεωρούμενο ως τελευταίο δύσκολο κομμάτι όμως, το περίφημο Κέδρος – Μακρακώμη, έκρυβε δυσάρεστες εκπλήξεις για το πλήρωμα του Cooper νο 57, καθώς ένα πρόβλημα στο μπροστινό σύστημα, επιφύλαξε τεράστιες καθυστερήσεις και τα όνειρα για μια ξεχωριστή επίδοση διαλύθηκαν. Στον νυκτερινό τερματισμό κάτω από την Ακρόπολη, το βλέμμα του Μίμη ήταν αφηρημένο μετά από προσπάθεια 50 συνεχόμενων ωρών και του Σταύρου στενάχωρο για τη χαμένη ευκαιρία. Αντίθετα η Τζούλια μάλλον αδιάφορη για τα χαμένα λεπτά και τα κομμένα ακραξόνια, έσκυβε χαρούμενη να φιλήσει τον σύζυγό της.


1969


Ένα τρυφερό στιγμιότυπο από την εκκίνηση του ΙΖ’. Ο Μίμης «Θωρ» Γεωργίτσης δέχεται ασπασμό από τη σύζυγο του Μπέλλα ενώ ο Τζώνυς με φόρμα και την πίπα του ανά χείρας, επιθεωρεί το Kadett. Στον Μίμη θα μπορούσε εύκολα να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός του ήρωα, όπως και στον Κώστα Γαλάνη, ή στον Χαρίλαο Καλτσούνη και όλους όσοι κάθισαν για πολλούς αγώνες δίπλα στον Τζώνυ. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι τουλάχιστον σε εκείνο το «Ακρόπολις» ο οδηγός θα γκρίνιαξε αρκετά αφού η συμμετοχή δεν κατάφερε να επιστρέψει εκεί, στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου και να αντικρίσει την καρό σημαία, καθώς εγκατέλειψε από τεχνικά προβλήματα.


1970.1


Το ζεύγος Waldegaard στην εκκίνηση του ΙΗ' . Όσο και επαγγελματική να ήταν η εμπλοκή, η ανησυχία των συζύγων πριν τον αγώνα ήθελε και την αντίστοιχη συμπεριφορά. O Σουηδός ράλυμαν έχοντας επισκεφτεί για πρώτη φορά τη χώρα μας πριν πέντε χρόνια ήξερε αρκετά καλά τι να περιμένει και αγκαλιάζοντας τη σύντροφό του, προσπαθούσε να απομακρύνει την αγωνία της. Ο Bjorn έπρεπε να περιμένει άλλα επτά χρόνια, από τότε, για να πανηγυρίσει την νίκη, που δεν μπόρεσε ούτε με «δυο -δυο», ούτε με 911 αλλά με το μπλε οβάλ. Αριστερά διακρίνεται και η νικήτρια, εκείνης της χρονιάς, η Α 110 του J.L. Therier.


1970.2


Από τον ίδιο αγώνα, το ζεύγος Lindberg, κάπως πιο χαλαρό με τον τρισευτυχισμένο διάδοχο στους ώμους του πατέρα, ο οποίος είναι και κατά μια πενταετία πρεσβύτερος του Bjorn, άρα έχει και περισσότερη εμπειρία στη διαχείριση τέτοιων θεμάτων. Εκείνη τη χρονιά, ο Hakan με το 125 S, που διακρίνεται σε δεύτερο πλάνο, θα τερμάτιζε πέμπτος στο ΙΗ', ανάμεσα σε δυο Γαλλικά πληρώματα. Πίσω από το Escort των J.F. PiotJ. Todt και μπροστά από την Alpine των J.P. NicolasM. Veron. Δυο χρόνια αργότερα όμως θα κατακτούσε τη νίκη με το 124 Spider μπροστά από την ΗF του S. Lampinen στον πιο κλειστό μέχρι τότε τερματισμό, αφού μόλις 23 δεύτερα χώριζαν τα δυο πληρώματα.


1970.3


Δεν ήταν ο «Σιρόκο» ο πρώτος Έλλην που έλαβε μέρος στο Ακρόπολις με Alpine. Τον είχε προλάβει στο ΙΔ' Δ.Ρ.Α., ο Γιώργος Κρητικός, πρωταθλητής τουρισμού το ’68 με Renault Gordini. Μέσα στη γαλάζια μπερλινέτα, έκανε ένα καλό, για τα ελληνικά δεδομένα, αγώνα αλλά εγκατέλειψε τρεις ειδικές πριν το τέλος από έξοδο στο δύσκολο και πολύ γλιστερό κομμάτι μετά τη Σπάρτη. Στην εικόνα από την εκκίνηση, με τη σύντροφό του, λίγο πριν ανέβει στην ράμπα, με το αγαπημένο τους μπασέ για μια τελευταία ευχή.


1976


Η σχέση Μαρίας και Τάσου ήταν πολυεπίπεδη. Ποτέ δεν γνώρισε η ελληνική αγωνιστική σκηνή ένα τόσο μικρό, τόσο πετυχημένο, τόσο αποτελεσματικό, αγωνιστικό σχήμα. Εντός μπάκετ ο Τάσος ήταν τα πάντα. Εκτός, ήταν η Μαρία τα πάντα. Είχαν κάνει μάλιστα και μια συμμετοχή ως πλήρωμα. Βγήκαν! Ήταν η πρώτη και τελευταία τους εμφάνιση.

Στην εικόνα από το 23ο, η A 110 φτάνει στο service στην ευθεία της Θήβας, κατεβαίνοντας από τη βόρεια Ελλάδα προς την ανασυγκρότηση της Αθήνας. Η κίτρινη μπερλινέτα έχει σηκωθεί. Ο Θέμης Μυτάκος, μόλις διακρίνεται, με τη λευκή φόρμα καθώς επεμβαίνει στο μπροστινό σύστημα. Κάτι επισημαίνεται που χρίζει επισκευής και ο χρόνος αρχίζει να πιέζει. Η Μαρία σπριντάρει προς το όχημα υποστήριξης και ο Τζώνυς επιβλέπει βλοσυρός. Ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία για νίκη ελληνικού πληρώματος και στην συνείδηση ενός ζευγαριού όπως η Μαρία και ο Τάσος, ίσως η δεύτερη θέση του ’76 να ήταν αποτυχία. Ποιος ξέρει;