Ο μπαμπάς – (Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016) Print

Υπάρχουν ασθένειες όπου οι αγαπημένοι του νοσούντος υποφέρουν περισσότερο, ή έστω το ίδιο με αυτόν. Μια από αυτές είναι η άνοια. Λέξη σύνθετη γεννημένη από την σύζευξη του στερητικού α και του νου, δηλώνει ακριβώς την απώλεια της ευρύτερης λειτουργίας του νου.

Florian Zeller

Αυτό είναι το αντικείμενο του έργου με τίτλο «ο Μπαμπάς» του Γάλλου Florian Zeller. Η καθημερινότητα ενός άνδρα που πάσχει από άνοια. Ο F.Z. δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση.

Γεννημένος το ’79, πέτυxε πολλά, πολύ νωρίς. Στα 22 του δημοσίευσε την πρώτη του νουβέλα που έτυχε θερμής υποδοχής. Στα 25 του κυκλοφόρησε το τρίτο του βιβλίο, που πραγματεύεται τις σχέσεις της Δύσης με το Ισλάμ, με τίτλο Fascination of Evil το οποίο τον καθιέρωσε. Στα 29 του, ήταν ήδη παντρεμένος με παιδί και μια συλλογή από κρατικά βραβεία για το πλούσιο έργο του. Ένα από τα διαλεκτά του έργα, είναι «O μπαμπάς» που απέσπασε το βραβείο Μολιέρου 2014, ως καλύτερου έργοy.

Μετά το Παρίσι και το Λονδίνο έκανε πρεμιέρα και στην ημεδαπή, πέρσι τον Οκτώβριο στο θέατρο Δημήτρης Χόρν με πρωταγωνιστή τον Σταμάτη Φασουλή, οποίος έκανε την μετάφραση είχε και την επιμέλεια της σκηνοθεσίας.

Σταμάτης Φασουλής & Μαρίνα Ασλάνογλου

Δύσκολη αναμφίβολα παράσταση, πάνω σε ένα δύστροπο θέμα, όπου ακριβώς η έλλειψη του νου αφήνει λίγα περιθώρια για χιούμορ. Είναι αυτός ο συνδυασμός που εύστοχα περιγράφει ο συγγραφέας ως φάρσα τραγική. Ένας άλλος ορισμός είναι τραγική κωμωδία.

Αυτή είναι μια προσέγγιση. Η άλλη είναι, ότι δράμα λειτουργεί καταλυτικά απέναντι στο χιούμορ. Υπάρχουν σημεία που χαμογελάς, αλλά η αγωνία, το άγχος, η δυσκολία που υπάρχει σε μια κατάσταση που ούτε ανατρέπεται, ούτε μπορεί να βελτιωθεί, αντίθετα, το αύριο αναμένεται χειρότερο από το σήμερα, είναι τα κυρίαρχα στοιχεία.

Ο συγγραφέας παρουσιάζει δύο κόσμους. Τον ρεαλιστικό και εκείνον του Αντρέ του μπαμπά.  Έτσι η παράσταση ξετυλίγεται σε δύο επίπεδα. Και είναι μια σύγκρουση αυτών των δύο κόσμων. Του μπαμπά που δεν θυμάται, δεν νοεί, αλλά υποφέρει και της θυγατέρας, που και θυμάται και νοεί αλλά υποφέρει εξ’ ίσου αν όχι περισσότερο, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνεται.

Στην βάση της, είναι μια καταθλιπτική παράσταση. Δεν αφήνει παράθυρα αισιοδοξίας. Με το χιούμορ της επιθυμεί να απαλύνει τον πόνο. Το καταφέρνει. Το θέμα των ανθρώπων που είναι κοντά στη δύση τους είναι εκ των πραγμάτων δυσάρεστο. Ακόμα και αν χαίρουν άκρας υγείας, υπάρχει η φθορά των γεραμάτων. Πόσω μάλλον όταν συντρέχουν αγιάτρευτες ασθένειες.

Είναι όμως κομμάτι της ζωής που ίσως χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε. Είτε από εδώ, είτε από εκεί, Είτε ως πάσχοντες, είτε ως υποστηρικτές των πασχόντων. Ουσιαστική προετοιμασία δε υπάρχει για την πιθανή συνάντηση με αυτό το πρόβλημα. Σε παραλαμβάνουν και σε στρώνουν οι συνθήκες. Αυτό πραγματεύεται, ο πετυχημένος Γάλλος συγγραφέας, αυτό παρουσιάζει εξίσου άρτια και πετυχημένα ο Σταμάτης Φασουλής και οι συμπρωταγωνιστές του.

Δεν είναι μια παράσταση που θα «περάσεις καλά»,  αλλά θα σου δείξει να εκτιμάς τα κεκτημένα και πως να κρατήσεις ισορροπίες αν και όταν έρθουν τα πράγματα ανάποδα.


Συντελεστές

Συγγραφέας: Florian Zeller
Μετάφραση Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά παράστασης: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια ηθοποιών: Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί σκηνής: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Καβαλλιεράκης
Παίζουν: Σταμάτης Φασουλής, Μαρίνα Ασλάνογλου, Κωνσταντίνος Κάππας, Κίμων Κουρής, Ελευθερία Μπενοβία, Ματίνα Νικολάου