James Simon Wallis Hunt - 16 Ιουνίου 2013 Print

Είκοσι χρόνια από τον θάνατo του πλέον αντισυμβατικού, εκκεντρικού, ατρόμητου Άγγλου πιλότου.

Aναμφίβολα ο πιο bon viver παγκόσμιος πρωταθλητής. Παραμονές των αγώνων θα τον συναντούσες ξαπλωμένο ανάσκελα, δίπλα στην πισίνα καίγοντας τα αγαπημένα του τσιγάρα και σκοτώνοντας κάποιο κοκτέιλ, συντροφιά με κάποιο καλλίγραμμο θηλυκό. James 100%. Όχι ακριβώς ο τύπος που θα ήθελες να παντρευτεί η αδελφή ή η θυγατέρα σου, μα ασφαλώς ο φίλος που επιθυμείς να έχεις!

Γεννημένος τον Απρίλιο (29) του 1947, ήταν γιος χρηματιστή. Παιδί πολυμελούς οικογένειας, με χαρακτήρα επίμονα επαναστατικό. Οι γονείς του υποπτεύονταν ότι είχε ξεκινήσει το κάπνισμα από την ηλικία των δέκα χρόνων και παρά τις συστάσεις τους δεν κατάφεραν να τον απομακρύνουν από αυτή τη συνήθεια. Ταυτόχρονα όμως έπαιξε κρίκετ, ποδόσφαιρο στη θέση του τερματοφύλακα και τένις, ενώ επίσης έδειξε μια έφεση φυσιοδιφικού χαρακτήρα για ζώα και πουλιά.

Στα 17 του θα πάρει άδεια οδήγησης. Κάποια στιγμή, θα δηλώσει ότι από τότε άρχισε να κυλά πραγματικά ο χρόνος της ζωής του. Λίγους μήνες αργότερα θα βρεθεί στο Silverstone για να παρακολουθήσει έναν αγώνα όπου συμμετείχε φίλος του. Αυτό ήταν. Ο μικρός James είχε μπολιαστεί με το μικρόβιο του racing,

Ξεκίνησε το '66 τρέχοντας με Mini, το '68 βρέθηκε στη Formula Ford και ένα χρόνο αργότερα στην F3. Η πορεία του υπήρξε εξ' αρχής ταραχώδης και όχι εύκολη ή χωρίς εμπόδια. Γρήγορα απέκτησε το προσωνύμιο “Hunt the shunt” που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ο “εξοδούχος”, ο καταστροφέας. Η μεγάλη του ταχύτητα, το ατρόμητο του χαρακτήρα του, είχαν σαν αποτέλεσμα πολλά και μεγάλα ατυχήματα. Βρίσκει το περιβάλλον που του ταιριάζει στην Hesketh την ομάδα του Lord Alexander Hesketh του εκκεντρικού εκείνου Βρετανού που αποφάσισε να ξοδέψει κάποιο τμήμα της πατρικής περιουσίας στους αγώνες. Ο κόσμος μας ήταν διαφορετικός τότε. Αν ένας 22χρονος ευγενής, πλούσιος απόγονος ήθελε, έφτιαχνε μια ομάδα προσλάμβανε έναν ατρόμητο οδηγό και κατέβαινε στην F1, χωρίς χορηγούς. Έτσι, η ομάδα μετά από μια σύντομη πορεία σε μικρότερες κατηγορίες, αγόρασε ένα σασί March 731, τοποθέτησε ένα V8 Cosworth, προσέλαβε τον Harvey Postlethwaite και εμφανίστηκε στο πρωτάθλημα της F1 του ΄73. Κανείς δεν την υπολόγιζε, αλλά στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, στο Watkins Glen, ο Hunt θα βρεθεί μόλις 0,6 δευτερόλεπτα πίσω από τη Lotus του νικητή R. Peterson, αφού μαλιστα τον Ιούλιο στην Ολλανδία είχε προηγηθεί μια τρίτη θέση.

Το επόμενο έτος η ξεχωριστή εκείνη ομάδα με το λευκό, χωρίς υποστηρικτή μονοθέσιο και τη φιγούρα της μικρής αρκούδας με το full face και την Union Jack, θα σημειώσει τρία podium και την νίκη στον εξωπρωταθληματικό αγώνα BRDC International Trophy στο Silverstone όπου όμως συμμετείχαν όλοι οι γνωστοί αστέρες του πανθέου της F1.

Κάπως έτσι, φθάνουμε στις 22 Ιουνίου του '75 στο Zandvoort της Ολλανδίας. Εκεί, ύστερα από 29 αγώνες, ο Hunt γράφει ιστορία, ως πιλότος ιδιωτικής και χωρίς χορηγούς ομάδας κερδίζοντας τον αγώνα. Για 20 γύρους εξελίσσεται μια τρομερή μονομαχία ανάμεσα στον Hunt και τον Lauda, η οποία καταλήγει υπέρ του James. Γίνεται ο πρώτος Άγγλος μετά τον Peter Gethin (Monza, Σεπτέμβρης του ’71) που κερδίζει G.P. Μιλώντας για ένα διαφορετικό κόσμο ας θυμηθούμε ότι εκείνη την Παρασκευή, πριν το Ολλανδικό γκραν πρι, έκανε πρεμιέρα, σπάζοντας τα ταμεία, το διαβόητο Jaws, ενώ την επόμενη μέρα άνοιξε το πρώτο drive through restaurant στην Αριζόνα των Η.Π.Α. Στο μουσικό στερέωμα κυριαρχούν οι Ace και το How long, οι 10cc στο I am not love, οι E.L.O. στο το Evil Woman και οι America στο Sister Golden Hair. Στην F1 Hesketh κερδίζει τις Ferrari, Brabham, McLaren, Tyrrell, Lotus! Πλην όμως, τα παραμύθια δεν κρατάνε πολύ στον σκληρό μας κόσμο. Στο τέλος του ΄75 η ομάδα διαλύεται. Η 308 Hesketh, αυτό το νικηφόρο σασί, πάει στα αζήτητα, ο δημιουργός του Dr. Harvey Postlewaite περνάει στη νεόδμητη Williams, και ο Hunt μετακομίζει στα box της McLaren.

Εκεί την επόμενη σεζόν, με την Μ23 θα σημειώσει, 8 poles και 6 νίκες. Θα στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής, με διαφορά ενός μόνον βαθμού. Ήταν μια επεισοδιακή χρονιά όπου κυριάρχησε το σοβαρό ατύχημα του Lauda στο Ring, η απίστευτη επιστροφή του, μόλις 40 μέρες αργότερα στην Monza και φυσικά ο τελευταίος αγώνας στην κόλαση της βροχής του Μοnt Fuji. Τότε που, η τολμηρή αποχώρηση του Lauda και ο τερματισμός του Hunt στην τρίτη θέση χάρισαν τον τίτλο στον Άγγλο. Όλα αυτά, που φέτος, έγιναν κινηματογραφική παραγωγή με τον τίτλο Rush. Στα 29 του χρόνια ο ατίθασος James είχε φθάσει στην κορφή, χωρίς να κάνει και πολλές εκπτώσεις στην ανατρεπτική ιδεολογία του. Tην επόμενη χρονιά η παντοδυναμία Ferrari Lauda δεν θα αφήσουν περιθώρια σε κανένα. Ο Άγγλος θα παρέμενε ανταγωνιστικός, θα δεχόταν πρόταση και από το Maranello, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώσει στο Ιταλικό πολιτικό περιβάλλον με τον χαρακτήρα του. Η καριέρα του είχε τελειώσει νωρίς. Θα επανέλθει στο χώρο, ως σύμβουλος χορηγού καπνοβιομηχανίας στην επιλογή οδηγών, και βέβαια ως σχολιαστής των αγώνων G.P. για το B.B.C.

Ίσως τα πιο σημαντικά, τα πιο περιεκτικά λόγια για αυτόν τα έχει πει ο Lauda. «Το πρωτάθλημα του ΄76 το κέρδισε με ένα αυτοκίνητο σαφώς χειρότερο από το δικό μου. Συνήθως δεν είμαι συναισθηματικός, αλλά ο James ήταν από τους ελάχιστους πραγματικούς φίλους μου. Ήταν φοβερός τύπος και περάσαμε μερικές εκλεκτές στιγμές μαζί.»

Πριν κλείσει τα 46 του χρόνια, στις 15 Ιουνίου του 1993, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή.

Υπήρξε μια βαθιά αντισυμβατική προσωπικότητα. Ένας γνήσια εκκεντρικός. Περιέφερε τον Oscar, τον Αλσατό σκύλο του, στα ακριβότερα εστιατόρια του Mayfair όπου δειπνούσε μαζί του. Παραδοσιακός γυναικάς, λέγεται πώς είχε συνευρεθεί με 5.000 κορίτσια. Ολίγον αυτοκαταστροφικός, είχε καταναλώσει ποταμούς αλκοόλ, είχε καπνίσει λιβάδια καπνού, ενώ δεν έκρυψε τη σχέση του με τις ουσίες. Απείθαρχος, με εξαιρετικά άστατη προσωπική ζωή πλην όμως ανοικτός και ειλικρινής. Το καλούπι του ήταν μοναδικό και προφανώς είναι ολότελα ασύμβατο στην “αϊζοποιημένη” εποχή μας. Ασφαλώς και μας λείπει...