Αντώνης Σουρούνης: Μισόν αιώνα άνθρωπος (21.09.2012) Print

Η ζωή του συγγραφέα Αντώνη Σουρούνη ήταν περιπετειώδης, ή έστω αντισυμβατική, διαφορετική. Το γράψιμο του αληθινό, ανθρώπινο και από ένα σημείο και μετά γλαφυρά αναμενόμενο.

Λίγα λόγια για το “βιβλίο του “Μισό αιώνα άνθρωπος”.

Ήταν το δεύτερο μετά το “Γκας ο γκάνγκστερ” που διάβασα πράγμα που δεν μου δίνει και πολλά δικαιώματα να χαρακτηριστώ ως ειδικός “Σουρουνολόγος”, μολοντούτο θα προχωρήσω στο μικρό, ακόλουθο σημείωμα. Πρόκειται για μια συλλογή 20 αφηγημάτων αφιερωμένη στους γονείς του συγγραφέα.

Πρωτοεκδόθηκε το 1996, και ήταν σαν ένας μικρός απολογισμός των πενήντα χρόνων της ζωής. Γεννημένος μέσα στην Κατοχή ('42), ο συγγραφέας, αναδεύει κατ' αρχήν τις παιδικές, νεανικές μνήμες, τις εικόνες από την μεταπολεμική, φτωχική Θεσσαλονίκη. Γειτονιά, συνθήκες, άνθρωποι, συγγενείς, έρχονται απρόσκλητοι συνθέτοντας τις πρώτες εμπειρίες της ζωής.

Κι' όταν το παιδί μεγαλώνει και απομακρύνεται έρχονται εξ' ίσου απρόσκλητα τα δύο στοιχεία που κατά πως φαίνεται στοίχειωσαν την ενήλικη ζωή του. Θηλυκά και τα δύο. Η γυναίκα και η ρουλέτα. Φιλτραρισμένα από το στενάχωρο της μετανάστευσης, από το περιπετειώδες των καραβιών, το επικίνδυνο του μπάρκου, αποκτούν άλλες διαστάσεις στην αφηγηματική πλοκή.

Ταιριαστές, κοντινές, συγγενείς ως προς το ύφος και το περιεχόμενο ακόμα και αν επεξεργάζονται ολωσδιόλου διαφορετική θεματική. Μικρή ίσως έκπληξη, αποτελεί “Ο Γελαστός Άτλας” που τόσο ως προς το θέμα όσο και ως προς την αφήγηση είναι μια εξαίρεση, με την έννοια ότι σε αιφνιδιάζει η προσέγγιση του. Δεν πίστευες ότι μπορούσε να τραβήξει την προσοχή του συγγραφέα, ότι μπορούσε να ερεθίσει το ενδιαφέρον του. Προφανώς συντάχθηκε πριν την είσοδο του εν λόγω Άτλαντα, στο κοινοβούλιο.

Εκφράζει νοσταλγία ο συγγραφέας, για τα περασμένα, ψηλαφεί το παρελθόν (του) με χάρη, με ανθρωπιά, με ειλικρίνεια. Ανακινεί την βαθιά του σχέση με το καζίνο, ψάχνει τις αιτίες, αποδέχεται την εξάρτηση και δεν παρουσιάζει την τελική και ολοκληρωτική του αποδέσμευση σαν λύτρωση. Χειρίζεται το λόγο με ομορφιά με το γνωστό του τρυφερό, ενίοτε και αιχμηρό τρόπο.