Πέτρος Τατσόπουλος: Ήμουν και εγώ εκεί – (Σαββάτο 23 Ιουλίου 2016) Print

Είναι το δεύτερο βιβλίο του Π.Τ. που διαβάζω, ευγενής προσφορά και αυτό εκ μητρός. Στο πρώτο (Η καλοσύνη των ξένων) μας  φιλοξενεί, στο προσωπικό, στο πολύ ιδιαίτερο παρελθόν του.

Στο «Ήμουν και εγώ εκεί» , το οποίο αποτελείται από δύο ενότητες, μας περιγράφει την περιπέτεια της εμπλοκής του με την Πολιτική. H πρώτη που αποτελεί την εισαγωγή, καταλαμβάνει το ένα πέμπτο της έκδοσης. Εδώ, μας δίνει μερικές, εκ των έσω, χρήσιμες πληροφορίες, για να αντιληφθούμε, εμείς οι μη μετέχοντες των πολιτικών διεργασιών, πως τρέφεται και κινείται το τέρας της Πολιτικής, αλλά και το θηρίο της εξουσίας.

Το υπόλοιπο τμήμα καταλαμβάνεται από 72 πολιτικά κείμενα, γραμμένα από τον Απρίλιο του ’12 έως τον Ιανουάριο του ’16. Ο συγγραφέας διηγείται τα της εμπλοκής του, τις προεκλογικές αγωνίες: «Εαν βγούμε πρώτοι, θα καταγγείλουμε νοθεία» ήταν το καλαμπούρι μας προς εσωτερική κατανάλωση» (σ. 35).

Μας θυμίζει γλαφυρά, είναι η αλήθεια, την εμφάνιση, για πρώτη και τελευταία φορά, κατά πως υπογραμμίζει του ενιαίου και αρραγούς αντιφασιστικού μετώπου στο Χυτήριο τον Οκτώβριο του '12: «Από άκρου εις άκρον του συνταγματικού τόξου, από τον νεοδημοκράτη αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού Κώστα Τζαβάρα έως την Λιάνα Κανέλη του Κ.Κ.Ε» (σ.45)

Ευθύς εκ πρώτων σελίδων στήνει στα τρία μέτρα τον Αλέξη. Και το κάνει με τρόπο ολίγον μοχθηρό (δεν γινόταν κι αλλιώς), μα πολύ όμορφο:

«... έβγαζε μάτι η απαιδευσιά του. Είχε σπουδάσει πολιτικός μηχανικός, βεβαίως, με το πάσο του. Πέντε χρόνια σπουδών τα ολοκλήρωσε σε πέντε.» (σ.27)

«η αίσθηση ότι παπαγαλίζει -και πελαγώνει εκτός του κειμένου που έχει παπαγαλίσει- παραμένει μέχρι σήμερα αφόρητη» (σ.29)

«Είναι πολύ καλομαθημένος για να είναι αυταρχικός. Προτιμάει να παρακολουθεί ατάραχος τα προβλήματα να σαπίζουν, παρά να κόβει γόρδιους δεσμούς. Αυτή είναι, εξάλλου, και η εκλεκτική τους συγγένεια με τον Κώστα Καραμανλή» (σ.65)

«Ο Τσίπρας συμφώνησε και πάλι μαζί μου –και τότε άρχισα να υποπτεύομαι ότι έχει προχωρήσει με πολύ γοργούς ρυθμούς στο ξεπατίκωμα του Ανδρέα Παπανδρέου, αντέγραφε ευλαβικά όλα του τα ελαττώματα και όλα του τα προτερήματα, με πιο χαρακτηριστική την τάση να συμφωνεί πάντοτε με τους συνομιλητές του».

Αναφέρεται στην χυδαιότητα του διαδικτύου και της trash tv, δείχνοντας «Πιτσιρίκο» & Χίο (σ.61), αλλά και στην σφοδρή πολεμική που αναπτύχθηκε ενάντια του από την «Αυγή».

Αναζητεί τις αιτίες των εκλογικών αποτελεσμάτων: «... στην Ελλάδα κανένας  πολιτικός δεν τιμωρήθηκε για την αμορφωσιά του από ένα εκλογικό σώμα που, σε ποσοστό σχε΄δόν 50%δεν διαβάζει κανένα βιβλίο στη ζωή του.» (σ. 29)

Μεστός, ο ίδιος, από διαχείριση δημόσιας ζωής, εμπλοκές με επιτροπές, τιβί και ρέιντο περσόνα ξέρει καλά το παιχνίδι της δημοσιότητας, περιζήτητος, θα λέγαμε στα μίντια, αντλεί τις δυνάμεις του για αντιπαράθεση από τη δημοφιλία του, τις καλές του βάσεις και τον ξεχωριστό του λόγο.

Τούτο, βέβαια, μοιραία σημαίνει και την φθορά που συνεπάγεται, από την συναλλαγή με όλο αυτό το συστημικό περιβάλλον, με αυτό το δευτερογενές σύστημα εξουσίας. Υποθέτω το αντιλαμβάνεται.  Αυτό σε τίποτα δεν μειώνει την τελευταία του δουλειά που διαβάζεται ευχάριστα, ακόμα και όταν αναφέρεται σε θέματα δυσάρεστα.