Οι αγώνες, οι άνθρωποι, οι εποχές - Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014 Print

Τί χίμαιρα! Σχολίασε ο Παναγιώτης, για την πρόταση που διατύπωσα στο πρώτο μέρος του αφιερώματος για το ράλυ Ακρόπολις. (αναλυτικά εδώ: Θάρρος & ποιότητα - Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013, αλλά και εδώ: «Όλα είναι σκόνη»)

Την είχε διαβάσει στην έντυπη έκδοση του C&D και την έφερε στη συζήτηση μέσα σε μια άναρχη μεν, αλλά πηγαία, μα ταυτόχρονα και ισορροπημένη θεματολογία που είχε τις βάσεις στο παρελθόν.

Ο Παναγιώτης ήταν ενεργό, ιδιαίτερο μέλος αυτής της κοινότητας και μάλιστα με πολλαπλές ιδιότητες, πριν 45 και περισσότερα χρόνια τότε που διακονούσαν ο Jerry Phillips και ο John Davenport. Γνώστης, βαθύς γνώστης με ένα μέτρο σπάνιο, με μια συμπεριφορά σχεδόν αγοραφοβική, για αυτό και δεν αναφέρω επώνυμο και άλλες λεπτομέρειες από σεβασμό στην ουσιαστική του, γνήσια σεμνότητα.

Ήμαστε χαμένοι καμιά τριανταριά χρόνια και είναι κάποιες εβδομάδες τώρα που προσπαθούμε να καλύψουμε τα κενά.

Σχολίαζε λοιπόν την πρόταση και είχε, όπως όλοι οι προσγειωμένοι, όλοι οι γνώστες, αλλά πρωτίστως όλοι οι ανυστερόβουλοι τις λογικές ενστάσεις, σχετικά με τα εμπόδια που συναντά μια τέτοια πρόταση στην πραγμάτωσή της. Με «κατηγόρησε» για συναισθηματική προσέγγιση ή κάτι παρεμφερές και τέλος με προειδοποίησε ότι στην απίθανη περίπτωση που προχωρούσε κάτι τέτοιο θα με ταλαιπωρούσε πάρα πολύ. Χαιρόμουν τη συζήτηση κυρίως διότι μου έδινε την ευκαιρία να επεξεργαστώ τις απόψεις μου και να τις δοκιμάσω στον ισχυρό, δημιουργικό αντίλογό του.


1966. «Ακρόπολις». Ο B. Waldegaard με VW. Έπρεπε να περιμένει 11 χρόνια για να κερδίσει στην Ελλάδα.

Το συγκεκριμένο θέμα έκλεισε, με την σπάνια κατάληξη να κλονίσει την πεποίθηση μου περί της πραγματοποίησης της ιδέας, αλλά ταυτόχρονα, να πεισθεί και εκείνος ότι τελικά δεν είναι και τόσο χίμαιρα. Αυτός κι αν ήταν παραγωγικός διάλογος.

Στη συνέχεια συμφωνήσαμε για το πόσο αδιάφορο μπορεί να γίνει ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ χωρίς «Ακρόπολις», χωρίς Κορσική, χωρίς Σαφάρι. Είπαμε για το γελοίο της υπόθεσης των ράλυ εκεί, δίπλα στην Trier με τα τριγωνάκια γύρω από τα αμπέλια, για τη φαιδρότητα του super rally και την κυριαρχία των managers πάνω σε κάτι που κάποτε ήταν περισσότερο σπορ και λιγότερο business.

Ακολούθησε μια σφοδρή κριτική για το κλίμα του politically correct που χαρακτηρίζει ή καλύτερα ορίζει το χώρο της F1. Nοσταλγήσαμε τις τσιγαριές, τις μπύρες και τις αλητείες του Hunt, το χαρακτήρα του Peterson που ακολούθησε πιστά τον προφορικό του λόγο απέναντι στον Chapman, να μην κοντράρει τον Andretti ενώ πολλοί πιστεύουν ότι τον «είχε» άνετα και βέβαια το Gilles. Αυτή την ακατανόητη στις μέρες μας φιγούρα που λάτρεψε ο Enzo σαν τον Dino που είχε χάσει, σαν την μεταπολεμική ενσάρκωση του Tazio. Θυμηθήκαμε τον τελευταίο γύρο του Monaco του ’70, τη λύσσα του Rindt, που δεν θα μάθαινε ποτέ ότι στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής, τον τρόπο που έστριψε την 72, τις δεξιές του Casinοκαι στη Mirabeau, τον τρόπο που πήρε τη νίκη από τον Brabham.

E! Μετά αυτό το μακρόσυρτο μνημόσυνο των αλλοτινών εποχών, η κουβέντα ήρθε και στο ατύχημα του M. Schumacher. Συμφωνήσαμε τόσο για την υπερβολή της προβολής, αναφέραμε ότι το BBC έστειλε συνεργείο στη Grenoble, όσο και για την αθεράπευτη τάση των λίγων να εκθέτονται σε υψηλούς κινδυνους.

1977 Patrick Depailler, Ronnie Peterson με Tyrrell P34 Cosworth στο Interlagos της Βραζιλίας.


Όπως o Patrick Depaillier που το θέρος του ’79, συνέτριψε και τα δυο του πόδια από πτώση με «αετό». Μετά από σειρά χειρουργικών επεμβάσεων επέστρεψε, για να χάσει τη ζωή του τον Αύγουστο του ’80, στο Hockenheim.

Ή τον Didier Pironi, που μετά το περιστατικό με τον Gilles στην Imola, είδε την καριέρα του να τερματίζεται, τον τίτλο να χάνεται στο Hockenheim όταν θρυμματίστηκαν τα πόδια του. Μολοντούτο αδύναμος να παραιτηθεί από το κυνήγι των συγκινήσεων επανήλθε στους αγώνες ταχυπλόων ανοικτής θαλάσσης όπου τελικά έχασε τη ζωή του τον Αυγουστο του ’87.

Λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατό του, η σύντροφός του, Catherine Goux, γέννησε τα παιδιά τους. Δύο δίδυμα αγόρια. Τα βάφτησε Gilles και Didier. Εκείνη η Imola του ’82 και ότι συνέβη μετά, σημάδεψε τελικά περισσότερους από τους δυο οδηγούς της Scuderia.

Κι εκείνοι οι άνθρωποι, οι αγώνες, οι εποχές σημάδεψαν πολύ περισσότερους από τους πρωταγωνιστές. Κι έτσι το σήμερα, συχνά φαίνεται περισσότερο λαμπερό και άνοστο από όσο μπορούμε να αντέξουμε. Κάπως ρηχό, συστημικό, αδιάφορο και «κανονισμένο».          

 

.....1981. O Didier Pironi, Ο πατριάρχης και ο Gilles Villeneuve .