Ανάβαση Πάρνηθας δέκα χιλιομέτρων (1/2) - (Τρίτη 16 Απριλίου 2019) Print

Ένα χρονικό του σπουδαίου και ιδιαίτερου αγώνα αυτοκινήτων, του μοναδικού που διοργανώθηκε τόσο πριν όσο και μετά τον Πόλεμο, αλλά δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τον  εκμοντερνισμό.

Προπολεμικά στην Ελλάδα, υπήρχαν μεμονωμένοι αγώνες αυτοκινήτου και όχι θεσμοθετημένοι τίτλοι. Στο πλαίσιο αυτό, διοργανώνεται στις 7 Ιουλίου του 1932 η ανάβαση Πάρνηθας. Από τα λίγα στοιχεία που έχουν διασωθεί, γνωρίζουμε ότι την καλύτερη επίδοση, πέτυχε ο Αντώνης Σταθάτος, πρόεδρος, τότε, της Ε.Λ.Π.Α. Οδηγώντας μια Bugatti ανέβηκε σε 9 λεπτά και 4 δεύτερα. Αν η απόσταση ήταν η ίδια, η συγκεκριμένη των 10 χιλιομέτρων επί της οποίας διεξήχθησαν και οι μεταπολεμικοί αγώνες, ο χρόνος για τα δεδομένα της εποχής, είναι εκπληκτικός.

1932

Ο Α. Σταθάτος, με την Bugatti ετοιμάζεται να ξεκινήσει τον αγώνα της 7ης Ιουλίου. Ανάμεσα στους διακριθέντες εκείνου του αγώνα, θα ξεχωρίσουμε τα ονόματα των επόμενων προέδρων της Λέσχης, όπως του Απόστολου Νικολαίδη που πρώτευσε στην κλάση 750 – 1000 κ.εκ. αυτοκινήτων με συμπιεστή και χρόνο 10΄:24΄΄, με Austin αλλά και του Παναγή Γιαννουλάτου που ήρθε δεύτερος στην ίδια κλάση με 10΄:45΄΄ και όμοιο αυτοκίνητο.

 

Μια γενιά, έναν Πόλεμο, μια Κατοχή και έναν Εμφύλιο σπαραγμό αργότερα, το 1956, το πρώτο έτος που θεσμοθετήθηκε πανελλήνιος τίτλος, η ανάβαση Πάρνηθας παίρνει τη θέση της στο καλεντάρι. Θα παραμείνει εκεί 16 συναπτά έτη, θα υποστεί αλλαγές καθώς οι συνθήκες μεταβάλλονται και θα επανέλθει, για λίγο, στο τέλος της δεκαετίας του ’70.

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου υπήρξαν διάφορες εκδόσεις. Στην κορφή όλων, η κλασσική μήκους 10 χιλιομέτρων. Ως σημείο εκκίνησης, είχε το 20ο χλμ. του δρόμου που οδηγούσε από την πρωτεύουσα στην κορφή του βουνού, και ολοκληρωνόταν στο 30ο. Διοργανώθηκε δεκατρείς φορές, από το ΄56 έως το ’69. Το ’57 λόγω ακαταλληλότητας του οδοστρώματος η διαδρομή συντμήθηκε στα 6 χλμ. και τελέστηκε δυο φορές για τον διεθνή αγώνα και μια για τον εθνικό. Σε αυτές τις δεκατρείς συν μια, διοργανώσεις εστιάζει το παρόν αφιέρωμα, οι περισσότερες εκ των οποίων, συγκεκριμένα δέκα από τις δεκατέσσερις, διοργανώθηκαν Απρίλιο. Για αυτό και τις μνημονεύουμε τούτη την εποχή.

Ας σημειωθεί, ότι στην ίδια απόσταση, από το ’53 έως και το ’67 διοργανώθηκε άλλες 14 φορές (πάλι με εξαίρεση το ’57, που επίσης μειώθηκε στα 6χλμ.) ως η τελευταία δοκιμασία του Διεθνούς Ράλυ Ακρόπολις, πλην όμως αυτό, είναι ένα άλλο κεφάλαιο.

Εκ των πραγμάτων η Πάρνηθα κατέχει τον τίτλο της κορυφαίας ανάβασης στην ιστορία των ελληνικών αγώνων, όχι τόσο λόγω του πλήθους των διοργανώσεων και την αντοχή της στο χρόνο. Αλλά για το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός αγώνας που διοργανώθηκε και προ και μεταπολεμικά, επίσης διότι φιλοξενήθηκε δυο φορές στο καλεντάρι του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, το ’57 και ’58, καθώς και διότι γνώρισε μια ευρύτερη αναγνώριση ως δοκιμασία του Δ.Ρ.Α. Είχε δε, τριπλάσιο μήκος από τις υπόλοιπες, ημεδαπές αναβάσεις και την μεγαλύτερη υψομετρική διαφορά ανάμεσα στην εκκίνηση και στον τερματισμό. Ήταν αναμφίβολα, η κορωνίδα των ελληνικών αναβάσεων.

 

1956

Στις 2 Σεπτεμβρίου του ’56 τελείται η πρώτη ανάβαση Πάρνηθας που προσμετρούσε στο πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Ο Πέτρος Νομικός ανέβασε τη λευκή XK ταχύτερα από κάθε άλλον. Ήταν επίσης το μόνο αυτοκίνητο που έσπασε το φράγμα των οκτώ λεπτών.

Στους 34 οδηγούς που κατετάγησαν διακρίνουμε μέλλοντες πρωταθλητές, όπως ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος, ο Τζώνυς Πεσμαζόγλου, ο Παναγιώτης Περατικός. Σημαντική η παρουσία των γυναικών. Κατατάσσονται τέσσερις. Η Έφη Κανελοπούλου (7η), η Σιμόνη Σεβαστοπούλου (23η), η Αγνή Κουρτάκη (27η) και η Μπέσυ Αδοσίδου (28η). Πλην της Αδοσίδου, όλων των υπολοίπων κυριών συμμετείχαν και οι σύζυγοι, αλλά μόνον το ζεύγος Σεβαστοπούλου αγωνίστηκε με το ίδιο όχημα. Δυο οδηγοί που κατετάγησαν σε αυτή την πρώτη μεταπολεμική Πάρνηθα, οι Δημ. Ραλλίδης (9ος) και Αντ. Κουλεντιανός (11ος) είχαν συμμετάσχει και στον αγώνα του 1932. Ας ξεχωρήσουμε την παρουσία και την επίδοση του Νίκου Χρυσικόπουλου και του Ζάχου Χατζηφωτίου.

 

1957

Η πρώτη φορά που η ανάβαση Πάρνηθας προσμέτρησε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ήταν το 1957. Τέσσερα μόλις χρόνια μετά την οργάνωση του Δ.Ρ.Α., γίνεται, μέσα στη δεκαετία του ’50, ο δεύτερος ελληνικός αγώνας που προσμετρά σε ευρωπαϊκό θεσμό. Επειδή η κατάσταση του οδοστρώματος δεν επέτρεψε τη διεξαγωγή της κλασσικής απόστασης των 10 χλμ., εκτελέστηκε δυο φορές ένα τμήμα των 6 χλμ. ώστε ο αγώνας να πληροί τις νόρμες του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ιδού και η κάλυψη του προβλήματος από τον Τύπο της εποχής,

Νικητής στο διεθνή αγώνα ήταν o Wolfgang von Trips. O Γερμανός ευγενής οδήγησε μια Spider RS και με την ταχύτητα που τον διέκρινε κυριάρχησε.  Στην εικόνα χαμογελαστός λίγο πριν την εκκίνηση, ενώ στο φόντο αποκαλύπτεται ένα ανεκμετάλλευτο λεκανοπέδιο.

 

1958

Για πρώτη φορά μέσα στο Μάιο, αντί τον Σεπτέμβριο και αμέσως μετά την τέλεση του Δ.Ρ.Α., εκείνη η Πάρνηθα έμελλε να μείνει στην ιστορία από την επίδοση του Wolfgang von Trips. Ο Γερμανός ευγενής, ήρθε μαζί με τους υπόλοιπους ομοεθνείς του (Ηans Hermann, Εdgar Barth, Huschke von Hanstein) συν τους Ιταλούς Umberto Maglioli και Giulio Cabianca χωρισμένους στις ομάδες της Porsche και της Borgward.

H μάχη έγινε μεταξύ της Spider του Trips και της Borgward του Hermann. Η τελική τους διαφορά ήταν μικρότερη από μισό δεύτερο το χιλιόμετρο. Η εμφάνιση και οι επιδόσεις των καθαρόαιμων αυτοκινήτων των αλλοδαπών οδηγών, σοκάρισαν το κοινό που παρακολούθησε αλλά και τους Έλληνες αγωνιζομένους.

Στιγμές πριν ξεκινήσει την κούρσα του, στημένος ήδη στη γραμμή εκκίνησης, ο W. von Trips αλλάζει μερικές κουβέντες με την Έφη, σύζυγο του Αλέξανδρου Δαρδούφα. Λίγο αργότερα θα περνούσε τη γραμμή του τερματισμού κατακτώντας τη νίκη και σημειώνοντας την επίδοση που έμελλε να παραμείνει στο διηνεκές. Με τις νίκες του στις 13 Ιουλίου στην ανάβαση Trento-Vareze στην Ιταλία και ανήμερα δεκαπενταύγουστο στην Gaisberg της Αυστρίας θα κατακτούσε τον πανευρωπαϊκό τίτλο.

Οι Έλληνες αγωνιζόμενοι συμμετείχαν τόσο στον διεθνή αγώνα, όσο και στον Εθνικό, όπου ο Νίκος Παπαμιχαήλ με ΧΚ 150 θα σημειώσει νέα Πανελλήνια επίδοση με 7΄:25΄΄:8, η οποία έμελλε να μείνει ακατάρριπτη για μια πενταετία.

 

1959.

Για πρώτη φορά διοργανώνεται Απρίλιο και πριν το Δ.Ρ.Α. Ο Τζώνυς με την two ten παίρνει άνετα τη γενική, είναι ο μόνος που κατεβαίνει τα 8 λεπτά αλλά, μένει μακριά, τόσο από το ρεκόρ του Ν. Παπαμιχαήλ όσο και από το ατομικό του ρεκόρ.

Αξίζει επίσης μια ματιά στην κλάση Α6. Πίσω από τον νικητή Δημήτρη Κωδούνη, τερματίζει ο Αλέξης Ακριθάκης ο οποίος ντουμπλάριζε το αυτοκίνητο του Κωδούνη. Ο Δημήτρης θα εξελιχθεί σε διπλωμάτη καριέρας. Θα χάσει τη ζωή του σε τροχαίο το θέρος του ΄62, προηγούμενος μάλιστα στο πρωτάθλημα Τουρισμού. Ο Αλέξης που εκείνη την εποχή σπούδαζε στην Beaux Arts, θα κάμει μια αξιοθαύμαστη διεθνή εικαστική καριέρα, με σύνθημα το vive la fuite (ζήτω η φυγή). Τρίτος με όμοιο όχημα ο δημοσιογράφος Χάρης Λυμπερόπουλος.

Σαράντα τρεις οδηγοί πέρασαν τη γραμμή του τερματισμού (τέσσερις από τους οποίους συμμετείχαν για πρώτη φορά), δύο περισσότεροι από την προηγούμενη χρονιά, αλλά έξι λιγότεροι από το ΄57. Ένας από αυτούς και ο εικονιζόμενος Γιάννης Κανάρογλου με MG, δεύτερος στην κλάση του, πίσω από τον Γιάννη Χρονίδη.

 

...σε 48 ώρες η συνέχεια με την δεκαετία του '60.