Οδοιπορικά

Τα ταξίδια, αποτελούν πια κάτι ανάμεσα σε ανάγκη και ένα είδος απόδειξης ευμάρειας.

Κάτι σαν δήλωση ευζωίας και επιτυχίας. Τουλάχιστον έτσι αντιμετωπίζεται στη δύση, όπου μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία μετακινούν, δίκην εμπορεύματος, πλήθη κόσμου.

Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα, δεν αποτελεί και τον μοναδικό τρόπο προσέγγισης σε ότι αφορά τα ταξίδια. Υπάρχουν και άλλες οπτικές.

 


 



Απ' τη Φωκίδα (10.02.2013) PDF Print E-mail

Πριν λίγες δεκαετίες, ο νομός Φωκίδας και ειδικά η επαρχία Δωρίδος, είχε καταγραφεί ως ένας από τους πτωχότερους και πλέον αραιοκατοικημένους, Έριζε για αυτή τη θέση με τον νομό Ευρυτανίας. Αν υποτεθεί ότι, στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε έως σήμερα, στην Ευρυτανική γη έγιναν κάποια βήματα τουριστικής αξιοποίησης ίσως τα νούμερα της στατιστικής αποδώσουν τους παραπάνω τίτλους στη Φωκίδα. Γη σκληρή, βουνίσια στο μεγαλύτερο τμήμα της, όχι ιδιαίτερα κατάλληλη για καλλιέργεια αν και μέχρι τη δεκαετία του '70, τα πρανή γύρω από την κοίτη του Μόρνου κάλυπταν αρκετές ανάγκες του τόπου από οπωροκηπευτικά, όσπρια ακόμα και στάρια. Γη πέτρινη, καμμένη, από τον Κατοχικό εισβολέα, με χωριά πυρπολημένα, με κόσμο φτωχό και ταλαιπωρημένο. Πάω τόσο πίσω γιατί δεν μπορείς να εκτιμήσεις τίποτα από τούτο το χώρο, αν δεν συμπεριλάβεις εκείνο το κομμάτι της Ιστορίας.

Read more...
 
Εαρινή επίσκεψη θερινού τόπου & άλλες σκέψεις (27.03.2013) PDF Print E-mail

Την μεσαία μέρα του τριήμερου της 25ης, την Κυριακή, χρειάστηκαν μόλις δυο ώρες και 18 λίτρα πετρελαίου για να διασχίσουμε την απόσταση ανάμεσα στην Αθήνα και την Καλαμάτα. Σε άλλα 50 λεπτά παρκάραμε εκεί που σταματούσε ο δρόμος, στην μπούκα της παραλίας της Βοϊδοκοιλιάς.

Μια ελαφρά συννεφιά ρυτίδωνε, κατά τόπους, τον ουράνιο θόλο, ενώ ισχυροί νοτιάδες σάρωναν το νότιο Ιόνιο, τον όρμο του Ναβαρίνου και ανάδευαν τα νερά της λίμνης του Διβαριού.


Ο κλειστός κολπίσκος της Βοϊδοκοιλιάς, προστατευόταν από τις σπηλιάδες του Νοτιά. Τέσσερις – πέντε εκδρομείς είχαν το απαιτούμενο θάρρος να βουτήξουν στα κρύα νερά, ενώ λίγες παρέες κάθονταν παρά θιν αλός, ή περπατούσαν στους αμμόλοφους.

Read more...
 
Σημειώσεις για πέντε εικόνες (10.12.2012) PDF Print E-mail

Μια μικρή περιήγηση στην κεντρική Ελλάδα, κομί﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽πε περιοχίζει ενδιαφέρουσες εικόνες, γεννά πολλές σκέψεις, ενίοτε δε ξυπνά και μνήμες. Να λοιπόν πέντε εικόνες, στη χρονική ροή τους. Ξεκινούν από ένα πρατήριο υγρών καυσίμων, συνεχίζουν με ένα τάμα, προχωρούν σε μια πρωτεύουσα νομού καθώς και στην πρόσφατη ιστορία του και ολοκληρώνoνται σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό. Έναν σταθμό, περίπου, φάντασμα σε μια περιοχή όπου πριν 80 χρόνια υπήρχε μια λίμνη, την οποία σχεδιάζουν να ξαναδημιουργήσουν. Αντιθέτως, λίγα χιλιόμετρα βορειότερα, σε μια φυσική λεκάνη που ήταν αιώνες στεγνή, τα τελευταία δέκα χρόνια πλημμύρισε με τρόπο τεχνητό.

Read more...
 
Η ιστορία μιας μέρας στην Ιταλία (02.12.2012) PDF Print E-mail

Το Α320 - 200 της Aegean τροχοδρομούσε προς το νότο και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα σήκωνε το φορτίο του στον Αττικό ουρανό. Η πτήση από το “Ελ. Βενιζέλος” για Ρώμη (Α3650) έφευγε στην ώρα της, 9 το πρωί, και τα διάφορα επίπεδα νεφώσεων που κάλυπταν την Ελλάδα δεν άργησαν να βρεθούν χαμηλότερα από τις φτερούγες του Αirbus. Ήταν Τρίτη 20 Νοεμβρίου.

Ήσυχα κύλησαν όλα και ο κυβερνήτης, ως είθισται, πήρε ο μικρόφωνο για να μας αναγγείλει ότι σε λίγα λεπτά θα προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο Leonardo da Vinci, γνωστό και ως Fiumicino (ποταμάκι) και να μας δώσει πληροφορίες για τον καιρό, τη θερμοκρασία κλπ.


Την ώρα

που τελείωσε όμως το τυποποιημένο μήνυμα, ανακοίνωσε κάτι που ακόμα και οι πολυταξιδεμένοι σπάνια το ακούν. Ήταν η τελευταία του πτήση. Μετά από μερικές δεκαετίες και αντίστοιχες χιλιάδες ώρες στα κόκπιτ, ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης. Μόλις σταμάτησε το αεροσκάφος, βγήκε από το πιλοτήριο και περίμενε δίπλα στην πόρτα. Χαιρέτησε έναν – έναν, όλους τους επιβάτες, δια χειραψίας. Του ευχήθηκα καλή τύχη και δύναμη.

Ήταν συγκινητική στιγμή. Συγκράτησα το επώνυμο. Κουρής, μετρίου αναστήματος με αραιά, γκρίζα μαλλιά. Σκέφτηκα ότι ήταν μελαγχολικό να ήξερε ότι ήταν τα τελευταία 93 λεπτά που κουμαντάρισε αεροπλάνο, ότι ήταν η τελευταία φορά που φορούσε τη στολή του, ότι δεν θα ξανανέβαινε σε αεροσκάφος σαν καπετάνιος. Από την άλλη σκεφτόμουν ότι πιθανόν να το αντιμετώπιζε ολότελα διαφορετικά. Ήταν αρκετά νέος και θα μπορούσε να χαρεί το υπόλοιπο της ζωής τους χωρίς άγχος, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς δρομολόγια, δίχως να έχει την ευθύνη τόσων ψυχών κάθε μέρα. Ποιος ξέρει; Διερωτήθηκα επίσης γιατί δεν έκανε το αντίστροφο δρομολόγιο (προς Αθήνα) και αναρωτήθηκα πως θα γυρνούσε πίσω. Απορίες μάλλον κουτές…

Ο νεφελώδης ουρανός πάνω από την αιωνία πόλη και αραιές στάλες της βροχής δεν βοήθησαν ιδιαιτέρως στην απομάκρυνση από το καθεστώς της μελαγχολίας.

Read more...
 
Δυο εικόνες δυό παραλίες (24.10.2012). PDF Print E-mail

Όσο κρατούσε ο καιρός συντηρούσαμε την ψευδαίσθηση ενός παρατεταμένου καλοκαιριού. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι πρώτες βροχές, απομάκρυναν το όχι και τόσο υγιές, ζεστό και νοτισμένο, στην Αττική έστω, κλίμα του δεύτερου Φθινοπωρινού μήνα φέρνοντας με καθυστέρηση τα πρώτα μηνύματα της εποχιακής αλλαγής.

Κάπως πιο βόρεια στα ανατολικά της ηπειρωτικής κεντριικής Ελλάδας, στο νομό Μαγνησίας βρίθουν οι ξεχωριστές ακρογιαλιές. Το εύφορο βουνό, κατεβάζει τη χλωρίδα του μέχρι το κύμα, ακόμα κια εκεί που κυριαρχεί ο βράχος.

Φακίστρα

Λίγες μέρες νωρίτερα, στα μέσα του Οκτωβρίου μπορεί η παρατετεμένη καλοκαιρία και ανομβρία να μην είχε δείξει έντονα τα σημάδια του Φθινοπώρου, αλλά ακόμα και το μεσημέρι δεν είχαν πολύ φως, καθώς, οι απότομες κλιτείς του Πηλίου, έκρυβαν την συντομότερη και λιγότερο φωτεινή, λόγω εποχής, διαδρομή του ήλιου προς τη δύση.

Read more...
 
Δίτροχοι στο Γράμμο (14.10.2012) PDF Print E-mail

Tέταρτη και τελευταία μέρα, της περιοδείας. Ένας μέτριος ανατολικός άνεμος στέγνωνε τον ιδρώτα στα μέτωπα μας, στην κορφή του υψώματος Ταμπούρι. Από μια χούφτα κάλυκες που είχαμε βρει στη γη, μια τοποθετήσαμε πάνω στο τριγωνομετρικό σημείο. Την κοιτάζαμε μέχρι που κάποιος είπε: “Ας ελπίσουμε ότι ήταν τυχερή. Ότι η βολίδα της αστόχησε.”

Ήταν διαμετρήματος των 7,62. Προφανώς είχε φύγει από την κάννη ενός Μ1, κάποιου από τα 6,5 εκατομμύρια Μ1 που άρπαξαν ζωές σε τόσα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ενός από τα χιλιάδες Μ1, που κλότσησαν τους ώμους των οπλιτών του Εθνικού στρατού πριν από 63 χρόνια σε εκείνο το σημείο. Έχει πολλά να πει εκείνη η γωνιά της Ελλάδας, ακόμα και σε εκείνους που επιμένουν να παρακούν.


Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή

Αξημέρωτα ακόμα, ο Μιχάλης οδηγούσε το αυτόματο Touscon του (τι επιλογή!). Στην πίσω αριστερή θέση, ξεχώριζε ανάμεσα από εξοπλισμούς και αποσκευές το κεφάλι του Πάνου, στο κάθισμα του συνοδηγού ξεδιάλυνα “ψηλά” για τα διόδια και στην ουρά γύριζε τις ρόδες του το τρέυλορ (έτσι δεν το αποκαλούσαν στο στράτευμα; ) με τρία κοσμήματα καλά ασφαλισμένα πάνω του. Μια Yamaha WR 450 F, ένα Suzuki RM-Z 450 και ένα Kawasaki KΧ 250

Read more...
 
Προς Ανατολάς (15.09.2012) PDF Print E-mail

Διατρέχοντας την Πελοπόννησο από Δυσμάς προς Ανατολάς, πάνω από επιβλητικούς ορεινούς όγκους, δίπλα σε λαμπερές ακρογιαλιές, ακροβατώντας σε μονάκριβες εικόνες, έχεις κάτι να δηλώσεις.

Ο μικρός κυκλοφοριακός φόρτος και η επιθυμία για οικονομία καυσίμων, με ταξίδευαν δεξιά με ταχύτητες νόμιμες αλλά αφόρητα βαρετές. Παραδομένος στην καλοκαιρινή ραστώνη, με το cruise control του Countryman στα 120 χλμ/ώρα, επιθυμούσα να τελειώνει το αδιάφορο της εθνικής οδού και σκεφτόμουν ότι όση ευκολία και ταχύτητα έφεραν τα σύγχρονα εθνικά δίκτυα, άλλο τόσο αφαίρεσαν από την έννοια του ταξιδιού και της εντοπιότητας.

Οδηγείς,

σε μια «εθνική» και είναι ίδια με την άλλη. Ιδια σήμανση, διόδια, χώροι στάθμευσης, σταθμοί καυσίμων, ίδια όλα. Είναι μια τυποποίηση που «τελειώνει» την ιδιαιτερότητα του χώρου. Πόσο μας διευκόλυναν, πόσο συντόμεψαν τα ταξίδια μας, πόσο ασφαλή τα έκαναν αλλά και πόσο μας απομάκρυναν από τους τόπους μας. Λίγο μετά την Τρίπολη, τα βαριά σύννεφα άδειαζαν με βία το βαρύ φορτίο τους στη διψασμένη γη. Το φαινόμενο μας συνόδεψε αρκετά μετά την Μεγαλόπολη, στο τμήμα του νέου δρόμου προς Καλαμάτα που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, σκορπώντας δροσιά και μυρουδιές. Ακόμα και την καταρρακτώδη βροχή μπορεί να επιθυμήσεις αν σου έχει λείψει.

Φτάνοντας στον Αγιανάκη,

στα δυτικά παράλια της Πελοποννήσου, μια απέραντη αμμουδερή ακρογιαλιά, που ξεκινά από την Κυπαρισσία και εκτείνεται πέρα και από τη Ζαχάρω, σημαδεύει το τοπίο. Με τα πεύκα να φυτρώνουν μεσ’ την άμμο και το τοπίο ελάχιστα, σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα, «αξιοποιημένο», λίγες είναι ενοχλήσεις που παραμένουν, όπως οι απόπειρες για οργανωμένες πλαζ. Νεφοσκεπής, ζεστός, υγρός καιρός που ακόμα και η βουτιά στα ανοικτά νερά δεν ανακουφίζει. Μέχρι που ξέσπασε το μπουρίνι και δρόσισε και ανέπνευσε το σύμπαν και ήρθε το βράδυ με ανακούφιση. Η σιδηροδρομική γραμμή που περνά από την Κυπαρισσία διατρέχει τα δυτικά παράλια της Πελοποννήσου προς Βορρά, έχει σταματήσει να εξυπηρετεί τον κόσμο εδώ και “ένα χρόνο, ίσως κάτι παραπάνω” όπως λένε και οι ντόπιοι καθώς οι επιβάτες ήταν πια λιγότεροι από τους εργαζόμενους. Τα πράγματα αλλάζουν...

Read more...
 
Η δεύτερη του φετινού Αυγούστου (03.09.2012) PDF Print E-mail

Στα 1050 μέτρα υψόμετρο, στη Δροσοπηγή Ιωαννίνων, δυο ώρες μετά το μεσονύκτιο η πανσέληνος, βρισκόταν ψηλά στον ουράνιο θόλο. Η δεύτερη πανσέληνος του Αυγούστου φώτιζε την κοίτη του Σαραντάπορου και έκανε τη βραχώδη κορυφογραμμή στις κάτω Αρένες να ξεχωρίζει στο φωτεινότερο φόντο.


Τα φώτα του χωριού Πλαγιά, που στη διάρκεια του χειμώνα ίσως να είναι περισσότερα από τους μόνιμους κατοίκους του, ξεχώριζαν έντονα κάτω από τα πυκνά δάση οξυάς του Γράμμου. Το αποκαλούμενο και «μπλέ φεγγάρι» διέγραφε την τροχιά του ειρηνικά, πάνω από έναν τόπο, όπου σαν τούτες τις μέρες πριν από 63 καλοκαίρια, γράφτηκε ένας επίλογος στον μακρύ, μαρτυρικό, αιματηρό και τελικά βαρβαρικό εμφύλιο πόλεμο.

Read more...
 
Ταξίδι στον τόπο, ταξίδι στον χρόνο. (06.08.2012)) PDF Print E-mail

Αρχές Ιουνίου, οκτώ μέρες πριν την δεύτερη φετινή εκλογική αναμέτρηση. Νωρίς πρωί Σαββάτου, το εθνικό οδικό δίκτυο Αθηνών - Κορίνθου διοχετεύει πλήθος οχημάτων προς το “αυλάκι”. Πολύ λίγα από αυτά συνεχίζουν προς την πρωτεύουσα της Αρκαδίας.

Με ένα μέλλον αβέβαιο, ένα παρόν επώδυνο και ένα παρελθόν που προοδευτικά γίνεται ασύγκριτα λαμπερό οδηγούσα νότια ταξιδεύοντας ταυτόχρονα όχι μόνο στο χώρο, στον τόπο δηλαδή αλλά και στο χρόνο. Μπροστά μου, πέρα από την λευκή μουσούδα του ΧC 60, δεν ξετυλιγόταν η μαύρη άσφαλτος ανάμεσα στο θερινό Ελληνικό τοπίο, αλλά και από το παρελθόν. Τέλη δεκαετίας του '70 ήταν όταν ακολουθούσα το ίδιο δρομολόγιο, για πρώτη φορά, αυτόνομα.

Read more...
 
Η πρώτη του φετινού Αυγούστου (04.08.2012). PDF Print E-mail

Λίγο πιο ψηλά από την Βυζαντινή πολιτεία του Μυστρά, στις ανατολικές υπώρειες του Ταϋγέτου, ελάχιστα μακρύτερα από εκεί που πιστεύεται ότι παραμόνευε ο Καιάδας βρίσκονται τα Πικουλιάνικα. Ένα μικρό χωριό με λιγότερους από εκατό κατοίκους, οι περισσότεροι των οποίων είναι ηλικιωμένοι. Στις 21.00 η πρώτη πανσέληνος του φετινού Αυγούστου, είχε ήδη αναδυθεί από τον Πάρνωνα και φώτιζε όλη την κοιλάδα του Ευρώτα με το χλωμό της φως.


Read more...
 
<< Start < Prev 1 2 3 Next > End >>

Page 3 of 3