που είναι ένα πιάτο το οποίο τρώγεται κρύο, τα περί θείας δικαιοσύνης που απονέμεται έστω και με καθυστέρηση είναι οικεία ακούσματα. Συχνά η καθημερινότητα βρίσκει καταφύγιο σε αυτά, έτσι όπως οι λαϊκοί, συλλογικοί ή ακόμα και αθλητικοί πόθοι ψάχνουν για δικαίωση.

Το πολύ πρόσφατο παράδειγμα της Nationalmannschaft που επεκράτησε με το εμφατικό 4 – 1 επί των λεόντων της γηραιάς Αλβιόνος μοιραία ξύπνησε, στους παλαιότερους, τον περίφημο τελικό του 1966.

Η Αγγλία διοργάνωνε για πρώτη φορά τότε, το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, ο τελικός διεξήχθη στο παλιό καλό Wembley όπου η διοργανώτρια με προπονητή τον sir Alf Ramsey συνάντησε τη Δυτική Γερμανία του Helmut Schoen.

Οι Άγγλοι βρέθηκαν νωρίς πίσω στο σκορ με γκολ που πέτυχε στο 12΄ ο Helmut Haller. O Geoff Hurst, έφερε το παιχνίδι στα ίσια έξι μόλις λεπτά αργότερα, ενώ ο Martin Peters, δώδεκα λεπτά πριν τη λήξη πέρασε την Αγγλία μπροστά. Στο τελευταίο λεπτό ο Wolfgang Weber πάγωσε το ιστορικό γήπεδο ισοφαρίζοντας για τους Δυτικογερμανούς. Σχεδόν 100.000 ζευγάρια μάτια έβλεπαν έναν μεγάλο τελικό, καθώς για πρώτη φορά μετά από 32 χρόνια όλα θα κρίνονταν στην παράταση. Στο 101΄ συνέβη μια φάση που θα στοίχειωνε τις αναμετρήσεις των δύο ομάδων. Από σουτ του Geoff Hurst η μπάλα θα βρει το οριζόντιο δοκάρι και θα αναπηδήσει πάνω στη γραμμή του Hans Tilkowski (οι κάπως παλιότεροι θα τον θυμούνται που κοουτσάρισε την Α.Ε.Κ. αρχές δεκαετίας του ’80). Ο Ελβετός διαιτητής δίστασε και δικαίως απευθύνθηκε στον «πλαϊνό» Σοβιετικό Tofik Bakhramov που πήρε τη φάση πάνω του και έδειξε σέντρα. Στο τελειώματα ο Hurst θα σκοράρει ακόμα μια φορά διαμορφώνοντας το τελικό 4 – 2, καθώς έγινε ο πρώτος παίκτης που σημείωνε hat trick σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου.