Η πρώτη, αποκτήθηκε την άνοιξη του '78 και ήταν κάτι σαν επανάσταση. Όσα δεν διπλασιάστηκαν, πολλαπλασιάστηκαν. Είχε διπλάσια κυβικά, ενώ χώραγε έστω και οριακά δυο άτομα. Με τριπλάσια ιπποδύναμη, με πινακίδες κυκλοφορίας, άνοιξε δρόμους άπειρους. Ταυτόχρονα, υπήρχε ένα πεδίο όπου είχε τα μισά από ότι η προηγούμενη. Χρόνους δυο, αντί τεσσάρων της 125 TL που αντικατέστησε (περισσότερα εδώ: Η νοσταλγική ιστορία του ΤL).

Άνοιξη 2012.

Για όσους αντιμετωπίζουν το λάδι όχι μόνον ως λιπαντικό αλλά και ως καύσιμο, τα δίχρονα είναι αγαλλίαση. Όχι δεν με ενοχλούσε που η πλάτη από το τζάκετ γέμιζε μαύρα στίγματα. Όχι δεν με πείραζε που ενίοτε έσταζε πίσσα από τις ενώσεις της εξάτμισης ούτε που συχνά μύριζε λαδίλα ότι φορούσες. Τα αποδεχόμουν όλα, μπροστά στην ηχητική αρμονία των δύο χρόνων, την φίνα αίσθηση του πυκνόρευστου ρουμπινί motul που καιγόταν με τη βενζίνα, συνδυασμένη με το σκαμμένο, από τον πίσω τροχό, φρέσκο χώμα και την δροσερή μυρουδιά από τα κωνοφόρα του δάσους.

Κι όπως οι περισσότερες επαναστάσεις, έτσι κι' αυτή έδρασε απελευθερωτικά. Το καμάρι της Ισπανίας σε δυο τροχούς. Μontesa Cota 247 έγραφε με χρυσά γράμματα σε κόκκινο φόντο. Σχεδόν εξωτικό.