To American sniper ακολουθεί την τροχιά τόσων και τόσων παραγωγών, που αναφέρονται στις τραυματικές εμπειρίες από τους πολέμους στους οποίους ενεπλάκη η Αμερική.  Στην μεγάλη αυτή ενότητα που ξεκινά βέβαια, με αφηγήσεις από τον δεύτερο Μεγάλο πόλεμο του 20ου αιώνα και φθάνει ως τις μέρες μας, με τις περιπέτειες της αστερόεσσας στο Ιράκ.

Με το συγκεκριμένο αντικείμενο έχουν ασχοληθεί σπουδαία κινηματογραφικά επώνυμα όπως ο Michael Cimino στο Deerhunter (1978), ο F. F. Copolla, στο Apocalypse now (1979), ο Ol. Stone, στο Platoon (1986), ο S. Kubrick με το Full Metal Jacket (1987).

Η περιπέτεια στη χερσόνησο της Ινδοκίνας είχε αφήσει βαθιά σημάδια στη δυτική υπερδύναμη που ανεχώρησε από εκεί ηττημένη, προσφέροντας 55.000 ψυχές, στο βωμό του πολέμου.
Ο κινηματογράφος, αφουγκράστηκε αυτή τη απογοήτευση.

Έκτοτε προσπάθησε να ακολουθήσει κάθε εκστρατεία, ή να συνεχίζει να καταγράφει το παρελθόν. Σπάνια με το πικρό χιούμορ του Μ.Α.S.H. του Robert Altman (1970), ή με χαρισματικό μουσικά Good morning Viet Nam του Barry Levinson (1987) ή με την φαντασμαγορική και ερωτική πινελιά του Perl Harbor (2001).
Σε αυτόν το Γαλαξία, υπήρχαν κι άλλες ματιές, όπως, η μάλλον επικίνδυνα ιστορικά παραχαρακτική του Tarantino, στο Ιnglourious Basterds (2009), η εντυπωσιακά γυρισμένη περιπέτεια στο ανατολικό κέρας της Αφρικής, στο Black Hawn Down του Ridley Scott (2001), αλλά και τα σκληρά, στο αποτύπωμά τους, Jarhead του Sam Mendes (2005) και In the Valley of Elah (2007) με τον εκπληκτικό Tomee Lee Jones.

Σχεδόν όλες ήταν πολύ διαφοροποιημένες από πνεύμα του «The green Berets» (1968), όπου ο John Wayne ως σκηνοθέτης και ηθοποιός φώναζε με τον μιλιταρισμό και τον αντικομμουνιστικό του ύφος. Σχεδόν όλες ήταν τοποθετημένες, στο επίπεδο των τραυμάτων που αφήνουν οι πολεμικές ανατροπές, στους ένοπλους, στις οικογένειές τους, στο περιβάλλον τους, αλλά και το διχασμό που δημιουργούν οι πόλεμοι στο εσωτερικό μέτωπο.