Ο κινηματογράφος του Paolo Sorrentino είναι ποίηση με εικόνες. Είναι λυρισμός. Μας το θυμίζει και στη Νιότη. La Giovinezza στη γλώσσα του σκηνοθέτη. Που μας ήρθε μετά το Il Divo και την Τέλεια Ομορφιά. Ο Ιταλός δημιουργός χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία και παράγει το ίδιο εξαίσιο αποτέλεσμα. Πατάει πάνω σε  φυσιογνωμίες ιδιαίτερες, σε ειρηνικά τοπία, διανθισμένα με διαλόγους κατά μείζονα λόγο ευφυείς, και σε λεπτές ιδέες .

Στη Νιότη αξιοποιεί μια τετράδα λαμπρών ερμηνευτών. Ο οσκαρικός Βρετανός Michael Caine, μας προσφέρει ένα ακόμα υψηλό δείγμα ηθοποιίας, ενώ ο  επίσης γεννημένος την δεκαετία του ’30 Αμερικανός Harvey Keitel στέκεται σε αντίστοιχο επίπεδο. Παρούσες και οι νεότερες γενιές με εκπροσώπους την Rachel Hannah Weisz και τον νεότατο Paul Franklin Dano ακολουθούν με εξίσου άριστες ερμηνείες. Κοντά τους και η Jane Fonda σε ένα γρήγορο αστραφτερό πέρασμα.

Κάτι που αξίζει μιας μνείας αναφορικά με τις γενιές των ηθοποιών, είναι το γεγονός ότι ο Caine δεν ολοκλήρωσε ούτε καν τις εγκύκλιες σπουδές, σε αντίθεση με την σύζυγο του  Daniel Craig, Rachel Weisz, η οποία,  ανάμεσα στα διάφορα πτυχία της είναι και απόφοιτος του Trinity Hall του Cambridge.