Μέσον της δεκαετίας του ΄60, ο πατέρας, μου πήρε το πρώτο μου αληθινό ποδήλατο. Δεν είχε ταχύτητες, αλλά στα μάτια μου ήταν πανύψηλο και ένα θαύμα τεχνολογίας. Από την Πατησίων έγινε η αγορά, την πλουσιότερη τότε αγορά ποδηλάτων. Δραχμαί 400, μας έκανε και έκπτωση δέκα δραχμάς ο καταστηματάρχης. Μεγάλο ποσό για την εποχή. Κόκκινος σκελετός, άσπρα φτερά, ερυθρόλευκη σέλα, εργαλειοθήκη, πανέμορφο.

Τρελή χαρά, τρελή ελευθερία, τρελή ανεξαρτησία. Σύντομα ξήλωσα τα φτερά, τα κουδουνάκια, τα φώτα, έβαλα μανταλάκι με το χαρτονάκι από την κασετίνα του Άσσου ή του Καρέλια, έβαλα και ένα κόντρα πλακέ με νούμερο, ενώ φρενάριζα και με τη δεξιά πατούσα μπλοκάροντας τον πίσω τροχό και η μάνα μου κοίταγε με απορία τα πλαστικά Μπάφαλο που λιώνανε στρυμωγμένα ανάμεσα στον τροχό και στο ψαλίδι. Πρέπει να ένιωθα ως ο Ago με πετάλια.

Με πήγε μέχρι τα 15+ εκείνο το ποδηλατάκι. Δεν θυμάμαι να με πλήγωσε, εξαιρούνται τα συχνά ματωμένα γόνατα και παλάμες, αντίθετα το ταλαιπώρησα μέχρι καταρρεύσεως. Έκανε τα πάντα μέχρι και σκληρά χωμάτινα. Κι επειδή το εφηβικό κορμί είχε πια υπερδιπλάσια κιλά από το παιδικό, κάποτε το άμοιρο δίτροχο εξέπνευσε. Και όταν στα 16 ανέβηκα πρώτη φορά στην κούρσα του γείτονα Παύλου, μάρκας Peugeot, ανακάλυψα για μια ακόμα φορά τι σήμαινε ποδήλατο. Άλλη διάσταση, άλλη ταχύτητα.