Την αλυσίδα των ταχυφαγείων, η γενιά μου την βρήκε  μπροστά της. Εννοώ ότι προηγηθήκαμε εμείς και όχι αυτή. Στον τόπο μας φυσικά. Διότι στο εξωτερικό συνέβη ανάποδα. Τουλάχιστον στις Η.Π.Α. Τα διαβόητα McDonalds, η ταπεινότητά μου τα ανακάλυψε τον Μάιο του ’80, στη Γερμανία. Είχα βρεθεί εκεί για μια εβδομάδα, προκειμένου να αποφύγω κάτι που συνέβαινε εδώ.

Η μια εβδομάδα έγινε σχεδόν ένας μήνας, μαζί με σοβαρές σκέψεις να σπουδάσω, κάτι ενδιαφέρον, εκεί. Περιηγήθηκα σε Στουτγάρδη, Μόναχο, Φρανκφούρτη, Καρλσρούη την εποχή που η Forest του σπάνιου Brian Clough κέρδιζε το μοναδικό της Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Bernabeu, απέναντι στο Αμβούργο.

Οι σκέψεις για σπουδές εγκαταλείφθηκαν, ευθύς με την επιστροφή, αν μάλιστα είχε εκδόσει και νωρίτερα τις Γερμανικές του ιστορίες ο Αντώνης Σουρούνης ούτε καν θα το σκεφτόμουν. Τέλος πάντων εκεί και τότε γνώρισα τα Mc. Νόστιμα, ξεχωριστά, οικονομικά, πρωτόγνωρα σε ότι αφορά το ύφος.

Σκέψεις για σωστή, ισορροπημένη διατροφή, ευαισθησίες για το πως μεγαλώνουν και σφάζονται τα ζώα, λοιπές οικολογικές ανησυχίες που μας έφερε, ύστερα πό τριάντα χρόνια,  ο Jonathan Foer, δεν υπήρχαν τότε, ούτε στα πιο προχωρημένα ή ακραία μυαλά.