Ανακαλώ τα χρόνια πριν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τις εποχές της Δραχμής, της διολίσθησης, των τακτικών υποτιμήσεων. Ενίοτε και τα αναπολώ, εκτιμώντας ότι αυτά που αντιμετωπίζαμε τότε, ως μείζονα προβλήματα, δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με όσα ζοφερά συμβαίνουν τώρα.

Η περίφημη μεταπολίτευση κόμισε αισιοδοξία, για το μέλλον. Ξεκίνησε με νομιμοποίηση κομμάτων που βρίσκονταν εκτός νομιμότητας για τριάντα σχεδόν χρόνια (Κ.Κ.Ε.), με διλήμματα (Καραμανλής ή τανκς). Συνεχίστηκε με ζωντανό κοινοβουλευτικό βίο, με ψυχροπολεμικά (Βυθίσατε το Χόρα), ή εμπνευσμένα συνθήματα (η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες).

Ακολούθως, πίστεψε στην “Αλλαγή”. Ατυχώς δεν δικαιώθηκε. Αυτό που συνέβη ήταν ότι η εξουσία μοιράστηκε σε ένα νέο κομματικό μηχανισμό, πιο πεινασμένο, πιο ανεξέλεγκτο με μια αντίστοιχη ηγεσία. Η χρυσή ευκαιρία δόθηκε τον Οκτώβριο του '81, μα δαπανήθηκε τυρρανικά άνευ αντικρίσματος έως το τέλος της δεκαετίας. Εξαγοράσθηκε από την Ευρωπαϊκή προοπτική στην οποία τόσο εναντιωνόταν, όσο ήταν αντιπολίτευση και τόσο εκμεταλλεύτηκε όταν κυβέρνησε. Με συνθηματολογία επαναστατική αλλά συντηρητική πολιτική δαπάνησε πόρους, λεηλάτησε ιδεολογίες και στηρίχτηκε σε ότι πολεμούσε.