Στην τελευταία σελίδα του χθεσινού Goal (5/6oυ), διάβασα την αρθρογραφία του Κώστα Καίσαρη. Ο εν λόγω κονδυλοφόρος δεν ανήκει σε γκρίζες ζώνες. Έχει ή πιστούς αναγνώστες ή εκείνους που δεν τον αντέχουν. Υποθέτω ότι είναι και θέμα ηλικιακό. Εννοώ ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ενδεχομένως και οι πιο περπατημένοι έχουν μια  άνεση στο να τον καταλάβουν, άρα και να τον αποδεχτούν. Προσωπικά, είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ, βρίσκω χρόνο να τον διαβάσω, διότι εκτιμώ ότι είτε στη μια περίπτωση είτε στην άλλη προβάλει τα θέματα με τρόπο διαφορετικό, εξωθεσμικό και τελικά ενδιαφέροντα.

Στο χθεσινό Goal, λοιπόν, ασχολήθηκε με τον πρωθυπουργό και το Διεθνές ράλυ Ακρόπολις. Αντιγράφω:

«Ενα και μόνο γεγονός αναδεικνύει το αυτονόητο. Οτι η Ελλάδα έχει αφήσει πίσω της τη μιζέρια κι έχει μπει στον δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου: η παρουσία του Αντώνη Σαμαρά σαν αλυτάρχη στην εκκίνηση του Ράλι Ακρόπολις! Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έπιασε στα χέρια του τη σημαία κι έδωσε το σήμα της εκκίνησης στον πρώτο οδηγό! Αν η Ελλάδα είχε προβλήματα, αν η Οικονομία είχε ζόρια, θα έκανε αυτά τα καραγκιοζιλίκια ο πρωθυπουργός; Θα έβρισκε τη διάθεση να το ρίξει στην τρελή και να κουνάει τη σημαία, όπως ο Βέγγος στις ελληνικές ταινίες; Σε καμία περίπτωση. Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός της χώρας κάνει αυτές τις σαχλαμάρες σημαίνει πως έχει λύσει όλα τα άλλα προβλήματα. Κι επειδή δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει, έκανε τον αφέτη στο Ζάππειο. Οσο για κάποιον που ακούγεται στο σχετικό βίντεο να φωνάζει «πάτα τον τον πούστη», έχουμε να πούμε ότι οι κακοήθεις, οι παλιάνθρωποι και οι καζουροποιοί ποτέ δεν εξέλειπαν απ' αυτόν τον τόπο. Αυτά».

Αναφέρω την άποψή του

ως αντιστάθμισμα στη θαυμαστική σημειολογία άλλων συντακτών για την πρωθυπουργική παρουσία. Είναι πάντως, ολίγον διπολική, η δημοσιογραφική συμπεριφορά στο θέμα της παρουσίας των πολιτικών προσώπων στις αγωνιστικές αυτοκινητικές εκδηλώσεις. Άλλοτε κριτικάρουν την απουσία τους και άλλοτε την παρουσία τους. Μοιραίο, αφού και το ένα και το άλλο συνήθως κρίνονται αρνητικά.