Υπάρχουν πολίτες που πιστεύουν ότι ο θεσμός της Βασιλείας είναι ξεπερασμένος. Άλλοι, πάλι,  θεωρούν ότι είναι όμορφος. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν τους έχει απασχολήσει το ζήτημα. Ας υποτεθεί ότι ζούσαμε τον πέμπτο αιώνα π.Χ. και ο σχεδόν εξηκοντούτης βασιλιάς, μάς οδηγούσε στο πεδίο της μάχης όπου του έλεγε ο αντίπαλος, με υπέρτερες δυνάμεις, βασιλιάς να παραδώσει τα όπλα του. Ο βασιλιάς μας του απαντούσε: «έλα πάρτα», έχοντας κατά νου ότι οι πιθανότητες να επικρατήσει στη μάχη όσο ανδρεία και αν έδειχναν τα στρατεύματά του, όσο ευφυή στρατηγική ταχτική εκπονούσε και ο ίδιος ήταν μηδαμινές.

Λίγες ώρες αργότερα ο βασιλιάς μας, ηγείται της μάχης και φονεύεται από τους αντιπάλους, όπως και όλοι οι αξιωματικοί και οπλίτες του. Με αυτό τον τρόπο καταδεικνύει στο διηνεκές τις υποχρεώσεις της Μοναρχίας. Με τον ίδιο τρόπο η ηγεσία του δεν αμφισβητείται και οι πολίτες της πολιτείας του τον αποδέχονται, τον σέβονται, τον υπακούουν. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι πολύ δύσκολο να αμφισβητηθεί ο θεσμικός του ρόλος. Αλλά ειλικρινά τώρα, στον 21ο αιώνα ποια είναι η θέση της Βασιλείας, στα έθνη του Πλανήτη; Γιατί μπορεί να συγκινείται ένας πολίτης του Ηνωμένου Βασιλείου, του Μπαχρέιν, του Εσουατίνι, του Βελγίου, της Τόνγκα, της Νορβηγίας, της Καμπότζης και των υπολοίπων 22 κρατών που διατηρούν το θεσμό της Μοναρχίας;