Με βροχή, με κρύο αλλά όχι σφικτοί από υποχρεώσεις και ωράρια, κατεβάζαμε με τον Μενή ένα όχημα για παράδοση στο ποτάμι. Κι' έτσι, καθώς οι δρόμοι περιέργως δεν ήταν πηγμένοι, πίπτει η ιδέα να πάμε μέχρι το λιμάνι.

Εκεί στην καρδιά του Πειραιά, όπου πριν από 43 χρόνια, το καλοκαίρι του '73, το καθημερινό δρομολόγιο με περνούσε από την «Θεσσαλονίκη».  Και κόλλησα. Είχε, κατά την ταπεινή μου κρίση, την καλύτερη μπουγάτσα που είχα γνωρίσει.  Και δεν θα γνωρίζα λίγες στο μέλλον.

Κυλούσε ο χρόνος, η εκτίμηση παρέμενε σταθερή και πάντα έβρισκα μια δικαιολογία, μια αφορμή, ενίοτε και χωρίς κανένα άλλοθι, ώστε να περάσω από εκεί.

Μετά από κάποια χρόνια είχε αναλάβει η επόμενη γενιά. Ένας τους, είχε μια ΚΤΜ. Σχεδόν πάντα βρισκόμουν εκεί με κάποιο μηχανάκι, οπότε ανοίγαμε κάποια δίκυκλη κουβέντα, που έκλεινε, συνήθως με τον ίδιο τρόπο.

Με ένα είδος περιφρόνησης για την όποια πολιτική εξουσία αλλά και τη σιωπή που επέβαλε η λεπτή υποψία κανέλας, πάνω από τη λαδόκολλα που άχνιζε η μπουγάτσα. Την  χαιρόμουν σιωπηλός, συγκεντρωμένος. Σπάνια η μερίδα ήταν μονή. Σχεδόν πάντα ο ουρανίσκος ευτυχής.

Κάποια στιγμή είχα επιθυμήσει να ρωτήσω, πως το ΄72 που ξεκίνησε το μαγαζί, το βάφτισαν Θεσσαλονίκη, έξι μόλις χρόνια μετά το επεισόδιο Κούδα και την αντιπαλότητα των πόλεων σε μεγάλη ένταση. Κι' απ ότι φαίνεται, δεν θα το ρωτήσω, δεν θα το μάθω ποτέ.