Σαράντα χρόνια νωρίτερα, η κυριαρχία, των παρατάξεων της Αριστεράς, στο φοιτητικό κίνημα παρέμενε συντριπτική. Έτσι στις φοιτητικές εκλογές του 1977 η Π.Σ.Κ. (προσκείμενη στο Κ.Κ.Ε.) είχε λάβει το 27% των ψήφων, η ΠΑ.Σ.Π. (Πα.Σο.Κ) 21,4%, ο Δ.Α. (Κ.Κ.Ε. εσ.) 20,9%, η Π.Π.Σ.Π. (ΚΚΕ μ-λ) 4,9%, η Α.Α.Σ.Π.Ε. (Ε.Κ.Κ.Ε.) 4%, ενώ η Δ.Α.Π.-Ν.Δ.Φ.Κ. το φοιτητικό της κυβερνώσας, τότε, Ν.Δ. του, και, Εθνάρχη αποκαλούμενου, περιορίστηκε στο 13,2%.

Είχαμε δηλαδή, ένα συνολικό 78,2% των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς έναντι 13,2% αυτών της Δεξιάς. Μιας Δεξιάς που είχε επικρατήσει στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές με το γιγάντιο ποσοστό του 54,37% έχοντας ηγέτη τον Κων/νο Καραμανλή και πρώτα ονόματα στην ιεραρχία, τον Γεώργιο Ράλλη και τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Μιας Δεξιάς που θα κρατούσε το 44% και μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του’77.

Στις μέρες μας με αρχηγό τον Κυριάκο Μητσοτάκη και αντιπρόεδρο τον Άδωνη Γεωργιάδη, η Ν.Δ. συγκέντρωσε το 41% των προτιμήσεων των φοιτητών, την ώρα που είναι αντιπολίτευση, έχοντας αποσπάσει μόλις το 28% στην τελευταία, μέχρι στιγμής, εθνική εκλογική αναμέτρηση. Πώς να ερμηνεύεται άραγε αυτή η ανακόλουθη(;) μεταστροφή, και μάλιστα πάνω σε ένα τόσο διαφορετικό σκηνικό;