Ας υποθέσουμε ότι τον Οκτώβριο του ’81 είσαι 24 χρονών. Δηλαδή, η δικτατορία σε πήρε 10 χρονών παιδάκι και σε άφησε 17 χρονών έφηβο. Στο μεσοδιάστημα έζησες και από σπόντα τον Νοέμβριο του '73.

Ας πούμε, πως έχεις μιλήσει με λίγους ανθρώπους που τους ξεφτίλισαν στα διάφορα κρατητήρια. Ας πούμε ότι ήρθε και ένας ασφαλίτης στο σπίτι σου, στη νέα γειτονιά που μόλις μετακόμισες το ΄74, μετά την μεταπολίτευση και ήθελε να μπουκάρει στο δωμάτιό σου να δει τι αφίσες το κοσμούσαν. Ήταν οι Led Zeppelin ή μήπως καμιά μαυρόασπρη με μουσάτο; Ήταν το σήμα της ειρήνης, ή εκείνο της Μερσεντέ.

Και περνούν οι μήνες και γίνεται η πορεία στην πρώτη μεταπριλιανή επέτειο (21 4ου ’75) και οι θερμόαιμοι του Ε.Κ.Κ.Ε. εκφράζοντας τον βαθύτερο αντιαμερικανικό πνεύμα της εποχής, μπουκάρουν σε εκείνη την πρεσβεία με σημαία την αστερόεσσα. Γίνεται το σώσε. Πάλι δακρυγόνα, ποδοβολητά, κάτι ψιλές και το γνωστό ρεπερτόριο.

Ας πούμε, τέλος, ότι το καλοκαίρι του ’77 σου την έπεσε ένας ασφαλίτης ανοικτά, μέσα στο ίδιο σου το μαγαζί, με την προτροπή «να προσέχεις ρε παιδάκι μου μην σε βρούνε σε κανά χαντάκι». Στο ευγενικό, στο αβόζο όλο αυτό, όχι με αγριάδες και τσαμπουκάδες, έτσι;