Η κρίση για ένα δημόσιο πρόσωπο είναι κάτι τόσο συνηθισμένο όσο και πολυεπίπεδο. Σε ένα μεσημβρινό οικογενειακό τραπέζι, αν υποτεθεί ότι σε αυτό τον τόπο συμβαίνει στο βαθμό που κάποτε συνέβαινε, είναι μια διαδικασία πλήρως απελευθερωμένη. Μπορεί να μιλήσεις για τον όποιο ΡΜ, για τον κάθε Δήμαρχο, για τον τυχαίο πολιτευτή όπως θες. Δεν διαλέγεις λέξεις, δεν χρησιμοποιείς εκφράσεις του τύπου «τον σέβομαι, αλλά …». Βάζεις το υποκείμενο, το γενετήσιο ρήμα σε όποιο χρόνο επιθυμείς, όλα υπόλοιπα τα στολίδια, και σερβίρεις το κοκτέιλ σου κατά το δοκούν χωρίς περιορισμούς.
Σε λίγο ευρύτερο πεδίο, π.χ. στον καφενέ το πράγμα είναι λίγο πιο συμμαζεμένο, αλλά και πάλι υπάρχει ελευθερία. Παλιότερα όχι, ειδικά μεταξύ 4ου/’67 και 7ου/’74 όπου βασίλευε η λογοκρισία. Αλλά και ακόμη πιο παλιά όταν βασίλευε η Φρειδερίκη, οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες καλό θα ήταν να είχαν αγοραστεί από περίπτερα εκτός γειτονιάς και να παρέμεναν διπλωμένες στις τσέπες, μέχρι να περάσει ο αναγνώστης την πόρτα της οικίας του.
|
Read more...
|