Οι εξαγγελίες των προέδρων της κυβέρνησης στο πλαίσιο της Δ.Ε.Θ. είναι εδώ και δεκαετίες μια πάγια τακτική, προκειμένου να ανασυνταχθεί η συμπολίτευση, να αντεπιτεθεί η αντιπολίτευση και να προσγειωθεί το κοινό μετά τα «μπάνια του λαού», έκφραση που στις μέρες μας δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στις επικρατούσες συνθήκες.

Κάπως έτσι από τις αρχές Αυγούστου ο συμπολιτευόμενος Τύπος πλημμύριζε με τα όσα ευχάριστα θα ανήγγειλε στην Δ.Ε.Θ. ο πρωθυπουργεύων στην προσπάθειά του να ανατάξει την εμπιστοσύνη του πληθυσμού, να ξεπεράσει τις αλλεπάλληλες κρίσεις, αλλά και τα γεγονότα που κρατούν τον τόπο δέσμιο της διαφθοράς.

Την εντοπίζουμε στις σελίδες αξιόπιστου έντυπου Τύπου.

Ξεκινώντας εκ του μηδενός, όγδοο παιδί φτωχής, αγροτικής οικογένειας ο Ουάνγκ Τσουάνφου, επικεφαλής της BYD σήμερα, κατέχει τον τίτλο του πλουσιότερου Κινέζου. Η προσωπική του περιουσία αγγίζει τα 24 δισεκατομμύρια δολάρια. Επίσης τυγχάνει μέλος του κομμουνιστικού κόμματος. Η εταιρεία του κατασκευάζει και διαθέτει τρία εκατομμύρια ηλεκτρικά και υβριδικά οχήματα ετησίως.

Κάπως διαφορετικά είναι τα πράγματα με τις, ας τις χαρακτηρίζουμε, παραδοσιακές βιομηχανίες κατασκευής αυτοκινήτων, πολλές από τις οποίες μειώνουν την παραγωγή τους εξαιτίας έλλειψης ημιαγωγών. Στο ερώτημα: γιατί συμβαίνει αυτό; η απάντηση είναι διότι η κινέζικη εταιρεία ονόματι Nexperia που κατασκευάζει και προμηθεύει τους ημιαγωγούς στα ανά τον κόσμο εργοστάσια, πάγωσε τις εξαγωγές ως αντίποινα στην παρέμβαση της Ολλανδικής κυβέρνησης η οποία, κάνοντας χρήση έκτακτων εξουσιών, ανέλαβε τον έλεγχο της Nexperia για να προστατεύσει τη στρατηγική παραγωγή. Στο ερώτημα: τι υπηρεσίες προσφέρουν αυτοί οι ημιαγωγοί; η απάντηση είναι, ότι ελέγχουν την λειτουργία των υαλοκαθαριστήρων και των ηλεκτρικών παραθύρων.

Με την απουσία κάθε σχόλιου, στεγνά, ωμά, παρατίθενται μια σειρά από ειδήσεις που είδαν υπεύθυνα το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες.

Ακολούθως, ο καθένας ας κάνει τις εκτιμήσεις του και ας φτάσει σε αντίστοιχα συμπεράσματα, για την εποχή μας.

Με την απαιτούμενη ψυχραιμία ανάμεσα στους επαναλαμβανόμενους θριάμβους της συμπολίτευσης και τις κραυγές καταστροφών από την πλευρά της αντιπολίτευσης, ας προσέξουμε κάτι που προ ημερών αναδύθηκε, κυρίως στις οικονομικές σελίδες του Τύπου.

TΑφορά την διεύρυνση του ελλείμματος του Ειδικού Λογαριασμού Υπηρεσιών Κοινής Ωφελείας. Η Υ.Κ.Ο. ή Υπηρεσίες Κοινής Ωφελείας, να θυμηθούμε ότι, επιβαρύνουν τους λογαριασμούς των κατοίκων της ηπειρωτικής Ελλάδας για την παροχή ρεύματος σε χαμηλές τιμές σε ευάλωτες κατηγορίες καταναλωτών, στις πολύτεκνες οικογένειες και για τους κατοίκους των Μη Διασυνδεδεμένων Νησιών.

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Le Figaro Magazine της 23^ης Μαρτίου και έπεσε στην αντίληψή μου, μεταφρασμένο από Χριστίνα Σταματοπούλου, προ ημερών από την έντυπη έκδοση του περιοδικού «άρδην» (τ. Φεβ – Μαρ). Είναι ένα δείγμα ερευνητικής δημοσιογραφίας των Nadjet Cherigui, Judith Waitraub. Το περιοδικό είναι εβδομαδιαίο ανήκει στον όμιλο της Le Figaro που τοποθετείται στην κεντροδεξιά. Αναγράφω όλα τα στοιχεία, όχι μόνο για να δώσω ταυτότητα στο περιεχόμενο, αλλά και  για να είναι διάφανη η αναφορά.

Το ρεπορτάζ που μεταφράστηκε με ελληνικό τίτλο «Βελγικιστάν» είναι ισχυρά δομημένο, διαφαίνεται ότι δυο κυρίες κόπιασαν να συλλέξουν τα στοιχεία και εμφάνισαν ένα άρτιο αποτέλεσμα. Προφανώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να ελεγχθεί η ακρίβεια των περιγραφομένων από κάποιον που δεν έχει περάσει καν από τις Βρυξέλλες. Αλλά αυτό πάντα θα αποτελεί ένα, ας το χαρακτηρίσουμε, αγκάθι. Η δυνατότητα, δηλαδή, διασταύρωσης.

Στην πλατφόρμα ERTFLIX φιλοξενείται το ντοκυμαντέρ «Εμείς, όχι εγώ». Αποτελεί μια δίωρη καταγραφή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.  Η αφήγηση ξεκινά από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, εστιάζει στην μαζικότητα της αντιστασιακής δράσης από τις αρχές του 1973 και ολοκληρώνεται με την έλευση του ακόμα σκληρότερου Ιωαννιδικού καθεστώτος. Τα ιστορικά γεγονότα περιγράφονται συνοπτικά μεν, επακριβώς δε και η βαρύτητα δίνεται στις αφηγήσεις αγνώστων, στο ευρύ κοινό, πολιτών που βρέθηκαν με δική τους επιλογή στην δίνη των γεγονότων εκείνο το τριήμερο του Νοεμβρίου.

Σχεδόν παιδιά τότε, ή έστω νέοι από 18 έως 20κάτι χρόνων, εκτός από κάθε είδους κομματικό σωλήνα, άκαπνοι από πολιτικούς αγώνες, με μοναδικά εφόδια τη φούρια και τα όνειρα της νιότης τους. Στις μέρες μας, μετά από μισό αιώνα, ηλικιωμένοι πια, στέκονται μπροστά στις κάμερες και αφηγούνται, ο κάθε ένας με το δικό του τρόπο, την εμπειρία τους από εκείνη την ταραγμένη περίοδο που στιγμάτισε τη ζωή τους. Η σημαντικότητα του ντοκυμαντέρ ορίζεται κατ’ αρχάς από το συναίσθημα που γεννά αλλά κυρίως με το ισχυρά δομημένο απόσταγμα του τι και γιατί συνέβη. Και είναι σημαντικό, διότι κρατά μια λιτή, καθαρή ισορροπία ανάμεσα από την τάση της αποδόμησης, της λοιδορίας, της περιφρόνησης και την ροπή για εκμετάλλευση και οικειοποίηση.

Ο σύνδεσμος, κατέφθασε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Ο αποστολεύς ήταν και παραμένει πρόσωπο έμπιστο, κάτι πολυτιμότερο από τον χαρακτηρισμό «φίλος». Στο διαρκείας 8΄:21΄΄ ντοκυμαντέρ προβάλλεται ένα ιστορικό γεγονός που αγνοούσα παντελώς. Αφορά το «μπλόκο των νοσοκομείων» που έλαβε χώρα σαν σήμερα πριν 80 χρόνια. Περιγράφεται ως η συντονισμένη επίθεση της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, των Ταγμάτων Ασφαλείας και του Μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων ενάντια στους Έλληνες αναπήρους των πολέμων ’40 - ΄41.

Είναι μια σπαραξικάρδια αφήγηση, μια από τις άγνωστες ή έστω λιγότερες γνωστές πτυχές της Ιστορίας που σαν φωτιστεί, αλλάζει πολλά διότι από τα αντίστοιχα γιατί.

Η πρόσφατη απώλεια του Μιχάλη Γκανά έφερε στην επιφάνεια εκείνες τις λέξεις που έβαλε σε ταιριαστή σειρά και γέννησαν τόση συγκίνηση, τέτοιο συναίσθημα. Για να μην φανεί ότι είμαι σοβαρός μελετητής του, διότι δεν υπήρξα, μόλις το ’98 τον ανακάλυψα μέσα από τους στίχους του «Καράβι βγήκε στη στεριά» την σπουδαία μουσική, ενορχήστρωση και την εξαίρετη ερμηνεία από τον ... «ακατανόμαστο» όπως θα έλεγε και ένας άλλος, για όλα συγχωρεμένος, ο Τζιμάκος.

Ο Γκανάς δεν υπήρξε αναγνωρισμένος τιτάνας της ελληνικής ποίησης όπως οι νομπελίστες μας, πιθανόν δε, να μην έλαβε ούτε την μαζική αναγνώριση που του έπρεπε, εν ζωή τουλάχιστον. Ας έχουμε την υποψία ότι αυτό ακριβώς ήθελε. Μεταξύ μας όμως, κι όταν λέμε μεταξύ μας ας εννοούμε νεοελληνικά μεταξύ μας, αυτό το σπαραξικάρδιο «Να δεις τι σου χω για μετά» θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολειά, εκεί στην Γ΄ Γυμνασίου, που οι κοχλάζουσες ορμόνες, μαζί  με τόσα άλλα έχουν την τάση να οδηγούν τους έφηβους σε λάθος μονοπάτια.

Το άκουσα προχθές στο τρίτο. Aπό την πρώτη λέξη με κράτησε. Επίκαιρο άλλωστε, ένεκα η εποχή, αλλά και οι καιροί.

Από το «λυόμενο» της Κικής Δημουλά.

Ακούμπησα πάνω στα οκτώ στιχάκια που, έτσι αυθαίρετα, τα βρήκα εξόχως εύστοχα όσο και γλυκόπικρα.